THE HEARTLESS ANGEL

Ilang buwan na din simula nung nag hiwalay kami, kahit nakikita namin ang isa't isa ay para lang siyang hangin na nilalagpasan ko. I'd never thought that our love story will end in that way. He's my first love, my first kiss, my first boy best friend, my first enemy. My first husband and also my first heart break. He's all my first and i am not his. I may be heartless, but when it comes to him i'm like an angel who cannot harm any one. In the first place i don't liked that idea, because he can be my weakness......when the time comes. And guess what? He really is my weakness along side of my love ones. He's my strength and also my weakness. I acted like i didn't care at all, but little did he know i still cared for him. But i know what is right and what is wrong. It's right to care for him even though we're not together any more, it's wrong because he will be still my weakness if i don't stop my self for always caring for him. Kagaya na lang ngayon, kasama ko siya sa iisang kwarto dahil wala ng iba pang magiging choice. Mas pinili kong sa couch na lang ako mahiga kesa mahiga sa tabi niya, oo nga at ako ang nakipag hiwalay sa aming dalawa, pero hindi naman ako ang may kasalanan n'on. Bumuntong hininga ako at inalis ang tingin sa kaniya, tumingin na lang ako sa katabi kong bintana na itinaas ko ang kurtina kanina. Ang buwan na lang ang nag bibigay liwanag sa kuwartong inuukupahan namin ngayon. Ang buwan at mga bituwin ang nag papakalma sa akin ngayon kahit kasama ko siya sa iisang kuwarto, nung sinabi niya kanina na sa may kama na lang ako mahiga ay hindi ko siya pinansin at walang pakeelam na patalikod na humiga sa couch. Humarap lang ako nung natulog na siya, i never thought that we will be in one room again. Nasa palawan kami sa private resort ni Lolo dahil nag kayayaan, may mga dala kaming tauhan at syempre ay kami. Yun ang dahilan kung bakit kinulang kami sa mga kuwarto. Hindi naman na ako umangal nung sinabi nilang kailangan namin mag sama sa iisang kuwarto, wala naman na akong magagawa at kapag nag reklamo pa ako ay mag sasayang lang ako ng laway. Kung noon ay tahimik ako mas dumoble ngayon, sasagot lang ako kapag kinakausap ako. Mag sasalita lang ako kapag may kailangan ako, besides i am The Heartless Angel. I should act like one, that's what i always said to my self. Kasama ni Mami ang mga anak ko sa kuwarto niya kaya wala talaga akong kawala, halata naman na pinilit talaga nilang pag samahin kami sa iisang kuwarto. Nung nakipag hiwalay ako ay gusto ko sanang umalis ulit ng bansa dahil tapos naman na ang kailangan kong gawin dito sa bansa, kaso ay hindi pumayag si Mami. Sabi din ni Debbie ay hindi ko kailangan takasan palagi ang problema ko. Pero paano iyon? Ayoko ng problema ko, kaya nga gusto kong mangibang bansa ulit at babalik na lang ako kapag maayos na akong muli. Masiyado akong naubos dahil sa mga naganap sa buhay ko nitong mga nakaraang buwan, napapagod na akong harapin lahat ng problema ko. Tumayo ako at pumunta na lang sa veranda, pag bukas ko pa lang ng pinto ay humampas na kaagad sa balat ko ang malamig na simoy ng hangin ng dagat. Napapikit pa ako dahil doon, sumandal ako sa railings habang tinatanaw ang payapang karagatan. Iniisip ko kung mas pinili ko kayang hindi na lang maging masaya ay magiging wasak pa ba ang puso ko ngayon? Wala akong alam tungkol sa pag-ibig, baguhan ako kumbaga. Kaya siguro mahirap para sa akin na harapin ang problema lalo na kung tungkol sa pag-ibig. Ang alam ko lang na pag-ibig ay para sa pamilya at sa mga kaibigan ko, hindi para sa isang lalaki na papangarapin mong makasama habang buhay. Pinunasan ko ang taksil na luhang kumawala sa mata ko. Kahit pala ikaw na ang tinaguriang walang puso ay masasaktan ka din pala, at sana ay hindi ko na lang naramdaman ang sakit na iyon. Hindi