BFW 2- PAST
1220 Words
(Afiah)
A marriage is a promise.
A marriage is a promise that two hearts gladly make.
A promise to be tender, to help, to give and to take.
A marriage is a promise to be kind and understanding, to be thoughtful and considerate, fair and undemanding.
A marriage is a promise to share one life together. A love filled promise meant to kept lovingly together.
Iyan dapat ang tunay na maging kahulugan ng isang kasal, ng isang pagsasama bilang mag- asawa, pero ang nangyari sa amin ni Seighfred ay isang malaking kabaliktaran sa isang tunay na kahulugan ng isang kasal.
I am Afiah, at halos tatlong buwan ko nang asawa si Seighfred Montreal. Matatawag ang aming kasal na isang forced married, sapagkat pareho naming hindi gustong pakasalan ang isa't- isa. Seighfred is inlove with another woman, to my close friend Lauren. I love Seighfred since I was young but ayaw ko naman matali sya sa akin.
It was never my intention na papanagutin sya sa isang gabi ng pagkakamali. Ang gabi na napagkamalan nya akong si Lauren. Ang gabi na naisuko ko sa kanyang ang pinakaiingatan kong p********e. At ang gabi na 'yon ay ang naging simula ng aking kalbaryo sa piling nya.
Sa tatlong buwan na asawa ko si Seighfred, hindi naging madali ang buhay ko sa piling nya. He hated me to the core. Para akong pinaka mababang uri ng babae sa kanyang paningin.
"f**k, babe, Lauren! Ang sarap mo talaga! f**k!...ohhh....babe." sunod- sunod na sambit ni Seighfred, walang syang tigil sa pagbayo sa akin.
Napatulo ang luha ko. Hinayaan ko syang babuyin ako, kasabay ng pagsambit nya sa pangalan ni Lauren.
Pabilis na pabilis ang kanyang pagbayo sa akin. Hinatak nya ang aking baywang, saka nya ako pinatuwad. At tinira na naman nya ako patalikod, habang wala syang tigil sa pagsambit ng pangalan ni Lauren.
Nasaktan ako physically and emotionally. Pero, isa akong martir na tinatanggap lahat ng pananakit nya sa akin.
Napaigik ako nang pabigla nya akong itinulak kaya pabagsak akong napahiga sa kama. Muntikan na akong tumama sa headrest ng kama.
Walang kahit anong salita na iniwan nya ako, at pumasok sya agad sa banyo para maligo. Ito talaga ang lagi nyang ginagawa pagkatapos nya akong galawin. Parang diring- diri sya sa akin.
Inayos ko ang aking sarili sa pagkakahiga. Hindi ko na magawang isuot uli ang mga damit kong nahubad dahil sa sobrang pagod, at pananakit ng aking katawan, lalo na sa gitnang bahagi ng aking hita. Hindi ko alam kung ilang beses na akong ginamit ni Seighfred ngayon gabi. At ilang beses narin syang pabalik- balik sa banyo para linisin ang kanyang sarili.
Ipinikit ko ang aking mga mata nang narinig ko ang pagbukas ng pintuan ng bathroom, kailangang kong magtulog- tulugan. Ayaw ko ng nakarinig na kahit anong masasakit na salita mula sa kanya.
"b***h!" narinig nyang sambit, na alam kong ako ang tinutukoy nya.
Tumunog ang kanyang cellphone, agad nya itong sinagot.
"Hello Lauren.....what happened? Why are you crying?" nabanaag ko ang pagkaalala sa kanyang boses.
Mas lalong lumakas ang pagtulo ng aking mga luha.
May communication na pala sila uli Lauren. Halata sa boses nya na sobra parin n'yang pinahalagaan ang dating kasintahan. Naramdaman ko ang paghakbang nya palabas sa aking kwarto.
Nang hindi ko na naramdaman ang presensya nya, tuluyan na akong napahagulhol sa pag- iyak.
Masakit!
Napakasakit!
Parang hiniwa 'yong dibdib ko, at inilabas mula doon ang aking puso.
Hanggang kailan ba maging ganito ang buhay ko sa piling ni Seighfred?
Oo. Hindi pa ganun kahaba ang pagsasama namin, at hindi pa ganun kahaba ang pagdurusa ko, pero sa bawat araw na lumilipas, mas lalong tumindi ang pagpaparusa ni Seighfred sa akin. Mas lalo nya akong kinasusuklaman.
