ตอนที่2เมธาวิน
2319 Words
ณ คฤหาสน์เอกธนเมธานนท์...
“แกจะหาพี่วิชญ์เจอเหรอวะตังค์...หลังใหญ่มาก! นี่มันบ้านหรือพระราชวังกันแน่วะ...เดินหากันตายแน่ๆ”
พระราชวังที่รณพีร์เอ่ยนี้ คือคฤหาสน์หลังใหญ่ที่สร้างมาตั้งแต่บรรพบุรุษรุ่นปู่ย่าของเมธาวิน บนเนื้อที่ทำเลทองใจกลางเมืองกรุง วันนี้ตมิสาต้องย้ายข้าวของสัมภาระตัวเองเข้ามา...ก่อนที่เจ้าของอันแท้จริงจะเดินทางมาในอีกสองวันข้างหน้า...
“นั่นสิพีร์...ฉันจะอยู่ได้มั้ยวะ ขนาดเมียแกยังไม่อยากมา จะให้ฉันมาอยู่สองคนกับพี่วิชญ์เนี่ยนะ...คิดอะไรกัน”
ตมิสามองบริเวณรอบๆ ภายในคฤหาสน์ที่ตกแต่งและประดับประดาด้วยเฟอร์นิเจอร์สุดหรู ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะ เก้าอี้ โซฟาราคาแบรนด์เนม โคมไฟส่องสว่างระยิบระยับ ของทุกอย่างประเมินค่าไม่ได้เลย ‘หากเธอทำแจกันตกแตกสักใบ คงต้องใช้เงินเกือบทั้งปีของเธอชดใช้เป็นแน่แท้’
“นาตาลีไม่ชอบบ้านที่ไม่ใช่บ้านแบบนี้น่ะสิ เธอน่าสงสารมากนะ...อยากให้ลูกชายรัก...แต่ลูกชายก็เมินใส่เธอตลอด ใครมันจะไปอยู่ได้วะตังค์...”
รณพีร์อดสงสารคนรักของเขาไม่ได้ นาตาลีเป็นผู้หญิงที่จิตใจดี เก่ง มีความสามารถรอบด้าน บริหารบริษัทได้ด้วยตัวเองนับตั้งแต่สามีเธอเสียชีวิตลงเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว ภายนอกคนอาจจะมองว่าเธอปากร้าย ดุดัน แต่ภายในของเธอนั้นอ่อนไหวมาก นาตาลีอยากให้ลูกเลี้ยงรักเธอเหมือนแม่คนหนึ่ง แต่ทว่าเมธาวินกลับไม่คิดเช่นนั้น...
“เมียแกจะแคร์ทำไมวะ...แค่สมบัติที่สามีเก่าทิ้งไว้ให้ กินสักสิบชาติก็ไม่หมด”
“แคร์ทำไมน่ะเหรอ...แกลองถามใจตัวเองบ้างสิตังค์...ว่าทำไมยังไม่ลืมพี่วิชญ์อีก รักลมๆ แล้งๆ มา 11 ปี...เคยคิดมั้ย ว่าคุณนาตาลีเองเขาก็เป็นแบบแก ต่างกันที่คุณนาตาลีรักพี่วิชญ์เหมือนลูกก็เท่านั้นเอง”
“แตะไม่ได้เลยนะเมียแกเนี่ย...แว้งกัดฉันตลอด...ฉันเข้าใจแล้ว...ที่ฉันยังลืมพี่วิชญ์ไม่ได้ ก็เพราะมันเป็นรักแรกของฉัน อย่างน้อยฉันก็ขอสารภาพอีกสักครั้งก่อนตายก็ยังดี”
“แต่ที่ฉันรู้มา...แกสารภาพไป 14 ครั้งแล้วในรอบ 11 ปี แกยังมีหน้าจะไปสารภาพอีกเหรอวะตังค์ หน้าตาแก หุ่นแก เป็นดารานางแบบได้สบาย สวยขนาดนี้เป็นฉัน ไม่มาจมปลักกับผู้ชายที่ไม่มีวันเป็นไปได้แบบนี้หรอก”
