เสียงเพลงในบาร์ยังคงดังคลอเบา ๆ ขณะที่ผู้คนเริ่มทยอยออกจากร้าน เอ็นเจยืนพิงรถอยู่หน้าทางเข้า ใบหน้าคมเข้มมีเหงื่อบาง ๆ เกาะกรอบผมจากการเดินอุ้มใครบางคนออกมาจากฝูงชนในบาร์ อริลในอ้อมแขนของเขาพูดไม่เป็นคำแล้ว แก้มขึ้นสีระเรื่อ ดวงตาหวานครึ่งปิดครึ่งเปิด เอ่ยพึมพำเสียงเบา
“พี่เอ็นเจ ริลยังไม่เมา ยังดื่มได้ แค่เวียนหัวนิดหน่อยเอง...”
“อืม... ไม่เมาสักนิดเลยใช่ไหม??” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยใกล้หู ริมฝีปากเขาแตะแนบข้างขมับเธอขณะประคองร่างบอบบางเข้ามาใกล้อกแน่น ๆ กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากผมของเธอแตะจมูกเขา ทำให้หัวใจที่แข็งกร้าวมาทั้งคืนอ่อนยวบในทันที แต่ในขณะเดียวกัน ความหึงหวงเมื่อครู่ตอนเห็นผู้ชายอีกโต๊ะพยายามเข้ามาคุยกับเธอบนฟลอร์เต้นรำ ยังคงร้อนผ่าวอยู่ในอก
เอ็นเจเปิดประตูรถ วางเธอลงอย่างเบามือก่อนเอื้อมมือมารัดเข็มขัดให้ ดวงตาคมกริบสบเข้ากับดวงตาหวานที่พร่าเบลอของอริลชั่วขณะนั้น
“ห้ามมองคนอื่นแบบนั้น
