TÖRENİN KARA GELİNİ +18

Odanın taş duvarları buz gibiydi; ama içimdeki ateş çok daha yakıcıydı. Berzan’ın adımları ağır ağır yaklaştıkça nefesim kesiliyordu. “Sen, benim düşmanımın kardeşisin,” dedi. Sesi bu kez daha tok, daha keskindi. Başımı eğdim, ama dudaklarımın arasından sözler döküldü. “Benden nefret ediyorsan… neden bu kadar yaklaşıyorsun?” Yüzüme doğru eğildi; nefesi yanaklarımı yaktı. Çenesindeki sertliği gölgeler bile saklamıyordu. Gözlerime baktı; camın ardındaki gözlüklerimi küçümseyerek dudaklarını büktü. Elini örgülerime attı, saçımı çekip alayla salladı. “Bunlarla mı kadın olacaksın? Çocuk gibi görünüyorsun, Çilli.” Parmakları yanaklarıma değdi, çillerime dokunur gibi yaptı. “Üstelik yüzün… daha çok bir kız çocuğunun yüzü.” Gözleri kıyafetlerime kaydı, kahkaha attı. “Bir de şu çuval gibi elbiselerin var… İnsan seni gelin değil, köyden kaçırılmış bir çoban sanır.” “Yanılıyorsun, Çilli,” dedi ardından soğuk bir kahkaha atarak. “Ben sana baktığımda güzellik görmüyorum. Sen benim için ne kadınsın ne eş… sadece törenin bana yüklediği bir borcun bedeli. Benim gözümde sen, yüzüne bile bakılmayacak bir çirkinsin.” Elini çeneme koydu, başımı kaldırmaya zorladı. “Bana bakacaksın. Kaçmayacaksın. Sen artık benim karımsın. Ama şunu bil… seninle birlikte olacağıma… Benden bunu bekleme.” Sözleri hançer gibi saplandı kalbime. Ama gözlerim dolmadı. Beni beğenmiyor… istemiyor. Zaten umurumda değil. Ben güzellik için yaşamadım ki. Tek derdim okumaktı. Bu yüzden nişanlandım, bu yüzden katlandım. Ama şimdi… hayallerimi elimden aldılar, beni töreye gömdüler. Berzan gözlerini kısmıştı, nefesi hâlâ yanaklarımdaydı. “Sana dokunmayacağımı söylemedim,” diye ekledi dişlerini sıkarak. “Ama sakın sınırlarımı zorlama. Yoksa pişman olursun, Çilli. Bu duvarlar çığlıklarını bile geri yutar.” Kalbim deli gibi çarpıyordu. Karanlığın içinde yalnızdım. Onun nefret dediği şeyin ardında başka bir kıvılcım vardı, ama ben görmek istemiyordum. Çünkü biliyordum: bu evlilik benim için bir başlangıç değil, bir cenazeydi.