“แหม...ทีเมื่อกี้ว่าฉัน ต่อให้ถ่างขาแกก็ไม่แล มาตอนนี้ทำเป็นชม...แกนี่มันจริงๆ เลยนะพีร์”
“เอ๊า...ก็เมื่อกี้มันต่อหน้าไอ่ดรีมนี่หว่า ฉันไม่อยากให้คนอื่นมองแกกับฉันแบบนั้น แกคือเพื่อนฉันตั้งแต่สมัยแกยังแก้ผ้าเล่นน้ำกับฉันอยู่เลย เห็นจนหมดทุกส่วนฉันไม่พิศวาสแกหรอก”
“เออ...รู้แล้ว! ต่อไปช่วยรักษาหน้าของฉันหน่อยก็แล้วกัน แกจะไม่พิศวาสอะไรฉัน...ฉันไม่เคยว่านะโว้ย แต่อย่าหยามกันถึงขนาดถ่างขา...พูดแล้วเจ็บจี๊ดสุดๆ”
“เออ...ฉันขอโทษแกแล้วกัน ลืมไปเรื่องนี้แก Sensitive ง่าย อดีตที่จำไม่เคยลืมล่ะสิ”
“T-T”
“แล้วนี่แกจะไปรับพี่วิชญ์ที่สนามบินมั้ยตังค์ เห็นนาตาลีเปรยว่า เธออยากไปรับลูกชายด้วยตัวเอง แต่ฉันดูแล้วน่าจะผิดหวังแน่ๆ เลย ฉันไม่อยากให้เธอไปเลยว่ะตังค์ กลัวเธอจะเสียใจ”
“แล้วแกไม่กลัวฉันเสียใจบ้างเหรอวะพีร์ ฉันเป็นเพื่อนแกมา 20 กว่าปี มันไม่ได้ช่วยให้แกซึมซับเลยหรือไง”
“ฉันรู้...แกน่ะถึกขนาดไหน...แกทนได้ แต่คุณนาตาลีนี่สิ”
“ฉันไม่ไปรับหรอก...เจอกันที่นี่แหละ...ถึงแม้ฉันจะรักพี่วิชญ์มากขนาดไหน มากับสาวๆ แบบนี้ ใจฉันก็บางได้เหมือนกันนะ”
“แกแน่ใจนะ...ว่าไม่ไปรับ”
“แน่...ใครจะเอาหัวใจตัวเองไปให้คนอื่นเหยียบย่ำตลอดวะ”
ปากบอก ‘ไม่’ แต่ในใจนั้นรับคำสั่งเจ้านายมาเรียบร้อย! เธอจะได้เจอเขาแล้วสินะ‘พี่วิชญ์’ เจอกันที่สนามบินค่ะ! ^^
....................
สองวันต่อมา...
“อืม...”
“วิชญ์คะ ตอนนี้วิชญ์อยู่ไหนคะ แพรมารับที่สนามบิน ไม่เจอวิชญ์เลย...หรือวิชญ์จะยังไม่กลับคะ”
“ผมถึงแล้ว แต่ยังไม่สะดวกตอนนี้ ไว้วันหลังแล้วกันครับ เดี๋ยวผมจะติดต่อกลับไป”
เสียงทุ้มแหบพร่าของชายหนุ่มมีร่องรอยสะกดกลั้นอารมณ์ พยายามบังคับน้ำเสียงให้เป็นปกติ ทั้งที่กิจกรรมตรงหน้ามันล่อแหลม มากก็ตาม
“แต่...” ปลายสายยังคงพยายามต่อ
“ผมบอกแล้วไงแพรวา...” น้ำเสียงของชายหนุ่มเข้มขึ้นเมื่ออีกฝ่ายมีทีท่าจะไม่ยอมลงง่ายๆ
“ค่ะ อย่าลืมโทรหาแพรนะคะวิชญ์”
“อืม”
สายถูกตัดไป กิจกรรมตรงหน้ายังคงสานต่อ เอวหนายังคงเร่งเครื่องต่อไม่ยั้ง
ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ! เนื้อกระแทกเนื้อดังสนั่นภายในห้องรับแขกของคฤหาสน์หลังใหญ่!
“อ๊ะ! อ๊ะ! พี่วิชญ์ขา นีน่า เสียววว ค่ะ อูยยย์ อ๊ะ!”
