BFW 5
1280 Words
(Afiah)
Very special day in our life will become more special if we spent it to the one we love most.
But what if, the one that I love most is my abusive husband.
Ang asawang walang ni isang katitig na pagpapahalaga sa akin.
Today is a very special. It's my birthday. Kailangan ko bang magsaya?
Napangiti ako nang nakatanggap agad ng text messages ng mga close friends ko, greeting me in my special day.
Matipid akong napangiti nang nakatanggap din ako ng message mula kay Lauren. Isang simpleng "Thank You" lang ang reply ko sa kanya.
I know it's not right to be mad at her. Wala naman syang kaalam- alam na ikinasal na kami ng boyfriend nya at isa na syang mistress ngayon. Baka sya pa ang mas may karapatan na magalit sa akin dahil inagaw ko mula sa kanya si Seighfred.
Napangiti ako nang nabasa ko ang pangalan ni Alfred sa screen. Tumawag sya sa akin.
"Alfred!" masaya kong sambit. Miss na miss ko na ang kaibigan ko na 'to.
Kailan kaya sya babalik dito sa Pilipinas?
Napatawa ako nang kumanta sya ng "Happy Birthday Song". Sintunado talaga sya.
"Happy birthday Afiah." seryosong nyang sabi.
"Salamat. Akala ko nakalimutan mo na."
"I didn't forget sweety. If you only know that I am practice that song for one week."
"Really?" ang lapad ng ngiti ko. "Well, hindi halata."
Isang malutong na tawa ang narinig ko sa kabilang linya.
"I miss you, Afiah! I hope nandyan ako ngayon, but I have to finish my obligation here first." naging seryoso ito.
"I miss you too, Alfred!"
Totoo naman ito.
I am really missing my friend Alfred. Mula nang naging close kaming dalawa, lagi ko syang nasasandalan sa lahat ng oras.
Si Alfred nga din ang nagpapalakas ng aking loob nung namatay ang papa ko. Halos oras oras syang tumatawag sa akin, kinukumusta ang kalagayan ko. Isang bagay na hindi nagawa ni Seighfred para sa akin bilang asawa.
Mabuti pa ang isang kaibigan ay dinamayan ako.
Well, there's nothing to compare kasi magkaiba naman sina Seighfred at Alfred. Seighfred hated me while Alfred loves me. Mahal nga ako ni Alfred kahit pa kaibigan lang ang turing ko sa kanya.
"Don't worry, I will be coming home soon. Ilang buwan nalang at uuwi na ako dyan sa Pilipinas."
Uuwi na pala sya.
Dapat na sigurong malaman na nya ang tungkol sa sitwasyon ko ngayon, na may asawa na ako.
"Alfred may sasabihin sana ako sayo."
"What is it?"
"Ikina------"
Natigil ako sa iba kong sasabihin nang biglang may kumuha sa cellphone ko, at ibinato iyon sa dingding. Sa sobrang lakas ng impact, agad iyon nabasag.
Hindi ako agad nakakilos sa sobrang pagkabigla.
Agad nagtayuan ang aking mga balahibo sa sobrang takot nang si Seighfred ang nakita ko. Nanlilisik ang kanyang mga mata na nakatingin sa akin.
"Mas inuuna mo pa talaga ang pakikipaglandian mo sa kabit mo kaysa asikasuhin ako."
Kailan pa nya gustong magpaasikaso sa akin? Ni ayaw nga nya na lapitan ko sya kung wala syang kailangan sa akin.
Lalapitan lang naman nya ako kung horny sya at gusto nya akong gawin parausan habang si Lauren ang ini- imagine nya.
Napatingin ako sa basag ko nang cellphone. Agad na tumulo ang mga luha ko, iyon pa naman ang huling regalo ng papa ko sa akin. Nandun pa naman sa phone memory lahat ng mga picture namin ni papa nung huli kaming nagkasama. Yong ang huling alaala ko kasama ang pinakamamahal kong ama.
Agad na napalitan ng galit ang takot na nadarama ko. Naniningkit ang mga mata ko napatingin kay Seighfred. Halata sa kanyang mukha ang pagkagulat sa naging reaksyon ko.
"I hate you!" nasabi ko sa galit ko sa kanya.
Napanganga sya sa aking sinabi. Siguro hindi nya inaasahan ang pag- usbong ng galit ko.
Pinunasan ko ang aking luha saka ko sya tinalikuran.
