เพื่อนใหม่
1060 Words
“ว้าย...เฮ้ย” โดยไม่ทันตั้งตัว ร่างระหงก็ชนเข้ากับร่างบอบบางจนต่างคนต่างกระเด็น
“ขอโทษค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” สองสาวรีบเอ่ยถามอีกฝ่ายทันทีก่อนจะส่งยิ้มให้กัน เมื่อต่างคนต่างก็ไม่เป็นอะไร ปลอดภัยทั้งคู่
“ทำงานอยู่ที่นี่หรือคะคุณ...”
“หนูพราวค่ะ ทำงานอยู่ฟาร์มโคนมค่ะ พอดีมาเคลียร์เอกสารกับพี่รจนาค่ะ แล้วคุณล่ะคะ”
“กานพลูค่ะ คนแถวนี้เรียกไอ้พลู” มิตรภาพของสองสาวได้เริ่มต้นขึ้น ต่างก็พูดคุยกันอย่างถูกคอ
“หน้าคุ้นมากเลย เรียนที่ มช หรือเปล่า” พราวนภาเอ่ยถามเพราะรู้สึกว่าเคยพบกานพลูมาก่อน
“ใช่แล้วพึ่งจบเลย นี่ได้งานแล้วนะพรุ่งนี้เริ่มวันแรก”
“อยู่แผนกไหนอ่า”
“อยู่ฝ่ายออกแบบผลิตภัณฑ์น่ะ เรากลับก่อนนะเดี๋ยวแม่เป็นห่วง”
“ขอเบอร์หน่อยสิเราไม่ค่อยมีเพื่อนเลย”
“ได้ๆ เราจะได้มีเพื่อนเหมือนกัน ว่างๆ ไปร้านเหล้าตองเรากันนะ ไม่ไกลหรอกตรงไป อยู่หัวมุมถนนพอดีเลย” สองสาวแลกเบอร์โทรกันแล้วแยกย้ายไปทำงาน ส่วนกานพลูก็รีบกลับบ้านไปแจ้งข่าวดีกับที่บ้านของเธอ
“แม่จ๋า...แม่...แม่จ๋า” เสียงโหวกเหวกของบุตรสาวจอมแก่นทำให้คนเป็นแม่ถึงกับส่ายหน้าด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ
“ไอ้พลูนะไอ้พลู เมื่อไรจะเป็นผู้หญิงกับเขาสักทีนะ”
“โหย แม่อะ เนี่ยลูกสาวค่าสวยด้วยแม่ละก็ชอบว่าหนูเรื่อยเลย”
“อ้าว มัวแต่งอนอยู่นั่น ว่าไง ไปสมัครงานได้หรือเปล่า ฮึ”
“ไปนั่งก่อนแม่ หนูจะเล่าให้ฟัง” หญิงสาวพามารดาไปนั่งลงตรงม้าหินอ่อนหน้าร้าน ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวที่เธอไปสมัครงานให้มารดาฟัง
“ไปพูดจากับเขาแบบนั้นได้อย่างไร ฮึ! เขาเป็นถึงผู้จัดการเชียวนะ ยอมๆ เขาบ้างเถอะเจ้าพลู งานน่ะมันก็หายากนะลูก เกิดถูกไล่ออกมาจริงๆ จะทำอย่างไร เราไม่ได้รวยเหมือนคนอื่นเขานะลูก อดทนให้มากๆ อารมณ์น่ะมันจะทำให้เราตกงานนะรู้หรือเปล่า” มารดาไม่ได้ดุด่า แต่นางก็ค่อยสั่งสอน หญิงสาวขยับเข้ากอดเอวอวบรัดเอาไว้แน่นอย่างประจบประแจง
“จ๊ะแม่ ต่อไปหนูจะอดทนให้มากจะตั้งใจทำงาน หนูจะเลี้ยงแม่เองนะจ๊ะแม่จะได้ไม่ต้องเหนื่อยขายเหล้าตองอีก”
“เออ...แม่จะรอดู ไปทำงานจัดโต๊ะเถอะ เดี๋ยวลูกค้าก็มากันละ” สองแม่ลูกช่วยกันจัดโต๊ะ เก้าอี้ เตรียมของสำหรับขาย
ร้านเหล้าตองของเธอเปิดมาเป็นสิบๆ ปี ลูกค้าประจำก็อยู่กันมานาน แม้ที่นี่จะไม่มีสาวสวยคอยเรียกแขก แต่ลูกค้าก็เต็มทุกวัน เพราะอาหารอร่อย ราคาไม่แพง อีกทั้งร้านเธอยังเป็นศูนย์รวมของชาวบ้านแถบนี้มาพูดคุยกัน ใครมีอะไรก็จะมาฝากขายหรือมาบอกบุญฝากซองกันที่ร้านของเธอ
