Suicide Partner

CHAPTER 01: HELP ME! Bianca's POV' How does it feel like being alone? Yung tipong may mga kaibigan ka naman pero nararamdaman kong ako lang ang mag-isa. I became numb. Hindi dahil sa pinalayas ako ng mga magulang ko ngayon, hindi dahil sa wala nang nagmamahal sa'kin, hindi dahil sa pinatalsik ako sa school kanina lang, kun'di ay wala nang patutunguhan ang buhay ko ngayon. I'm f**k-up and depress right now, yet no one dares to help me. That's why I'm going to do this to end this s**t. I can't take the pain anymore. I don't want to end my life. I just want to end this throbbing pain inside of me. Dumungaw ako sa ilalim ng bridge kung saan rumaragasa ang malamig na tubig dagat. Ramdam na ramdam ko ang malamig na hangin na humambalos sa buong katawan ko. Tumingin ulit ako sa likod at nakitang walang tao. Wala, walang gustong tumulong sa'kin. Natawa naman ako sa isip. Fool! Never in your life nangyaring may tumulong sa'yo! I climb on the railings and sit on it, nanginginig ang buo kong katawan habang binabalanse ko ang sarili para makatayo. Ayan na naman ang mga boses. Naririnig ko na naman sila. Sometimes, I have this thought that if I have the ability to shut my ears to make those voices stop, I would probably do. "Wala kang kwenta!" "How pathetic of you? Hindi mo man lang naipasa ang periodical tests?" "Layas! Mula ngayon, hindi na kita anak!" "Sorry Bianca...mas mahal ko si Tin. I'm breaking up with you." Ayoko na... tama na... please stop. Nasasaktan na naman ako. Gusto kong sumigaw mawala lang lahat ng sakit na 'to. It's like you're screaming yet no one can still hear. "You don't need water to feel like you're drowning, do you?" boses ng isang lalaki galing sa likod. Mas domoble ang pintig ng puso ko dahil may nakakakita sa'kin. A threat, to be exact. "Sino ka? Dyan ka lang!" sigaw ko. "Whoa, easy. Are you planning suicide, Miss?" tanong niya. Hindi ko siya sinagot at nag-focus sa gagawin. "Obviously, tsk," sagot nito sa sariling tanong. Umalis ka na, please. Umalis ka na...umalis ka na... umalis ka na. I heard him cough and he clears his throat. "Wait, I'm just gonna spit on the water. Okay?" Ramdam kong gumalaw siya at unti-unting naglakad papunta sa gilid ko. I can feel him staring at me and that triples up the speed of my heart beat. Now what, dumbass? Leave! Mind your own business. "I bet you were cursing me inside of your head,” huling sabi niya at lumuwa sa dagat. Tinignan ko na siya at sinamaan ng tingin. He looks neat and clean. A feminine guy, naka-white tshirt lang siya at nakasalpak ang kanyang isang kamay sa kanyang denim jeans. "What are you doing?" I spit the words to him. He just smirks and nods at me and then into the water. "Go ahead, I'll watch you drown." "Ha...Mind your own business, Mister, " hindi makapaniwalang sabi ko sa kanya. He stares at me blankly. "You're my business," he said flatly. "Hindi kita kilala," sabi ko. "Kikilalanin kita," sagot niya. "Umalis ka na." "Hindi ako aalis hangga't hindi ka bababa jan." "Akala ko ba titignan mo 'kong malunod?" "Nagbago na isip ko, eh." Napapikit ako sa narinig. Bakit ba ang hirap nito? Kung sana tumalon lang ako kanina lang. No, there's no time for regrets. I take a step forward and spread my arms like a wings. This is the only way to stop the pain, Bianca. "I'll give you one chance, bumaba ka na." Mababakas ang awtoridad sa kanyang boses. Shush, you don't need to listen to that stranger. "I'll help you..." he said, sincerely. Help. For the first time in my life, may gustong tumulong sakin pero huli na ang lahat, tumalon na ako papunta sa rumaragasang tubig ng dagat. I can feel the impact of the water, mukha akong nahulog sa isang semento. Masakit. Sobrang sakit ng likod ko, namanhid ang buong katawan ko. Finally, mawawakasan na rin ang kalungkutan na bumabalot sa buo kong pagkatao. I will not feel the throbbing pain, again. I let my body crash into the waves. Baka matagpuan nila ang bangkay ko sa isang isla at ilibing na lang doon. That’s good. But when I feel a hand gasping on my hip, that’s not good anymore. I open my eyes at nakita ko ang pamilyar na lalaki kanina na lumalangoy dala ako. How on Earth? He mean it… yung sinabi niyang tutulungan niya ako ay gusto niya talaga akong tulungan. He dive in the water just to save me from death. He doesn’t know me. I don’t know him either but he risk his life to save mine. Napapikit na lang ako at hinayaan siya, maybe suicide wasn’t a solution. Napunta kami sa isang damuhan sa gilid ng bridge at doon humiga. Habol ang hininga namin makakuha ng hangin, umubo ako para mailabas ang tubig na nainom ko. Sa kalagitnaan ng pag-ubo, hindi ko maiwasang maiyak. I’m such a coward. “I’m sorry. Sorry," usal ko sa sarili. Umiyak lang ako nang umiyak. Hindi ko dapat yun ginawa. I’m so selfish, pa’no na lang yung ibang nagmamahal sa’kin? Pa’no na yung mga pangarap ko? Nakita kong nanginginig na pumunta ang lalaki sa’kin. Kumapit ako sa kanyang bisig at doon humagulhol na parang bata. “I-It’s o-okay. Shhh. Everything’s will be fine,” bulong niya. Gumaan ng konti ang dibdib ko. I felt safe with his embraces. “Thank you,” I said to his face before I see nothing.