Nakailang buntonghininga na ako at nakailang ulit na rin ng subok na umakyat doon sa matarik na daan na dinaanan ko rin kanina noong bumaba ako rito. Kahit anong gawin ko ay hindi pa rin talaga ako makaakyat, kailangan ko ng hihila sa akin pataas para makaalis na ako rito.
“Joriz,” mahinang tawag ko at napakamot sa aking ulo. Hindi niya naman ako maririnig kahit na lakasan ko pa ang boses ko dahil wala na siya, ngunit wala naman akong ibang pangalan na matatawag bukod sa kaniya.
Bumuntonghininga akong muli. Sinunod ko ang sinabi ni Joriz dahil naramdaman kong totoo talaga siyang nakikiusap sa akin. Hindi ko naman alam na hindi naman pala totoo na may nahulog siyang pera at kailangan niyang makuha iyon.
Ngayon tuloy, ako na lang ang naiwan dito at hindi pa ako sigurado kung babalikan pa
