เงาพิศวาสซ่อน

ตอนที่ 18: บททดสอบครั้งสุดท้าย

### **ตอนที่ 18: บททดสอบครั้งสุดท้าย**

ความตึงเครียดภายในบ้านได้พุ่งสูงถึงขีดสุด ทั้งภากรและอรินต่างรู้ว่าพวกเขาไม่อาจหลีกเลี่ยงความจริงได้อีกต่อไป **ความสัมพันธ์ที่ก้าวข้ามเส้นไปแล้ว** แม้จะยังไม่มีการมีเพศสัมพันธ์อย่างสมบูรณ์ ก็ยังคงเป็นตราบาปที่กัดกินใจ และเป็นแรงดึงดูดที่ยากจะต้านทาน

เย็นวันนั้น เสียงฝนพรำลงมานอกหน้าต่างเบาๆ ทำให้บรรยากาศในบ้านเงียบสงัดกว่าปกติ อรินเตรียมอาหารเย็นไว้บนโต๊ะอาหาร ทุกอย่างจัดวางอย่างเรียบร้อย แต่ความอึดอัดก็แผ่ปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง ผมกับอรินนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกัน มีเพียงแสงสลัวๆ จากโคมไฟเหนือโต๊ะที่ส่องลงมา ทำให้เห็นใบหน้าของกันและกันได้ไม่ชัดนัก

ไม่มีใครเอ่ยคำใดๆ ออกมา มีเพียงเสียงช้อนส้อมกระทบจานเบาๆ ความเงียบนั้นช่างอึดอัดเสียจนแทบจะหายใจไม่ออก ผมเงยหน้าขึ้นมองอริน เธอเองก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาผมพอดี **แววตาของเราประสานกันแน่น** ในดวงตาของเธอ ผมเห็นความสับสน ความหวั่นไหว และความปรารถนาที่ไม่อาจปกปิดได้ เช่นเดียวกับที่เธอคงเห็นในดวงตาของผม

**รอยยิ้มบางๆ แต่อ่อนโยนปรากฏขึ้นที่มุมปากของอริน** เธอเอื้อมมือมาตักแกงใส่ชามให้ผมอย่างเชื่องช้า "กินเยอะๆ นะลูก ช่วงนี้ดูผอมไปนะ" เสียงของเธอแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความห่วงใยที่อบอุ่น ผมสัมผัสได้ถึงความเข้าใจที่ส่งผ่านจากแววตาและท่าทางนั้น

ผมพยักหน้ารับช้าๆ แล้วเอื้อมมือไปตักกับข้าวอีกอย่างใส่ชามให้เธอเช่นกัน "แม่ก็เหมือนกันครับ อย่าหักโหมนักนะครับ" คำพูดนั้นเรียบง่าย แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งเกินกว่าแค่ลูกชายห่วงใยแม่ อรินรับรู้ได้ถึงมัน เธอยิ้มให้ผมอีกครั้ง

**"พ่อคงดีใจนะ...ที่เห็นแม่กับลูกยังอยู่ด้วยกันแบบนี้"** อรินเอ่ยขึ้นมาอย่างแผ่วเบา เสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อยเมื่อเอ่ยถึงพ่อของผม ภาพความทรงจำเกี่ยวกับพ่อ ความสุขที่อรินเคยนำมาให้พ่อในวันที่เขายังมีชีวิตอยู่ และความเศร้าที่เกาะกินเธอตั้งแต่วันที่พ่อจากไป **พลันถาโถมเข้ามาในใจของผม** ผมเห็นหยาดน้ำตาคลอขึ้นมาในดวงตาคู่สวยของอริน

**"แม่ครับ..."** ผมเอื้อมมือไปกุมมืออรินที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างแผ่วเบา สัมผัสความเย็นที่ปลายนิ้วของเธอ แววตาของผมเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความจริงใจ "พ่อจากไปแล้ว...แต่ผมจะอยู่ตรงนี้เสมอครับ **ผมจะทำหน้าที่แทนพ่อเอง...ผมจะดูแลแม่เอง**" เสียงของผมแหบพร่าด้วยอารมณ์ที่ท่วมท้น

อรินเงยหน้าขึ้นมองผม ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจระคนความรู้สึกบางอย่างที่ปะปนกัน เธอกำลังสู้กับความคิดที่มากมายในใจ แต่ในที่สุด **แววตาของเธอก็อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด** เธอไม่ดึงมือออก ปล่อยให้ผมกุมมือเธอไว้แน่น ความอบอุ่นจากฝ่ามือของผมค่อยๆ ซึมซาบเข้าไปในมือของเธอ สู่หัวใจที่เหน็บหนาว

**แสงสลัวๆ จากโคมไฟส่องกระทบใบหน้าของทั้งคู่** เผยให้เห็นรอยน้ำตาจางๆ บนแก้มของอริน และแววตาที่เปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นของผม บรรยากาศรอบตัวพลันโรแมนติกขึ้นอย่างน่าประหลาด มันไม่ใช่ความโรแมนติกแบบหนุ่มสาวทั่วไป หากแต่เป็นความโรแมนติกที่เกิดจากความเหงา ความเปราะบาง และความปรารถนาที่จะเติมเต็มช่องว่างในหัวใจของกันและกัน

---