“HI, Rachelle. I guess you know who I am?”
“Hi, Rachelle. I guess you know who I am?”
“… you know who I am?”
“…who I am?”
Rachelle…
“Rachelle!”
“Rachelle!”
Unti unti kong iminulat ang mga mata at ang sumalubong sa akin ay ang puno ng pag-aalalang mukha ni Alexan. Manhid ang aking katawan at hindi ko alam kung kaya kong gumalaw o ‘di kaya ay magalaw man lang ang mga kamay mula sa aking tainga.
Alexan did the pleasure of removing my hands from my ears, my trembling hands which I couldn’t feel, and cupped them tight. “Just look at me, straight in the eye and breath slowly,” he said and I did what I was told.
Hindi ko na namalayan na nakaupo na pala ako sa sahig ng restroom na kinaroroonan ko ngayon. Walang ibang rumerehistro sa aking utak kung hindi si Alexan, ang malamig na sahig, a
