เงาพิศวาสซ่อน

ตอนที่ 5: สัมผัสแรกที่แฝงนัย

ตอนที่ 5: สัมผัสแรกที่แฝงนัย

ระบบไฟในบ้านดูเหมือนจะรวนมาหลายวันแล้ว โดยเฉพาะปลั๊กไฟตรงมุมห้องรับแขกที่ดูท่าจะหลวม อรินพยายามจะเอื้อมตัวก้มลงไปดูหลายครั้ง แต่ด้วยท่าทางที่ลำบากของเธอ ทำให้ดูท่าทางไม่ถนัดเอาเสียเลย ผมสังเกตเห็นจากเงาที่ทอดอยู่บนพื้น

ผมเดินเข้าไปใกล้ขึ้นเล็กน้อย อากาศในห้องพลันหนาแน่นขึ้นมาทันที

"ให้ผมช่วยไหมครับแม่" ผมเอ่ยออกไป เสียงของตัวเองยังแฝงความประหม่าเล็กน้อย อรินหันมามองผม ดวงตาคู่สวยของเธอฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะคลี่รอยยิ้มบางๆ ออกมา

"ไม่เป็นไรจ้ะ แม่จัดการได้" เธอตอบกลับมา น้ำเสียงของเธออ่อนโยนเสมอ แต่ผมสัมผัสได้ถึงความอ่อนล้าที่ซ่อนอยู่

"มันดูท่าจะไม่ค่อยดีนะครับ ผมดูแล้วกัน" ผมพูดย้ำ พร้อมก้มตัวลงไปดูปลั๊กไฟที่อยู่ติดพื้น อรินไม่ได้ปฏิเสธ เธอเพียงแต่ถอนหายใจแผ่วเบา แล้วขยับตัวออกเล็กน้อยเพื่อเปิดทางให้

ผมก้มตัวลงไปที่ปลั๊กไฟ โดยหันหลังให้กับอรินอย่างเป็นธรรมชาติ เพื่อให้ง่ายต่อการซ่อม ผมต้องเอื้อมมือเข้าไปในซอกมืดๆ และใช้ไฟฉายจากโทรศัพท์ส่องดู อรินยังคงยืนอยู่ด้านหลังผมไม่ไกลนัก ผมสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากตัวเธอที่แผ่มา ผมพยายามจดจ่ออยู่กับการซ่อมปลั๊ก แต่จิตใจก็วอกแวกไปกับความใกล้ชิดที่เกิดขึ้น

"มันดูจะเสียข้างในเลยนะแม่" ผมพึมพำออกไป

"ต้องใช้ไขควงตัวเล็กๆ รึเปล่าจ้ะ" อรินถาม เสียงของเธออยู่ใกล้จนผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่รดต้นคอ

"ใช่ครับ...แต่ผมไม่แน่ใจว่ามันอยู่ตรงไหน" ผมตอบ พลางขยับตัวเพื่อจะหันไปมองเธอ และในจังหวะนั้นเอง... อรินก็เอื้อมมือข้ามไหล่ของผมมาด้านหน้า เพื่อจะชี้จุดที่ไขควงน่าจะเสียบอยู่ให้ผมดูพอดี

แผ่นหลังของผมพลันสัมผัสเข้ากับหน้าอกของอรินอย่างจัง!

ความรู้สึกอ่อนนุ่มหยุ่นหยุ่นและอุ่นร้อนที่ปะทะจากด้านหลังนั้นแผ่ซ่านไปทั่วแผ่นหลังของผมอย่างรวดเร็ว ผมตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ รู้สึกเหมือนเลือดในกายพุ่งขึ้นไปเลี้ยงใบหน้าจนเห่อร้อน อรินเองก็สะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่ได้แสดงอาการเกร็งหรือตกใจมากมายนัก

"อ๊ะ! ตุ๊กแก!" อรินอุทานเสียงแผ่วเบาพร้อมกับ เอามืออีกข้างมาจับไหล่ผมเบาๆ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย แต่แววตากลับมีประกายขี้เล่น เหมือนเธอกำลังหยอกล้อ และอยากให้ผมตกใจเล่นเท่านั้น

ผมเลยเล่นตามน้ำไปอย่างเสียไม่ได้ "ไหนครับแม่! ไม่เห็นมีเลยตุ๊กแก" ผมพยายามทำเสียงให้ดูตื่นตกใจ แต่ก็แฝงความขบขันไว้ในที ใบหน้าของผมยังคงร้อนผ่าวด้วยความเขินอายและความรู้สึกที่ไม่อาจระบุได้

อรินไม่ได้ตอบอะไรนอกจากรอยยิ้มกว้างๆ พร้อมกับเขย่าศีรษะเบาๆ "ไม่เป็นไรจ้ะๆ" เธอพูดพลางยื่นไขควงตัวเล็กๆ ให้ผม "นี่ไง อยู่ในกล่องเครื่องมือนั่นเอง แม่หาเจอแล้ว" ใบหน้าของเธอยังคงแดงระเรื่อเล็กน้อย แต่เป็นเพราะเธอเพิ่งหัวเราะและเอื้อมมือเท่านั้น ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง แต่คราวนี้มันเป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยความอึดอัดของผมเพียงฝ่ายเดียว

ในใจผมร้อนรุ่มราวกับถูกไฟสุม ความร้อนผ่าวแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง โดยเฉพาะส่วนกลางลำตัว ผมรับรู้ได้ถึงส่วนที่แข็งขืนของร่างกาย ที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจนและไม่อาจควบคุมได้ภายใต้กางเกงที่แนบเนื้อ ผมพยายามกัดฟันและขยับตัวออกห่างจากเธอเล็กน้อย แต่ก็ทำได้ยากในพื้นที่ที่จำกัดแค่นั้น ความปรารถนาที่เพิ่งถูกปลุกให้ตื่นขึ้น กัดกินอยู่ภายในจิตใจผมอย่างรุนแรง