ko alam na mas masakit pa pala ito kesa sa mga sakit na dinanas ko sa ilang taong buhay ko dito sa mundo. Kesa sa mga tama ng baril, sa mga saksak o ano pang pisikal na sakit. He pursued me when i broke up with him, alam kong hindi pa siya napapagod. Pero ako? Nakakapagod pala siyang mahalin, i'd never been inlove before. Kaya siguro ganito kasakit dahil ibinigay ko lahat.....nakalimutan kong mag tira para sa sarili ko. Ang pag kakamali ko lang ay ibinigay ko ang lahat at nakalimutan kong mag tira ng kahit kakurimpot sa sarili ko. Nakipag hiwalay ako kahit napaka hirap. Binitawan ko siya dahil alam kong iyon ang tama, at dahil sa pag iisip ng mga ganoong bagay ay ako ang naiwang luhaan. Nag tagal pa ako doon ng ilang minuto bago mapag pasiyahan na piliting matulog na. Pumasok na ako at sinara ang pintuan ng veranda, hindi ko ginawi ang paningin ko sa kama kung saan natutulog siya. Diretso ang tingin ko sa couch at nahiga na kaagad doon, tumingala muna ako sa kisame bago matulog. Kinaumagahan ay nagising ako dahil sa malakas na katok sa pintuan ng kuwarto namin, bumangon ako at nakita kong nasa kama na ako ngayon. Wala naman siya sa tabi ko. Alam ko din na siya ang nag lipat sa akin dito dahil siya lang naman ang kasama ko sa kuwarto. Binuksan ko ang pinto at bumungad sa akin ang nakangising aso na si Deina. "Bumaba ka na daw sabi ng husband mo ay este EX-husband mo pala, kakain na." Tsaka siya umalis na nakangisi. Napairap na lang ako sa hangin dahil sa sinabi niya. Pumasok ulit ako sa kuwarto at nahiga pang ulit, wala akong pake kung kakain na. Nakakaidlip na ulit ako nung narinig ko na bumukas ang pintuan ng kuwarto, hindi ko iyon pinansin at tinalikuran ko iyon bago niyakap ang isang unan at natulog ulit. Kaso ay hindi iyon natuloy ng mag salita ang lalaking kanina ay inuutusan lang si Deina. "I know you are awake." Sabi niya na akala mo manghuhula. Hindi ako sumagot at pumikit na lang ulit at pinilit ang sariling matulog pa. Napuyat ako kagabi kaya kailangan ko pa ulit matulog. Narinig ko ang mga yabag niya pero hindi ko na iyon pinansin at mas pinag tuonan na lang ang pag tulog. Napadilat ako ng bigla na lang niya akong hinila sa paa papunta sa paanan ng kama, napatingala ako kaagad dahil doon. "What the f**k is your problem!" Inis kong tanong habang nakatitig sa mata niya. "I said we need to eat." Mariin niyang sagot. "Bakit hindi ka kumain? Hindi ko dala ang kusina." Sagot ko at aalis na sana sa harapan niya ng hawakan niya ang mag kabila kong balikat. "Napaka pilosopo mo talaga." Parang nauubusan na ng pasensya niyang sabi. "Bitawan mo nga ako." Malamig kong sabi pero para siyang walang naririnig. Itinutulak ko na siya pero dahil nga babae ako ay mas malakas pa din siya kumpara sa akin. Susuntukin ko na siya sana sa tiyan pero naunahan niya ako. Hinawakan niya ang dalawa kong kamay at inilagay sa ibabaw ng ulo ko sa kama at dahil ganoon ang pusisyon ng kamay ko ay nakahiga ako ngayon sa kama habang nasa ibabaw ko siya. "Ano ba! Get off me!" Tsaka ako nag pumiglas. "Stop being childish." Malamig niyang sabi gamit ang mababang boses. "I am not being childish! Just let go of me." Mariin kong sagot habang malamig siyang tinititigan. Hindi siya sumagot at umalis na sa ibabaw ko at dahil nga nakahiga ako ay tumayo na ako at tumalikod na sa kaniya para sana bumalik sa kama, pero bigla niya akong hinitak at bigla na lang binuhat na akala mo ay isa akong sakong bigas! "Bitawan mo sinabi ako eh!" Sigaw ko at pinag susuntok ang likod niya na matigas. "Kapag binitawan kita masasaktan ka." Makahulugang sabi niya na ikinatahimik ko naman. "Oh edi ibaba mo ako! May mga paa ako!" Sigaw ko ulit at wala naman siyang pake. Matangkad siya at nalulula ako dahil doon, maayos siyang nag lalakad na akala mo ay walang buhat buhat na tao! Walang nangangahas na