Naramdaman ko ang pagpasok ni Seighfred sa kusina, tapos ko ng ihanda ang kanyang pagkain. Lumapit ako sa coffee maker para ipagtimpla naman sya ng kape.
Masamang- masama ang loob ko sa kanya, dahil sa kanyang ginawa. Hindi naman ako nakaramdam ng galit sa kanya sa tuwing iniinsulto nya ako at pinagbubuhatan ng kamay, kasi alam ko naman na ako ang sinisisi nya kung bakit sya natali sa akin. Ngayon palang ako nagalit sa kanya. Sa tingin ko kasi, kinuha nya ang huling alaala ko sa aking ama.
"Really Afiah?! Talagang ikinagalit mo at naputol ang usapan ninyo ng kabit mo."
Heto na naman sya sa pagbibintang nya sa akin. Hindi ko alam kung saan nya nakuha ang ideya na may kabit ako. Talagang itinulad pa nya ako sa kanya.
Hindi ko sya pinansin. Pagkatapos kong ilapag sa mesa ang kanyang kape, agad akong humakbang palabas sa dining.
"I'm talking to you b***h! Wag mo akong bastusin, at makakatikim ka na naman sa akin." pigil nya sa akin.
Marahas nyang hinawakan ang aking braso. Galit akong napalingon sa kanya.
"Wala akong kabit! Kaibigan ko si Alfred. Ikaw ang may kabit sa ating dalawa, wag mo akong baliktarin.
"Bweset!" marahas nya akong binitawan, saka nya ako sinampal. Natumba ako dahil sa lakas ng pagkakasampal nya sa akin. Tulong luha akong napatingala sa kanya.
"I said don't call Lauren as my mistress. Kaming dalawa ang una, kaming dalawa ang nagmamahalan, but you betrayed her. Pinikot mo ako, b***h! Dahil sa mayaman ako at gusto mong yumaman din. You're f*****g gold digger!"
Kung nakakamatay lang ang salita, baka patay na ako ngayon. His words is 100 times painful than the physical pain that he did to me.
Sumandal ako sa dingding, at kahit nahihirapan pinilit kong tumayo. Tumitig ako sa kanya.
May awa ba akong nakikita sa mga mata nya?
Wala!
He didn't feel anything to me maliban lang sa pagkasuklam.
"If I am a good digger at intensyon ko ang yumaman, sana tinanggap ko nalang ang pag- ibig ni Alfred. Hindi naman hamak na bilyonaryo din ang pamilya nya at mahal pa nya ako."
"f**k!" napasuntok sya sa dingding, na gilid na bahagi ko kaya napasigaw ako sa takot. Akala ko tatamaan na ako. "Don't ever mention that man. Don't you dare mention his name again! Or else......"
"Ano? Sasaktan mo uli ako. Sa tingin mo hindi na ako sanay?" pinunasan ko ang aking luha. "Alam mo ba kung ano ang ikinagalit ko sayo? You broke my phone. That phone is the last gift of my father to me. Hindi man yong kasing mahal ng sayo, pero nandun sa cellphone na yon ang huling alaala namin ni papa."
Napaawang ang kanyang labi, at nagbago ang ekspresyon ng kanyang mukha.
"Alam mo ba kung gaano kasakit na makita na basag na yon. Mas masakit pa sa sampal at masasakit na salita na binitawan mo sa akin. Syempre, alam kong nasisiyahan ka sa katotohanan na nasasaktan ako dahil iyon naman ang kasiyahan mo. Ang makita akong nahihirapan at nasasaktan. So, kompleto na ang kasiyahan mo ngayon?" hindi ko mapigilan panunumbat.
Tila sya napaurong at hindi makapagsalita.
Ayaw ko na syang makaharap ng matagal, kaya paika- ika akong naglakad palayo sa kanya.
Pumasok ako sa aking kwarto at inilock ko ang pinto. Umupo ako sa gilid at umiiyak ako habang nakatingin sa kawalan.
This is my special day, but also one of my most painful day.
Hanggang kailan ba ako ganito?
Hanggang kailan ba ang pagiging battered wife ko?
I am hurt but still I don't want to leave.
Umaasa ako. And I still hoping that Seighfred would love me the same way as I did to him, o kahit kunting pagmamahal lang.
Galit ako, but I still love him despite of that. I still love him with all of me.
- Writer