“อื้มมม์ โอวว์” เสียงครางอันแหบพร่าของชายหนุ่ม นามว่า ‘เมธาวิน’ หรือ ‘พี่วิชญ์’ของทุกคน ร้องลั่นราวกับกำลังไต่ขึ้นไปบนสวรรค์ชั้นเจ็ดก็ไม่ปาน
“ชะ-ช่วย นีน่าด้วยค่ะ อ๊ะ! อร๊ายย์”
เพล้ง!!!!! เสียงแก้วล่วงลงสู่พื้นดังสนั่น!
“ว้ายยย” เสียงร้องของสาวนีน่าดังขึ้น เมื่อพบว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังยืนตกตะลึงดูหนังสดของเธอกับเขาอยู่
“...”
“อืมมม์ ซีสสส์”
ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ! ดุ้นมังกรยังคงกระแทกต่อไม่สนใจสิ่งใด เขากำลังจะแตะขอบสวรรค์
“โอววว์ โอ๊ะ! โอ๊ะ! โอ๊ะ!” เอวสอบเด้งย้ำเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะละเบิดความสุขออกมาเมื่อถึงที่หมายคือสรวงสวรรค์ดังปรารถนา!
พรึบ! ร่างสูงลุกยืนเต็มความสูง ดึงกางเกงเข้าที่ หันมองหญิงสาวที่ยืนตะลึงอยู่ตรงหน้า “ยัยตัวแสบ! เธออีกแล้วนะ”
“เข้ามาทำไมไม่ขออนุญาตก่อน!” เมธาวินระเบิดอารมณ์ใส่หญิงสาวทันที
“พะ-พี่วิชญ์!”
ตมิสาตื่นตะลึงจนไม่อาจขยับเขยื้อนร่างกายของเธอได้...ประสบการณ์ 11 ปีที่แล้วกลับมาอีกครั้ง สถานการณ์แบบเดิม คนเดิมๆ แต่แตกต่างกันตรงสถานที่และเวลาเท่านั้นเอง
“เธอจะยืนแบบนั้นอยู่นานมั้ยตังค์ นาตาลีบอกพี่ว่าเธอจะไปรับพี่ที่สนามบิน...แต่นี่อะไร!”
“พี่วิชญ์ขา นีน่าขอตัวก่อนนะคะ”
นีน่าสาวสวยหุ่นสะบึมรีบแต่งตัว เพราะเหตุการณ์ตรงหน้าของเธอไม่สู้ดีนัก...นีน่าเจอกับเมธาวินที่สนามบิน และเธอเองก็อาสา มาส่งเขาที่บ้าน แต่เพราะเธอเคยเป็นอดีตคู่ขาเก่าของเขา เลยมีเหตุการณ์เลยเถิดแบบเมื่อครู่ ‘ใครจะอดใจได้ล่ะ...เมธาวินคือหนุ่มหล่อล่ำกำยำเขย่าใจสาวๆ ขนาดนี้เขาไปอยู่อังกฤษตั้งห้าปี เป็นใครก็คิดถึงเป็นธรรมดา’
“ว่าไงตังค์ พี่พูดไม่ได้ยินหรือไง”
เมธาวินไม่สนใจในคำบอกของนีน่า แต่กลับระเบิดอารมณ์ใส่ตมิสาอย่างไม่เกรงใจใคร
“ดะ-ได้ยินค่ะ”ตมิสาพยายามดึงสติกลับมา ‘ความทรงจำเดิมของเธอยังไม่เคยจางหาย แต่กลับมีความทรงจำใหม่เพิ่มขึ้นมาอีก…ซ้ำร้ายเขาก็ยังมาด่าเธอ’
“ได้ยินแล้วทำไมถึงไม่อธิบาย หรือขอโทษ!”
“ตังค์ลืมไปรับพี่วิชญ์ค่ะ”
เมื่อได้สติตมิสาก็ตอบกลับเขาไป ‘เธอหลงรักผู้ชายคนนี้ได้อย่างไรกัน เธอไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ’ ถ้าจะบอกว่าเพราะเขาหล่อ หน้าตาดี อันนี้ก็ต้องยอมรับเป็นอันดับต้นๆ เลยแหละ ชีวิตของเธอเจอผู้ชายหล่อมากหน้าหลายตา แต่ก็ไม่มีใครทำให้เธอถูกใจทำไมเธอถึงยังลืมเขาไม่ได้สักที ทั้งที่เขาเองก็ไม่เคยจะสนใจเธอเลยสักครั้ง!