Kahit pagod, bumangon parin ako ng maaga para pagsilbihan ang aking asawa. Agad akong nagluto ng agahan.
Nang lumabas na si Seighfred sa kanyang kwarto, agad kong inihanda ang kanyang kape, at inilagay ko ito katabi ng newspaper na kanyang babasahin habang umiinom ng kape.
Pumasok sya sa dining na nakaroba lang. Sa hitsura nga, halata na bago syang ligo. Hindi nya ako pinansin at diretso syang naupo sa kanyang pwesto. Kinuha nya ang newspaper, binuklat nya ito. Nagbabasa sya habang umiinom ng kape.
Habang tahimik naman akong kumakain. Lihim ko lang sinundan ang bawat nyang galaw. Napaangat sya ng mukha, kaya iniwas ako ang aking paningin sa kanya.
"Wag mong kalimutan ang inumin lagi ang contraceptive pills na ibinigay ko sayo. Ayaw kong magkaroon ng anak na ikaw ang ina. Your child doesn't deserve to bring my name."
Agad na nangingilid ang luha sa aking mga mata. Nanatili akong nakayuko at hindi na ako nagkumento sa kanyang sinabi.
Tumayo ako at inilagay ko sa labado ang pinagkainan ko. Lalabas na sana ako sa dining nang hinarangan nya ako.
"Hindi kalang mukhang pera, bastos kapa!" galit na bulyaw nya sa akin.
Hinawakan nya ang aking panga, at iniangat nya ang aking mukha. Nasaktan ako sa ginawa nya.
Wala syang pakialam sa luha ko.
Wala syang pakialam kung nasasaktan na ako.
"Nasasaktan ako, Seighfred!"
"Talagang masasaktan ka! Ang lakas ng loob mo na bastusin ako. Isa kalang naman puta. You are my w***e and my slave. Umayos ka." marahas nya akong binitawan, kaya nabangga ako sa may lababo. Nasapo ko ang aking nanakit na tiyan.
Pabadog syang humakbang palabas ng kusina. Habang tuluyan naman akong napaiyak na napaupo sa sahig.
Ilang segundo muna ako sa ganun posisyon. Inayos ko ang aking sarili, saka ako tumayo at napili kong hugasan ang aming pinagkainan.
Naabutan ko si Seighfred sa sala, nakaupo sya sa sofa habang nagbabasa parin ng newspaper. Araw ngayon ng Linggo, kaya wala syang pasok sa opisina.
Agad akong pumasok sa aking kwarto, saktong pagpasok ko ay ang pagtunog ng aking cellphone. Agad ko itong sinagot. Nanghihina ako sa ibinalita sa akin sa kabilang linya.
Ang kausap ko ay kasama ng aking ama sa kanyang misyon. Ipinaalam nya sa akin na isa ang aking ama sa namatay nang inaambush sila sa mga kalaban.
Nanghina ang aking tuhod, para na ako mabuwal, kaya napaupo ako sa aking kama.
-----
Tulong luha ako habang nakatingin sa huling himlayan ng aking ama. Kasabay sa pag- agos ang aking luha, ay ang pagpatak ng ulan.
Wala akong pakialam kung basang- basa na ako ng ulan.
Hanggang ngayon hindi parin tuluyan pumasok sa isip ko na wala na ang pinakamamahal kong ama. Na kailan man hindi ko na maririnig ang boses nya at masilayan ang kanyang ngiti. Masakit pero kailangan kong tanggapin.
Sa bawat araw na nagdadalamhati ako sa pagkamatay ng aking ama, hindi ko naramdaman ang pagdamay sa akin ni Seighfred. Nananahimik lang sya at hindi muna ako kinikibo at sinasaktan. Pero ang pagdamay na dapat ginawa nya sa akin bilang asawa nya ay hindi ko naramdaman. Alam ko naman na wala akong halaga sa kanya, kaya dapat hindi na ako umasa pa.
"Mahal na mahal kita Tay! Salamat sa pagmamahal mo sa akin. Aalagaan ko ang aking sarili. Balang araw, sasaya din ako. Balang araw, babangon din ako. Paalam sayo, Tay!"
Alam kong ngayon palang magsisimula ang tunay na kalbaryo ko sa piling ni Seighfred, dahil wala na aking ama.
Wala na akong kakampi.
Wala na akong karamay.
Wala na ang aking ama kaya alam kong tuluyan narin tapusin ni Seighfred ang kasal naming dalawa.
- Writer