tumingin sa amin o manita man lang kaya hinampas ko ulit ang likod niya kahit nasasaktan ako sa tigas n'on. "May mga paa ka nga pero asaan ka kanina nung pinasundo kita kay Deina?" Kalmado niyang tanong. "Hindi ba't nasa kama ka at natutulog ulit?" Tanong niya ulit. "Walang kang pake. Sa inaantok yung tao eh!" Hindi siya sumagot. "Istorbo." Inis kong bulong at alam ko naman na narinig niya ang binulong ko. "I'm just concerned, and besides Lolo also said that you need to be with us in our break fast." Napairap ako dahil doon. Hanggang ngayon ay Lolo pa din ang tawag niya sa Lolo ko. "I don't care." Sagot ko na ikinailing na lang niya. Hindi na ako nag pumiglas nung narinig ko na ang mga nag tatawanan nilang mga tinig. "Why you're carrying her?" Nag tatakang tanong ni Dale. Ibinaba muna niya ako at sapilitang iniupo sa upuan at nung nakaupo na ako ay tumabi siya sa akin. "Ayaw sumama." Sagot niya na ikinatawa ng palihim ng mga nasa hapag. Nakatanggap sila ng masamang tingin galing sa akin. "You can eat without me!" Pakikipag talo ko pa ulit habang naka cross arms. "Say what you want, Misdly." Pag suko niya bago lagyan ng mga pag kain ang plato ko. Nakita kong nag bubulong bulungan sila Deina at Shuera tsaka sila titingin sa akin ng may ngisi sa labi. Tinititigan ko sila ng masama dahil doon. Hindi man lang sila nasindak sa akin ngunit may mga kasama kami ngayon. "I'll kill you two later." I mouthed to them. Nag iwas sila ng tingin dahil doon pero paminsan minsan pa ding nag bubulungan. "Eat." Malamig na sambit ni Oliever. "Tss." Sagot ko bago kumain. Nung matatapos na sana ako sa pag kain ay nilagyan niya ulit ng kanin ang plato ko, hinampas ko ang kamay niya dahil doon. "I'm already full." Inis kong sabi tsaka sinalin ang kanin ko sa plato niya. "Eat this, Misdly." Maotoridad niyang sabi. "Eat this, Misdly." I mocked him, before i rolled my eyes and get of off my seat. Lumapit ako sa kabilang table kung nasaan ang mga anak ko. "Hi, babies." Malambing kong bati bago halikan ang mga noo nila. "Mommy/ mommy!" Sabay nilang sigaw bago yumakap sa akin. "How's your sleep?" Nakangising tanong sa akin ni Mami. I rolled my eyes at her before i kiss her cheeks. "Don't tease me, Mami." Saway ko bago maupo sa tabi niya at agad naman tumabi sa akin ang mga anak ko. "I'm not," Tanggi niya na ikinairap ko na lang. "I just wanted to know how's your sleep?" Natatawa niyang sagot. "Oh c'mon, Mami." Ubos ang pasensiya kong sabi bago paikutin muli ang aking mga mata. Napagawi ang paningin ko kay Oliever na may mabibigat na mga titig sa akin. Inirapan ko siya at hindi na muli pinag tagpo ang aming mga paningin. Nag aya ang mga bata na maligo sa dagat kaya umakyat muna kami sa kuwarto nila Mami at binihisan sila ng pang swimming. Pumunta din muna kami sa kuwarto namin ni Oliever dahil gusto kong mag two piece. Two piece na black ang isinuot ko, pinatungan ko muna iyon ng puting sando at isang maikling short. Nag dala na din ako ng sun block at tuwalya. Akay-akay ko ang kambal kong mga anak habang nasa bulsa naman ng short ko ang sun block at cellphone ko. Naka sampay naman ang tuwalya namin sa balikat ko, naka sun glasses din ako. Nakababa na kami at nag lalakad na papuntang kubo kung saan ko iiwan ang mga tuwalya namin. Nag aaya ng pumunta ng dagat ang dalawa kaya umalis din kami kaagad sa kubo. Bago ko sila hayaang mag babad ay nilagyan ko muna sila ng sun block, nakita ko na din doon sila Deina at ang mga kapatid ko. Nag tatakbo naman kaagad ang mga anak ko pag katapos ko silang malagyan ng sun block, sinalubong naman sila ng mga ninang at mga tito nila. Nakita ko pang palapit sa akin si Oliever, kaya ang ginawa ko ay umalis na ako sa kubo dahil nakapag lagay na din naman ako ng sun block kanina. "Halika na, Misdly!" Masayang aya sa akin ni Dale na ngayon ay nasa