ตัวร้ายคลั่งรัก

ผู้คนต่างประณามข้าว่า เป็นคนเลวทรามต่ำช้าสามานย์ชั่วชาติไม่มีผู้ใดเทียม ได้! นับแต่นี้ ใครขวางข้ามันต้องเจ็บ ใครแย้งข้ามันต้องตาย ไม่ว่าใครก็ตามห้ามแข็งขืน สิ่งใดที่ข้าปรารถนา ข้าจะต้องได้มันมาไม่ว่า มันจะเป็นคน สัตว์ หรือสิ่งของ ข้าจะใช้ทุกวิถีทางให้ได้ครอบครอง ไม่ต้องเลือกวิธีการ หากข้าไม่มีวันได้มา ก็ห้ามมีผู้ใดได้ไปเช่นกัน!!  ต่อแต่นี้...นี่คือวิถีทางของข้า! ตงเจี๋ยชู่ ถูกประณามจากคนทั้งยุทธภพ นับจากวันที่เขาถูกผู้คนทรยศ เขาก็ขอเลือกที่จะเดินไปบนเส้นทางที่เขาจะไม่ทนใครหน้าไหนทั้งสิ้น เกิดมากำพร้าแล้วอย่างไร เป็นขอทานแล้วอย่างไร ทั่วทั้งยุทธภพนี้ไม่มีหน้าไหนเพียรพยายามเท่าเขา ผู้ใช้ความพยายามอย่างหนักเป็นเวลาห้าปีในสำนักเปลวสุริยัน จนก้าวหน้ากว่าเหล่าศิษย์พี่ศิษย์น้องร่วมสำนักจนเป็นที่อิจฉา ทั้งยังได้รับความเอ็นดูจากท่านอาจารย์ แต่สุดท้ายแล้ว ความโดดเด่นเจิดจรัสนั้น กลับนำมาซึ่งภัยร้ายสู่ตัว ถูกใส่ร้าย ถูกกล่าวหา ถูกประณาม ทั้งที่ไม่มีมูลใด ๆ นอกจากขวดยาไร้ที่มาที่ไปขวดเล็ก ๆ เพียงขวดเดียวพลิกชะตาชีวิตของเขาทั้งชีวิต ถูกโบยตี ถูกขับไล่ ถูกตามฆ่า ทุก ๆ ความสิ้นหวังประดังเข้ามาราวกับห่าคมกระบี่คมธนู เมื่อชีวิตถูกต้อนจนมุมจนแทบไม่เหลือความเป็นคน หัวใจที่เคยหยิ่งทระนงองอาจจมจ่อมลงสู่ก้นบึ้งของความสิ้นหวัง พรรคธรรมะแล้วอย่างไร ที่ไหน ๆ ก็เน่าเฟะไม่ต่างกัน! ไยข้าจึงต้องทน!! ตงเจี๋ยชู่หันหลังให้กับทุก ๆ คุณธรรมใด ๆ ที่เคยเชื่อมั่น คำสั่งสอนที่เคยเปรียบประดุจเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ เทียบกับการกระทำของผู้คนที่พร่ำสอนเขาแล้วมันช่างไร้สาระยิ่ง ปากสอนคุณธรรม แต่พฤติกรรมเยี่ยงสุนัข! และนั่น...คือจุดเปลี่ยนของเขา ชายหนุ่มเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน จาก “จอมยุทธหนุ่มจิตใจขาวพิสุทธิ์ประดุจหยกมันแพะ” กลับกลายเป็น “จอมวายร้ายใจทมิฬมืดมิดดำสนิทดุจหินนิลกาฬ” ด้วยความเป็นคนมีความพยายาม ทั้งยังมีพรสวรรค์ ตงเจี๋ยชู่ออกเดินทางไปทั่วยุทธภพ สร้าง “ชื่อเสีย” ให้กับตน เขาเริ่มต้นจากการล้างแค้นคนทั้งสำนัก รวมไปถึงขุนนางที่ร่วมมือกับคนเหล่านั้น ใบประกาศจับและค่าหัวของเขาไต่ขึ้นสูงลิ่วในเวลาเพียงครึ่งปี ทว่าไม่นานจากนั้น ใบประกาศจับทั้งหมดกลับถูกชักออก คนที่คิดหาเรื่องเขาค่อย ๆ หายหัวไปทีละคน จนในที่สุดก็ไม่เหลือเลย...