พลาดรักเหมันต์

คำโปรย ‘ญาณิณ กุลสิริ’ เธอเป็นลูกติดของภรรยาเก่า ซึ่งจากโลกนี้ไปเมื่อนานมาแล้วของท่าน ‘ศุภล กุลสิริ’ หากจะพูดตามตรงคือเธอไม่มีส่วนใดที่เกี่ยวข้องกับตระกูล ‘กุลสิริ’ เลยแม้แต่น้อย ทว่า... วันหนึ่ง เธอกลับโดนแม่เลี้ยงใจร้ายทวงบุญคุณข้าวแกงแดงร้อนด้วยการผลักไสไล่ส่ง! ให้เธอไปรับใช้ตระกูล ‘อัครราชา’ แทนน้องสาวต่างสายเลือดของเธอ! *** ‘เหมันต์ อัครราชา’ ทายาทคนที่สามของตระกูล ‘อัครราชา’ หากจะพูดถึงตระกูลนี้ก็คงจะเป็นอำนาจแสนกว้างขวาง บารมีที่สั่งสมมาและเหล่าชายผู้เจ้าระเบียบ... แถมเหมันต์ยังถือว่าเป็น ‘เจ้านาย’ ของญาณิณอีกคนหนึ่งด้วย เรื่องมันคงจะราบรื่นกว่านั้น หากญาณิณไม่เผลอไปรู้ความลับของเจ้านายเข้า! •••••••• ในคืนฝนพร่ำ... เป็นค่ำที่พระจันทร์เต็มดวง เธอ ‘ญาณิณ กุลสิริ’ ขณะนี้กำลังเหม่อมองอยู่ริมหน้าต่างบานเล็กของห้องนอนเธอ ...หยาดฝนหลายร้อยหลายพันเม็ดเทกระหน่ำลงมาราวกับฟ้ากำลังเศร้าไปพร้อมเธอ จะว่าอย่างไรดี... ครอบครัว? อืม... ไม่สิ บ้านที่เธออยู่ตั้งแต่เกิดนั้นประกอบการทำธุรกิจค้าเพชรค้าพลอยมาเนิ่นนาน... ตั้งแต่บรรพบุรุษเลยก็ว่าได้ แต่ที่เธอไม่กล้าเรียกว่า ‘ครอบครัว’ นั้น เพราะเธอไม่มีสายเลือด กุลสิริ ติดตัวเลยแม้แต่นิดเดียว แม้แต่หยดเดียวก็ไม่... มันเริ่มต้นมาจาก มารดาของเธอเป็นภรรยาเก่าของ ‘ท่านศุภล กุลสิริ’ แน่นอน เธอจะต้องเรียกท่านว่า ‘คุณพ่อ’ ตามธรรมเนียมเพราะแม่เธอตบแต่งเข้ามาเป็น ‘เมียเอก’ ของท่านศุภล ทว่าเพียงไม่นาน... หลังจากที่พ่อของเธอแต่งเมียรองเข้าบ้าน มารดาเธอตรอมใจจนล้มป่วย ในที่สุดแม่ของเธอก็สิ้นบุญ จากโลกใบนี้ไป... ตอนเด็กเธอไม่เคยรู้เลยว่า ‘แม่เลี้ยง’ คนใหม่ของเธอนั้น จะ ‘ชังน้ำหน้า’ เธอถึงเพียงนี้! จนกระทั่ง วันนี้... วันที่เธอได้ยินแม่เลี้ยงพูดขึ้น หล่อนเป่าหูบิดาผู้อุ้มชูเธอมาแต่เด็กแต่เล็ก... หล่อนต้องการที่จะขับไสไล่ส่งเธอออกไปจากบ้าน ‘กุลสิริ’ คืนนี้... คือวันคล้ายวันเกิดของญาณิณ เธอรีบกลับจากการล่องเรือเล็กน้อยกับเพื่อน ๆ เป็นเพื่อนที่อยู่ในแวดวงสังคมไฮโซนี่แหละ จะว่าไปแล้ว กุลสิริ เองก็ไม่ใช่นามสกุลขี้ริ้วขี้เหร่อะไร ออกจะมีชื่อมีเสียงตามสังคมชั้นสูงอยู่บ้าง... อย่างที่บอกว่าครอบครัวนี้ขายเพชรขายพลอย นานครั้งจะจัดงานประมูล แต่ว่า ทุกครั้งก็จะทำเงินมหาศาลจากงานนี้... ตอนนี้เธอจึงเสนอหน้ามานั่งอยู่บนโต๊ะอาหารร่วมกับ พ่อเลี้ยง แม่เลี้ยง และลูกสาวของทั้งคู่... ส่วนเธอน่ะ เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ ที่อาศัยกุลสิริอยู่เท่านั้น “นีน...รู้ใช่มั้ยว่าตอนนี้น่ะ บ้านเรากำลังมีปัญหา...” ท่านศุภลเอ่ยขึ้น “...ค่ะ คุณพ่อ” “เรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ น่ะลูก” เธอเห็นชัดว่าทั้งแม่เลี้ยงและน้องสาวตัวร้ายของเธอทำสีหน้าสะใจมากแค่ไหนใส่เธออยู่ตอนนี้ เธอเลือกที่จะยิ้มบาง ๆ ทำใจและรอคำสั่งประกาศิต ทำอย่างไรเล่า... หากมันออกมาจากปากคนที่เลี้ยงดูปูเสื่อเธอมาแต่เด็กแต่เล็กอย่างท่านศุภล ญาณิณจะเอาปัญญาที่ไหนไปขัดใจท่าน “เม็ดเพชรเม็ดพลอยตอนนี้มันหายาก พ่อเองก็จนกำลังแล้ว...” “...” เธอเงียบ... รู้ว่าคนที่เรียกตัวเองว่าพ่อกำลังจะพูดอะไร เพราะเธอได้ยินมาหมดแล้ว เพียงไม่นาน น้องสาวต่างสายเลือดของเธอก็เปรยขึ้น “ช่วงนี้นิลเองก็ติดเรียน ก็บินไปบินกลับตลอด” “ฉันเลยอยากจะให้เธอช่วยไปทำงานรับใช้บ้านอัครราชาซักหน่อยน่ะ” ตามด้วยเสียงแม่เลี้ยงใจร้ายคนนั้น! หลังหล่อนพูดออกมาจนจบ ญาณิณเผลอแค่นหัวเราะ... เธอสมเพชตัวเองและเวทนาเลือดเนื้อเชื้อไขแท้ ๆ ของกุลสิริที่สุด! เธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับกุลสิริด้วยซ้ำ เหตุใดต้องไปชดใช้กรรมแทนคนอื่นด้วย!