dagat na. "Wife." Tawag sa akin ni Oliever sa hindi kalayuan, hindi ko siya pinansin. Hinubad ko na ang puting sando ko at agad naman na nag titili si Dale na parang baliw. Tinignan ko siya ng masama dahil doon, huhubadin ko na sana ang maong shorts ko na may pumigil doon. "Don't you dare, wife." He coldly said, while still holding my hands. Narinig ko pang nanunuksong nag sitilian ang mga kaibigan ko at ang iba pa naming mga kasama. "I am not your wife, anymore." I coldly answer too. I flinched when he snake his arm around my tummy because i don't have my sando any more, and he harshly pulled me closer to his wide and broad chest. "Yes, you are." Bulong niya sa tenga ko at bahagya pang kinagat iyon na ikinakiliti ko. Hinawakan ko iyon at inis na inapakan ang paa niya, bumigat ang pag hinga niya dahil doon. Nasasaktan. "No.I'm.Not." Madiin kong sagot. "Stop stepping in my foot, wife." Kahit nasasaktan ay malambing niya pa ding nasabi iyon. Mas diniinan ko pa iyon na ikinadaing niya ng mahina sa tenga ko. Hindi ako nag paapekto sa lapit namin sa isa't isa. "I am not your wife, Oliever." Madiin kong sabi habang may malamig na tinig. "You're still my wife." Malungkot niyang bulong sa akin. "I already filled an annulment papers." Walang buhay kong paalala. "Maaayos pa natin ito, darling." Nag susumamo niyang bulong. "Please? Just let me prove to you my self, huwag ka naman sumuko ng ganito kabilis.....Sige na oh?" Naramdaman kong may pumatak na basa sa batok ko. I know he's crying. At hindi dapat ako mag padala sa pag iyak niya. "Alam mong matagal na kitang ipinapag laban, pero ni minsan ba nakita mo yon? Hindi 'di ba? Dahil mas binibigyan mo ng atensyon ang babaeng iyon!" Galit kong sumbat. "I'm sorry, darling. Give me a chance, i'll prove to you my self again, my love for you. Please?" Umiiyak niyang pag mamakaawa. Sasagot na sana ako nung makarinig ako ng putok ng mga baril, kaagad akong kinabahan at inalis ang pag kakayakap sa akin ni Oliever bago tumakbo sa mga anak ko. Nakita kong iniaahon na sila nila Debbie at Deina. "Mag patawag kayo ng helicopter! Kayo ng bahala sa mga anak ko, mag iingat kayo." Puno ng pag aalala kong utos bago kuhanin ang baril sa isa sa mga tauhan namin. "Mag-iingat ka, Misdly!" Pahabol na sigaw pa ni Debbie. Hindi ko na ito pinansin at nakipag barilan na, dumarami sila. Hindi ko alam kung papaano nila kami natunton, pero ang alam ko lang ngayon ay kailangan kong iligtas ang buhay ng mga mahal ko sa buhay. Pinalibutan ako ng mga tauhan namin at binigyan nila ako ng mga baril. Nakita kong nag tatago sa isang bato ang mga kaibigan ko at iilan sa mga kapatid ko. Hinihingal akong napatago sa isang bato habang pinupunasan ang dugo ko sa noo dahil sa pag kakabagok kanina. "Huwag ka ng mag tago, Misdly! Sumama ka nalang sa amin para wala ng dadanak pang mga dugo! Iniwan ka na ng mga mahal mo sa buhay, pati ng mga tauhan mo. Paano ka na ngayon?" Natatawa niyang tanong. "Sino nalang ang mag liligtas sa iyo? Ang sabi ko naman kase sa iyo noon sumanib ka nalang sa amin, ade sana ngayon walang namatay 'di ba?" Sigaw niya pang muli habang natatawa. Ayokong sumuko. Iyon ang paulit ulit kong sinasambit sa aking isipan. Sugatan na ako at wala ng lakas para makipag laban pa. Hindi ako iniwan ng mga mahal ko sa buhay. At lalong lalo na ang mga tauhan ko, mas pinauna ko sila bago ang sarili ko. Dahil alam kong kaya ko naman na mag isa, pero sa sitwasyon kong ito? I don't think so. "Oh? Nandito pala ang pinaka mamahal nating lalaki! Hi honey! Our baby is already missing you." Sinilip ko sila at nakita kong nag papaawa siya kay Oliever habang hinahawakan pa ang tiyan niya. "Tumigil ka na! Itigil mo na ito at pag usapan natin 'to ng maayos." Madiin nitong sabi habang mahigpit na hinahawakan ang braso ng baliw. "N-nasasaktan ako, h-honey." Naiiyak