แม้แต่ผู้เดียว! กระนั้นก็ใช่ว่าเขาจะไร้พ่ายและไม่ใช่ว่าเขาจะมีแต่วันดี...เมื่อเขาพลาดถูกกับดักชั่วของศัตรูเก่าแก่ที่เหลืออยู่จนเกือบเอาชีวิตไม่รอด เขาก็ได้เจอกับ “นางฟ้า” ของตน ชุนเถียนฉี เป็นเพียงบุตรีคหบดีผู้หนึ่ง นางถูกผู้คนทั่วทั้งเมืองหอมบุปผาหาว่าเป็นสตรีโง่เขลาเบาปัญญา หญิงไร้ความสามารถ แม้จะมีรูปโฉมงดงามดั่งเช่นนามของนาง แต่... พิณไม่ดีด ภาพไม่วาด อักษรไม่เขียน ร่ายรำไม่เป็น แต่งกลอนไม่คล่อง กลหมากไม่เชี่ยวชาญ ปักผ้าก็ไม่เอาไหน ต่อให้นางทำทุกอย่างได้ แต่ไม่มีอันใดดีพอจะโอ้อวดได้เลย แถมวัน ๆ เอาแต่เตร็ดเตร่เที่ยวเล่นไปตามป่าเขา ไม่ยอมอยู่กับเหย้าเฝ้าหอห้องอย่างที่คุณหนูผู้ดีเขาทำกัน แม้แต่การแต่งเนื้อแต่งตัวก็ยังสู้สาวใช้ไม่ได้ ธรรมดาเสียยิ่งกว่าสามัญชน หน้าไม่แต่งชาดไม่แต้ม แม้จะมีใบหน้าเรือนกายงดงามแต่บางทีกวาดตามองผ่าน ๆ นางก็แทบจะกลืนไปกับบ่าวรับใช้ในเรือนตน ทว่า...หาได้มีผู้ใดรู้ว่า พฤติกรรมของคุณหนูผู้ธรรมดาสามัญอย่างน่าประหลาดผู้นี่ แท้ที่จริงแล้วเป็นเพียง “ฉาก” ที่นางจงใจฉาบเอาไว้ภายนอก ชุนเถียนฉีมีฝันอันยิ่งใหญ่ นางไม่ต้องการเป็นสตรีที่โดดเด่นเป็นที่หมายปองอันใดให้ปวดหัวเหนื่อยใจ นางไม่ต้องการใส่ใจกับชนชั้นวรรณะและการเข้าสังคมอันน่าขยะแขยง นางมีแผ่นดินกว้างใหญ่ให้แสวงหา มีการผจญภัยและสมบัติที่ถูกซุกซ่อนเอาไว้ให้นางออกไปค้นพบ งดงามแล้วอย่างไร แก่ไปก็ไม่น่ามองอยู่ดี เดินหมากดีดพิณวาดภาพร่ายรำได้แล้วอย่างไร แต่งงานออกไปก็ไม่ได้รำให้ใครดูอยู่ดี ปักผ้างามแล้วอย่างไร ใช่ว่าบุรุษพวกนั้นจะใส่ใจชื่นชม แถมยังอาจจะถูกเอาไปเทียบกับผ้าปักตามร้านข้างนอกนั่นที่ปักงามกว่าตั้งเท่าไรอีก หรืออยากจะปักขายแต่พอกลับมานั่งนับกำไรยังได้เพียงไม่กี่อีแปะ แถมบ้านนางไม่ได้ยากจน หากนางริขายผ้าปัก ได้กลายเป็นที่ครหานั่นปะไร สังคมนี้อยู่ง่ายเสียที่ไหน ใครทำดีมีหน้ามีตาหาได้อยู่สบายไม่ ที่สำคัญคือ...นางไม่อยากจบชีวิตอยู่แต่ในเรือนของบุรุษผู้ใดผู้หนึ่งรอวันเวลาเหี่ยวแห้งไปตามกาล นางเฉลียวฉลาดมาตั้งแต่เด็ก ทุกอย่างที่ว่ามาก่อนหน้าไม่ว่าจะ หมาก พิณ ภาพ อักษร ร่ายรำ หรือแม้แต่ปักผ้า นางล้วนทำได้อย่างไร้ที่ติ อีกทั้งไม่ว่าตำราใดนางก็สามารถอ่านจนแตกฉานได้อย่างง่ายดายจนแม้แต่เหล่าบัณฑิตที่มาสอนยังต้องคำนับให้ หากไม่เพราะ... วันหนึ่งเมื่อนางอายุได้แปดหนาวจะบังเอิญไปค้นพบบันทึกการเดินทางของท่านตาทวดเข้าละก็…นางเองก็คงไม่แตกต่างไปจากสตรีทะเยอทะยานนางอื่น ๆ บรรพบุรุษข้างมารดาของนางนั้น เดิมทีล้วนแล้วแต่เป็นจอมยุทธที่มีชื่อเสียงในยุทธภพ ในหีบหนังสือของท่านแม่ล้วนเต็มไปด้วยบันทึกการเดินทางของเหล่าบรรพบุรุษที่ดูไม่มีอะไรนอกจากบอกเล่าเรื่องราวการผจญภัยไร้สาระ ทว่า…สิ่งที่มารดาของนางไม่รู้ก็คือ บันทึกเหล่านั้น ที่แท้กลับเป็น “ตำราสุดยอดวิทยายุทธสามเคล็ดวิชา” อันได้แก่ สุดยอดเคล็ดวิชาตัวเบาย่างก้าวเก้าบงกชสวรรค์ สุดยอดเคล็ดวิชาลมปราณสวรรค์ และ สุดยอดเคล็ดวิชาเพลงดาบเทพสงคราม เคล็ดวิชาทั้งสามนั้น ถูกซุกซ่อนเอาไว้ในสมุดบันทึกที่มีชื่อว่า “บันทึกการเดินทางของอวิ๋นม่อซ่าง ฉบับสมบูรณ์” ที่เนื้อหากล่าวถึงการเดินทางและเรื่องราวแปลกประหลาดที่จอมยุทธคนสุดท้าย อวิ๋นม่อซ่าง จอมยุทธอัจฉริยะ หรือก็คือ ท่านตาทวด ของนางได้พบเจอมา อีกทั้งภายในบันทึกนั้นยังมีเงื่อนงำของ ปริศนาอันยิ่งใหญ่ของสมบัติแปดเซียนแห่งความสุข รวมอยู่ด้วย นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา...นางก็แอบฝึกฝนสุดยอดวิชาตัวเบาและวิชาลมปราณประจำตระกูลอวิ๋นจนสำเร็จอย่างงดงาม ท่าทางการก้าวย่างและการเหาะเหินของนางนั้น สง่างามราวกับเทพธิดาร่ายรำ แต่สำหรับวิชาเพลงดาบเทพสงครามนั้น นางสามารถฝึกได้เพียงครึ่ง ก็ไม่อาจฝึกต่อไปได้ เพราะชุนเถียนฉีไม่อาจฝืนลิขิตสวรรค์ จึงยุติการฝึกฝนแต่เพียงเท่านั้น ชุนเถียนฉีรู้ดีว่าการท่องยุทธจักรหาใช่เรื่องง่ายหากไม่มีสำนักหรือผู้สนับสนุน หวังจะให้บิดานางสนับสนุนหรือ? ไม่มีวันเป็นไปได้ ดีไม่ดีจะถูกรีบจับแต่งออกเรือนไปให้เป็นเมียเศรษฐีที่ไหนเสียก่อนก็ไม่รู้ เช่นนั้นแล้ว เพื่อให้ตนสามารถเลี้ยงปากเลี้ยงท้องตนเองได้ยามออกท่องยุทธภพ นางจึงแอบร่ำเรียนตำราพิษ ตำรายา และการแพทย์ไว้อย่างมากมาย ฉะนั้นยามที่นางออกไปฝึกวิชานอกจวนจึงมักสอดส่ายสายตาหา “หนูลองยา” ไปด้วย แต่แล้ว “หนู” ตัวหนึ่งที่นางรักษาก็ตามติดเป็นขี้ปลาทองอย่างไม่น่าเชื่อ ‘เจ้าอยากได้เสื้อผ้าเครื่องประดับงดงามเหล่านั้นหรือไม่?’ ‘ไม่’ นางตอบ ‘เจ้าอยากกินอะไรหรือไม่?’ ‘ไม่’ นางตอบ ‘เจ้าอยากดื่มอะไรหรือไม่?’ ‘ไม่’ นางตอบ ‘เจ้าแต่งให้ข้าได้หรือไม่?’ ‘ไม่’ นางตอบ ‘เช่นนั้นแล้ว...เราหนีตามกัน อยู่กินเคียงคู่ดุจคู่นกยวนยางเถิด’ ชายหนุ่มก้มหน้าเล็กน้อยเอ่ยด้วยสองแก้มแดงก่ำมือไม้บิดไปบิดมา ชุนเถียนฉี ‘...’