ติ๊ด ติ๊ด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นตรงเวลาทุกวัน กานพลูผวาคว้ามาแนบหูทันทีก่อนจะส่งเสียงเจื้อยแจ้ว โดยลืมไปเสียสนิทว่าเธอยังงอนเขาอยู่
“มีอะไรคะลุง คนเขาทำงานอยู่นะ รู้หรือเปล่า” หญิงสาวกรอกเสียงใสๆ ลงไป สองมือก็สาละวนเก็บแก้วบนโต๊ะ
“คิดถึง”
“ไม่ต้องเลย นี่ลุงจะไม่บอกกันเลยใช่ไหมว่าเป็นเจ้าของ Crown Farm”
“ก็กานพลูไม่เคยถามนี่ครับ”
“ฮึ แล้ววันนี้ก็มาทำเหมือนไม่รู้จักกันด้วย” สาวเจ้าสะบัดเสียงใส่อย่างแสนงอน
“ก็ไม่คิดว่ากานพลูจะมาสมัครงานนี่นา ตอนนั้นมันตื่นเต้นพูดไม่ออกเลย เจอคนที่ชอบแบบกระทันหันน่ะ”
“ทำมาพูดดี คนที่ชง ที่ชอบอะไรเล่า” สาวเจ้าบิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย อีตาหนวดของเธอพูดแบบนี้ก็ได้ด้วย อร๊ายยย ไอ้พลูเขินนน
“พรุ่งนี้ให้ไปรับไหมครับ มาได้หรือเปล่า” เปลี่ยนเรื่องเฉยเลยแฮะ
“สบายมากค่ะ พ่อเลี้ยงไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ บ้านไม่ได้ไกลสักหน่อย”
“หึๆ ตามใจ ว่าแต่วันนี้ผิดสัญญาหรือเปล่า”
“เปล่านะ” หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวก่อนจะหันซ้ายแลขวากลัวเขามาแอบส่อง เพราะเมื่อตะกี้เธอแอบซิมยาดองในขวดโหลเป็นหนึ่งจอก
“แน่นะ เป็นเด็กโกหกไม่ดีรู้ไหม ที่ห้ามเพราะเป็นห่วงสุขภาพของกานพลูนะครับ”
“รู้แล้วค่าพ่อเลี้ยง บ่นเป็นตาแก่ไปได้”
“หึๆ เอาละทำงานเถอะ เดี๋ยวจะโทรมาใหม่นะ”
“ไม่ต้องโทรก็ได้ จะโทรอะไรนักหนาเล่า เปลืองตังค์”
“อยากกู๊ดไนท์ก่อน ไม่งั้นนอนไม่หลับ” เขาบอกก่อนจะตัดสายไป
“คนบ้าอะไรก็ไม่รู้” หญิงสาวต่อว่าไปยิ้มไป
จากวันที่ดวลเหล้ากันพายัพก็โทรมาหาเธอทุกวัน วันละหลายๆ รอบ แต่เธอก็ไม่เคยเบื่อที่จะรับโทรศัพท์จากเขา บางวันเขาก็จะมานั่งทานข้าวที่ร้านของเธอ พูดคุยกับมารดาอย่างถูกคอ เขาจะไปที่ไหนก็จะคอยโทรรายงานเธอตลอด ทุกคืนจะต้องบอกราตรีสวัสดิ์กับเธอ ไม่เช่นนั้นทั้งเธอและเขาก็จะนอนไม่หลับ เป็นแบบนี้ตลอดระยะเวลาสามเดือนกว่าเธอไม่เคยถามว่าเขาทำงานที่ไหนรู้แต่ว่าเขาเดินทางบ่อย ทำงานเกี่ยวกันผ้าไหมส่งออก ไม่คิดว่าเขาจะเป็นพ่อเลี้ยงพายัพเจ้าของ Crown Farm ที่ใครต่างพูดถึงว่า โหด ดุ อารมณ์ร้ายเอาแต่ใจ เย็นชาราวกับผีดิบ ตรงกันข้ามกับพ่อเลี้ยงหัสดินทร์ที่อ่อนโยนรักสัตว์
สามเดือนที่ผ่านมาความสัมพันธ์ของเธอและเขาถือว่าดีขึ้นเรื่อยๆ เธอไม่ใช่เด็กน้อยที่จะไม่รู้ว่าเขากำลังจีบเธอ และกานพลูก็รู้ใจตัวเองดีว่าไม่ได้รังเกียจอะไรเขาตรงกันข้ามเธอรู้สึกดี และอบอุ่นที่มีเขาคอยดูแลคอยถามและรับรู้ความเป็นไปในชีวิต ยอมรับอย่างไม่อายเลยว่ากานพลูชอบอีตาหนวดเข้าให้แล้ว
- Writer
