Suicide Partner

Chapter 2

CHAPTER 02: IN THE NAME OF PRISON

I wake up when I dreamed of falling into a building. Habol ang hininga kong inilibot ang paningin para malaman kung nasaan ako ngayon. This is not my room.

Pilit kung inalala kong ano ang nangyari pero biglang sumakit ang ulo ko at napahawak ako dito. Inalis ko ang puting kumot at naglakad papunta sa terrace habang hinihimas ang ulo. What am I doing here?

“I found another one," pamilyar na boses ng lalaki. Mmukhang nanggaling ito sa terrace. Sino ‘yun?

Maingat akong naglakad papunta doon at kinuha ang walis na nasa gilid. I carefully open the glass double-door and ready myself to attack when he turn around. “What the hell are you doing?” tanong ng isang lalaki.

I freeze when I saw a familiar face. Ikaw? Oh gods, siya yung tumulong sa’yo Bianca! I remember now what happened that I nearly commit suicide! I feel my cheeks burning.

“Wait a minute, Madame,” huli niyang sabi sa telepono at in-off ito. Sinong Madame? Siya ba yung kausap niya kanina lang?

“Gising ka na pala. Are you feeling okay now?” he asked, sincerely.

Naiilang ko siyang tinignan at tumungo. Mukha akong batang yumuko sa harapan niya, hawak-hawak pa rin ang dala kong walis.

Ugh! That was very embarrassing. Muntik ko na siyang mapukpok sa walis na’to imbes na pasalamatan siya dahil iniligtas niya ako at pinatuloy pa sa kanyang condo.

I jerk my head upward nang dahan dahan niyang kinuha ang walis sa kamay ko at inilagay ito sa gilid. He smiles at me and pats my head like a puppy.

“Gutom ka na?” tanong ulit niya.

Bakit ang bait-bait ng lalaking ‘to?

Hindi, wag kang magpadala sa kanya Bianca. His kindness are too much. And I know in this world, wala nang bagay ang libre ngayon.

Instead of answering his question. "Why did you help me?" I ask the stranger.

"It's my job,” he answered.

"Who are you?"

"My name's Prison. I prison those who attempt suicide... like you."

I let out a shaky laugh and walk away from him. Prison? Anong klaseng pangalan naman ‘yan? At ano raw, prison those who attempt suicide? Kailan pa nagkaroon ng preso ang mga taong suicidal gaya ko?

“Sorry but I don’t know you and I don’t understand what do you mean.”

“Then let me explain it to you. Do not take it literally…. miss?” Hinihintay niyang dugtungan ito ng pangalan ko. “Bianca. Call me Bianca,” I answered.

“Miss Bianca, let me ask you. Naalala mo pa ba ang nangyari?” tanong niya.

“Na iniligtas mo ako at pinatuloy mo ako sa condo mo? Thank you," I said.

He stands beside me and I can feel him nod. Nasa terrace kami ng building at kitang kita nito ang city lights sa baba dahil gabi ngayon.

Naalala ko na naman ang problema ko. Ngayong hindi natuloy ang plano kong magpakamatay, anong gagawin ko? Wala akong mapagtuluyan dahil pinalayas ako ng mga magulang ko. Wala akong pera dahil estudyante pa lang ako.

Natawa ako sa inisip, hindi na din pala ako estudyante dahil pinatalsik din ako sa school namin.

“Umiiyak ka na naman?” tanong ni Prison sa gilid. I look at him, hindi ko namalayang umiiyak na naman ako.

I’m such a weak person.

“Tell me, bakit mo ‘to ginagawa? Kung manghihingi ka ng pera sa’kin pagkatapos nito, wala akong pera.”

Ngayon, siya naman ang natawa. “Hindi ko kailangan ng pera dahil marami na akong pera. Tsaka wag kang mag-aalala, wala akong kailangan sa’yo. Gusto lang kitang tulungan,” sabi niya pero walang bahid na hambog.

I stare at his chocolate brown eyes. Totoo ba’ng pinapakita mo sakin?

“Salamat…” Yun lang ang nasabi ko. I look at the city lights again. “Pero wag kang mag-aalala, pag nakahanap na ako ng stable na trabaho babayaran kita pagkatapos nito,” I continued.

“Anong magtatrabaho? Hindi ka ba pumapasok sa eskwela?” tanong niya.

I smile, bitterly. “Pinatalsik ako sa school namin dahil sa hindi ko naipasang projects at exams. PInalayas din ako ng mga magulang ko. Wala akong matutuluyan ngayon. Oh diba, ang cool ng buhay ko?”

“I can help you,” he said that word again, ‘help’. I shake my head by disapproval, hindi na kaya ng pride ko para tanggapin ulit ang tulong niya.

“Wag na. Ang dami ko ng utang sa’yo.”

“Hindi naman ako maniningil.”

“Hindi na,” pagtanggi ko ulit. Pero parang hindi niya ako narinig. “May alam akong pwedeng makatulong sa’yo," dagdag pa niya.

“Prison. Sinabi ko na diba? Ayoko!” Hindi ko mapigilang pagtaasan siya ng boses pero agad akong napayuko. “Sorry,” usal ko.

“Alam mo ba kung bakit ko ginagawa ‘to? Dahil katulad mo din ako, noon. I also attempted suicide, pero may tumulong sa’kin at ipinadala ako sa ‘Black Community’,” mahinahon niyang sabi.

The last 2 words caught my attention. “Black Community?” I asked.

“It’s a community of suicidal person to cope up your life. May libreng paaralan, you don’t have to pay your tuition dahil libre ito. There’s also a cabin for you to stay pagkatapos ng eskwela. Walang bayad lahat. It’s all free. Basically, mabubuhay ka doon,” he said it, convincingly.

Awtomatiko akong napalingon sa kanyang sinabi. Biglang tumunog ang kanyang telepono, tinignan niya ito bago tumingin ulit sa’kin.

“Pag-isipan mo ‘yung sinabi ko, Miss Bianca,” huli niyang sabi. Pagkatapos ay umalis na siya sa harapan ko para sagutin ang tawag.