“ลืมยังงั้นเหรอ...นาตาลีคงได้รู้คราวนี้สินะ ว่าคนเก่งของเขาที่บอกว่าเก่งนักเก่งหนา ทำงานไม่เคยพลาด และจะส่งให้มาเป็นเลขาพี่...นี่อะไร! วันแรกก็พลาดซะแล้ว”
เมธาวินมองตมิสาตั้งแต่หัวจรดเท้า ถ้าเขาไม่เห็นดวงตากลมโตที่เบิกกว้างตอนที่ดูหนังสดของเขานั้น เขาก็คงจะจำเธอไม่ได้เลยจริงๆ ‘เธอสวยมาก ราวกับคนละคนที่เขาเคยเจอเมื่อห้าปีที่แล้ว ก่อนที่เขาจะไปเรียนต่อ และทำธุรกิจกับเพื่อนที่อังกฤษอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะบินกลับมาในวันนี้’
“อ่อ...ถ้าพี่วิชญ์จะบอกคุณนาตาลีให้ไล่ตังค์ออกล่ะก็ ตามสบายค่ะ เพราะตังค์ก็ไม่ได้อยากมาทำงานตรงนี้เหมือนกัน ไม่ต้องมาเจอหนังสดที่มีนางเอกไม่ซ้ำหน้า แต่ดาราชายคนเดิม!”
“ตังค์!” เมธาวินกระชากเสียง เมื่อเสร็จสิ้นประโยคจากปากของเธอ ‘ตมิสาคนเดิมหายไปไหน แล้วนี่คือใครกัน’
“สรุปจะยังไงคะพี่วิชญ์ ถ้าจะไล่ตังค์ออก ตังค์จะได้ไป”
“ได้! จะเอาแบบนี้ก็ได้” เมธาวินกดโทรศัพท์ต่อสายไปยังนาตาลีทันทีไม่รอช้า!
“...” ตมิสาเชิดหน้าสวยๆ ของเธออย่างมั่นใจ เธอจะต้องเข้มแข็งและผ่านมันไปให้ได้
“เอะอะอะไรกัน!”
เสียงของหญิงสาววัยกลางคนดังขึ้นแทรก ร่างของนาตาลีเดินเข้ามา ‘เธอนึกไว้ไม่มีผิด ว่าจะต้องเกิดเรื่องแน่ๆ’
“มาก็ดี...เอาคนของคุณกลับไปได้แล้ว เธอบกพร่องในหน้าที่วันนี้!”
เมธาวินมองใบหน้าคน ‘บกพร่อง’ อีกครั้ง ความยียวนของเธอที่หนึ่ง แต่ความสวยของเธอยกเว้น ช่างไม่เหมาะกับหน้าหวานๆ ของเธอเลยสักนิด!
“ถ้าจะให้หาเลขาที่ทำงานดีกว่ายัยตังค์มาล่ะก็ วิชญ์ต้องไปหาเองแล้วแหละ แม่คัดสรรคนที่ทำงานเก่งสุด และรู้จักวิชญ์เป็นอย่างดี ตังค์เองเป็นมือหนึ่งของบริษัท เขารู้เรื่องราวต่างๆ แทบจะครอบจักรวาล ถ้าจะให้หาคนใหม่ในเวลาที่วิชญ์จะต้องเปิดตัวเองในฐานะ CEO คนใหม่ภายในอาทิตย์หน้าคงไม่ทันอย่างแน่นอน”
“แต่วันนี้เธอพลาดในหน้าที่ของเธอ ไม่ไปรับผมที่สนามบินตามที่คุณบอกผมไว้นี่”
เมธาวินหันมาจ้องใบหน้าสวยของหญิงสาวที่ทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาวสักนิด เธอยังนิ่งเหมือนเดิม ‘ภาพจำของเขาสำหรับเธอล่าสุด คือความสดใสน่ารักอ่อนหวาน’
“อะไรนะ!” นาตาลีหันขวับไปที่คนบกพร่องในหน้าที่แทบจะทันที ‘เอาอีกแล้วนะยัยตังค์’
“แต่พี่วิชญ์ก็มีคนไปรับเรียบร้อยแล้วนี่คะ แถมยังมาส่งกันจนถึงขอบสวรรค์ชั้นเจ็ด!”
