ตอนบ่ายนิรุจน์จึงพูดเรื่องอาหารเที่ยงให้แก้วตาฟัง ทั้งสองจึงพากันไปที่โรงอาหารพูดคุยกับคนรับผิดชอบโรงครัวพบว่าการสั่งซื้อของสดของแห้งให้โรงครัวทั้งหมดเป็นฝีมือของหัวหน้าสนแต่เพียงผู้เดียว
เมื่อนิรุจน์ดูบิลที่หัวหน้าสนนำมาเบิกกับทางไร่ มันช่างต่างกันลิบลับกับสิ่งที่เขาเห็น
นิรุจน์ถึงกับถอนหายใจเหนื่อยล้ากับคนจะจ้องจะกินเล็กกินน้อยกับทางไร่ สงสัยว่าที่ผ่านมานายสนคงจะกอบโกยไปมากไม่ใช่น้อย
"นี่มันจะควบหมดทุกอย่างในไร่เลยใช่ไหม"
"ขี้งัวมันก็เอา ข้าวคนมันก็กิน"
"เดี๋ยวก็จุกตายหรอก"
หัวหน้าสนเอาเปรียบไร่ทรัพย์สักทองขนาดนี้จะให้เขาเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ได้อย่างไร พวกคดในข้องอในกระดูก
"ทีนี้คุณรู้หรือยัง ว่าคุณป้าดวงแก้วของคุณเลี้ยงงูพิษไว้ใกล้ตัว"
แก้วตาหน้าเสียจนเขาต้องลูบที่ไหล่บางให้กำลังใจ
"เราใจดีเกินไป มันก็กลับมาแว้งกัดเรา"
"งูพิษแบบนี้ คอยดูนะผมจะตีให้หลังหัก"
"ฉันก็ไม่คิดว่าพี่สนจ
