Tahimik kaming dalawa ni Adriel at ang nagsasalita lang ay ang mga anak ni lola Nita. Nakagugulat nga para sa akin dahil nandito silang tatlo, madalang ko lamang makita na magkakasama ang mga anak ni lola.
“Kung hindi pa sumama ang pakiramdam ko, siguradong hindi ko makikitang magkakasama itong mga anak ko,” bulong ni lola habang nakatingin doon sa kusina kung nasaan sina tio Efren, tita Marivic, at tito Arnel.
Tinitigan ko si lola. Parang kumikinang ang mga mata niya at ang mga ngiti niya ay mahahalatang nasisiyahan siya sa nangyayari ngayong araw. Masaya rin naman ako para kay lola, ngunit nag-aalala rin dahil ganito man ang nakikita namin ngayon sa mga anak niya, may kapalit namang dahilan iyon.
“Iniisip ko,” sambit muli ni lola at lumingon sa aming dalawa ni Adriel. “kung magpanggap