nitong sabi. May nakita akong isang lalaki na nasa likod ni Oliever habang nakatutok sa kaniya ang baril, nanlaki ang mata ko dahil doon at napatingin kay Oliever na nakikipag talo pa din sa baliw. Hindi gaano kalayuan ang puwesto ko sa kanila. Kaya tinakbo ko ang distansya namin at kaagad siyang niyakap sa likod. BANG! BANG! Naramdaman ko nalang na may tumama na sa likod kong dalawang bala ng baril. Gulat at takot ang nakita ko sa mukha ng dati kong asawa nung hinarap niya ako. Napabitaw ako ng yakap sa kaniya dahil sa pag harap niya. Nakatindig pa din ako ng maayos. Kahit na natamaan ako ng dalawang beses sa likod. May narinig akong tumatakbo palapit sa akin at kaagad akong hinawakan sa balikat, humarap ako sa kaniya. Walang emosyon ko siyang tinignan. "I....i'm sorry, b-baby." Pag hingi niya ng tawad bahang may nag aalalang mga titig na nakatingin sa akin. "Ako na lang ang kunin niyo, sasama ako sa inyo..... ng walang pag aalinlangan. Huwag niyo lang idamay si Oliever. Hayaan niyo lang siyang makatakas." Matapang kong sabi kahit na tunog iyon na nag susumamo sa kaniya. "Papatayin ko muna siya!" Galit nitong sabi. Sinampal ko siya. "Makukuha mo na ako. Itigil mo na ito, sasama ako sa iyo kaya pakawalan mo na siya!" Sigaw ko sa mukha niya. Galit niya akong hinawi kaya napaupo ako sa buhangin at napadaing dahil sumakit ang tama ko sa likod. "K-kuya, pakawalan mo na siya! Makukuha mo naman na si Misdly eh! Mahal ko siya, Kuya." Pag mamakaawa ng kapatid niyang baliw habang nakaharang sa harapan ni Oliever, na sa akin naman nakatingin ng nag aalala. Kahit hirap tumayo dahil sa natamo kong sugat ay pinilit ko pa din. "Makukuha mo na ako, pakawalan mo na siya." Pag mamakaawa ko pa habang nakaharang sa harapan niya. Pumungay naman ang mga mata niya. "Mahal mo ba ako?" Tanong niya. Hindi kaagad ako nakasagot dahil doon, pero dahil sa takot na patayin niya si Oliever ay sumagot ako. "O-oo, mahal na mahal kita." Pag arte ko pa kahit labag na labag sa loob kong sabihin iyon. Napangiti naman kaagad siya. Ikinapit ko ang kamay ko sa batok niya at nakangiti ko siyang kinausap. "Hayaan mo na silang umalis, siya at ang kapatid mo. Bitawan mo na din ang baril, okay?" Nakangiti ko pa ding sabi bago kuhanin ang baril sa kaniya at tanggalan ng magazine, atsaka ko itinapon sa malayo. Ibinalik ko ulit ang kamay ko sa leeg niya at nakangiti ulit siyang kinausap. "Mag sasama na tayo, huwag na natin silang pigilan na maging masaya. Okay, babe?" "Pero baka agawin ka niya ulit sa akin?" Natatakot nitong tanong. "Shhh, hinding hindi na mangyayari iyon." Nakangiti kong sabi bago siya patakan ng halik sa mga labi. "Okay, babe." Masigla nitong saad. "Mag papaalam lang ako sa kanila bago tayo umalis, okay? Atsaka kailangan pa natin gamutin ang sugat ko." Nakangiti kong paalam. "Be quick, i don't want to wait." Suplado nitong sagot. Napaka bilis niya talagang mag iba ng mood. "Okay, i'll be quick." Ngiti ko pa at hinalikan siya sa pisnge. Humarap ako sa kanila at nakita kong malamig akong tinititigan ni Oliever. "Umalis na kayo, hangga't hindi pa nag babago ang isip niya." Mariin kong bulong. "Paano ka?" Malamig niyang tanong. "Kaya ko ang sarili ko. Umalis na kayo!" Sigaw ko. Nilapitan ko kaagad ang lalaki at kaagad naman niya akong niyakap ng mahigpit. Nakita ko pang dumaan ang sakit sa mga mata ni Oliever habang nakatingin sa aming dalawa na mag kayakap. "Ikaw na ang bahala sa kanila! Paalam! Hanggang sa muli." Huli kong saad bago sumakay sa helicopter ng lalaking kasama ko ngayon. Ginamot ako kaagad ng mga medics na nandoon habang umaalis kami sa isla. Malungkot kong tinatanaw si Oliever na nakatingin pa din sa sinasakyan naming helicopter. Ngumiti ako ng malungkot. "Hanggang sa muli mahal ko, paalam." Bulong ko bago makatulog dahil sa pagod at sakit ng katawan ko.