Sabah banyo ritüelimi tamamladıktan sonra odama geri döndüğümde hemen her sabah aşk yaşadığım rafın üzerinde, siyah kartondan kesilmiş yan profilden papyonlu bir tavşan büstü vardı. Öylece bana bakıyordu. Sonrasında ise arkamda kıkırdayan sesi fark ettim. O an Zehra’nın bu kötü şakasına kızmış olsam da boğazımdan kaçan kahkahaya engel olamadım. Şüphesiz iyi düşünülmüş bir şakaydı.
“Demek uyandın.” diyerek kollarını göğsünde birleştirmiş kapı önünden beni izliyordu Zehra. Sözde çaktırmamaya çalışsa da içten içe onun da kahkaha attığından emindim. “Sürprizimi nasıl buldun?” diye de sordu pişkin pişkin.
“Çok iyi! Ama bence hiç komik değil.” deyip yatağımın üzerindeki kırlenti Zehra’ya fırlattım. Elbette kahkaha atarken bunun komik olmadığını söylemek pek inandırıcı gelmiyordu. İtiraf etmek