ภาพนั้นยังติดตาเธอยังไม่หายไปไหน หนังเอวีที่เคยดูมา ยังไม่เท่าหนังสดที่แสดงกันถึงพริกถึงขิง ส่งตรงมาถึงขอบสายตาของเธอเลยทีเดียว!
“ยัยตังค์! ฉันบอกให้เธอไปรับพีร์ ทำไมเธอไม่ไปรับ ห๊ะ”
นาตาลีหันมาเล่นงานคนของตัวเอง ‘อุตส่าห์โปรโมทเป็นอย่างดี...ก่อนที่เมธาวินจะตกลงให้ตมิสาเป็นเลขา เธอต้องใช้คำพูดหว่านล้อมมากมายมหาศาล’
“โอเคๆ บอกก็ได้ค่ะ ตังค์ไปรับพี่วิชญ์แล้ว แต่ตังค์เห็นว่ามีสาวสวยชื่อนีน่าไปรับแล้ว ตังค์ก็เลยกลับมารอที่บ้านค่ะ”
ตมิสาจำชื่อหญิงสาวคนเมื่อครู่ได้ ก็เพราะเสียงครวญครางของหล่อนดังลั่นห้องรับแขก ชื่อของหล่อนเลยได้ติดแหง็กกับสมองเธอแบบนี้แทนคนเดิมที่ชื่อ ‘เมย์! เมื่อ 11 ปีที่แล้ว!’
“แต่เธอน่าจะโทรติดต่อพี่ก่อนก็ได้นี่”
“ใครจะโทรคะ ก็เห็นกอดกันกลมขนาดนั้น”
ภาพที่ตมิสาเห็นครั้งแรก เมธาวินเดินออกมาอย่างสง่างาม ความรู้สึกของเธอในตอนนั้นมันเหมือนกับว่าหัวใจของเธอพองโตแทบจะทะลุออกจากอก เมธาวินคือคนที่เธอหลงรักมาตลอด ไม่ว่ายามหลับหรือยามตื่น ‘รักแรกของตมิสา’ ถึงแม้เขาจะคบผู้หญิงมากหน้าหลายตาเพียงใด แต่เขาก็ยังอยู่ในหัวใจของเธอเสมอไม่เคยเปลี่ยน แต่ว่าวันนี้ภาพที่เธอเห็นนั้น กลับไม่ได้เป็นอย่างที่คิด มันยิ่งขยี้หัวใจของเธอจนพังแทบไม่มีชิ้นดี!
“เอาล่ะแม่ว่าใจเย็นๆ ก่อนนะ ให้ยัยตังค์ทำงานต่อเถอะ แม่ไม่อยากหาเลขาใหม่ให้วิชญ์อีก ไหนๆ ก็เป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน เอาเป็นว่า วิน-วิน ทั้งสองฝ่ายแล้วกันนะ”
นาตาลีรวบรัดเหตุการณ์ทั้งหมด ‘ไม่มีใครที่จะทำหน้าที่ได้ดีเท่าตมิสาอีกแล้ว เธอถึกกว่าที่คิดมาก’ อีกอย่างนาตาลีเองก็สนิทกับตมิสาเป็นการส่วนตัวอยู่แล้ว เธอเอ็นดูหญิงสาวเหมือนกับลูกสาวคนหนึ่งเลยทีเดียว ไม่ว่าตมิสาจะพูดจาขยี้หัวใจเธออย่างไร แต่เธอก็ยังเอ็นดูสาวน้อยคนนี้อยู่ดี และอีกมุมหนึ่งเธอคิดว่า ถ้าเมธาวินและตมิสานั้นได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น มันก็อาจจะทำให้เมธาวินหลงรักตมิสาก็เป็นได้...
………………..
- Writer
