EP.5
373 Words
เช้าวันอาทิตย์ อากาศสดชื่นเป็นพิเศษ ภาคินชวนธีร์ออกไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้มหาวิทยาลัย
ทั้งสองนั่งพักใต้ต้นไม้ใหญ่ ธีร์หยิบหนังสือเล่มเล็กขึ้นมาอ่าน ส่วนภาคินก็นั่งเอนหลัง มองเด็ก ๆ ที่วิ่งเล่นอยู่ไม่ไกล
“คุณนี่ขยันจังเลยนะ วันหยุดยังอ่านอีก” ภาคินพูดพลางหันมามอง
ธีร์ไม่ตอบ แต่ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ราวกับบอกในทีว่า มันคือความสุขของผม
ไม่นาน มีเพื่อนร่วมคณะของธีร์เดินผ่านมา เป็นผู้หญิงร่างเล็กสดใส เธอทักทายอย่างสนิทสนม
“ธีร์! มานั่งอ่านหนังสืออีกแล้วเหรอเนี่ย” เธอหัวเราะเบา ๆ แล้วหันไปยิ้มให้ภาคิน “เพื่อนเหรอคะ?”
ธีร์กำลังจะตอบ แต่ยังไม่ทัน ภาคินก็พูดขึ้นเรียบ ๆ
“ผม…ไม่ใช่เพื่อนหรอกครับ เป็นบาริสต้าที่ร้านกาแฟที่ธีร์ไปบ่อยน่ะ”
แววตาที่ภาคินมองเธอทำให้บรรยากาศแปลกไปนิดหน่อย ธีร์รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างในน้ำเสียงนั้นเหมือนกำลัง “กันออก” อย่างแนบเนียน
เพื่อนสาวยิ้มแล้วโบกมือก่อนเดินจากไป เธอไม่ได้คิดอะไร แต่ธีร์กลับรับรู้ถึงความผิดปกติในจังหวะหัวใจตัวเอง
“คุณพูดทำไมแบบนั้น…” ธีร์ถามเสียงเบา
ภาคินเลิกคิ้ว “พูดอะไรครับ?”
“ก็…ทำเหมือนคุณไม่อยากให้เธอเข้าใจผิด”
ภาคินหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนเอนตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม จนธีร์เผลอถอยเล็กน้อยแต่ก็ชนกับลำต้นไม้ด้านหลัง
“ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอครับ?” เสียงภาคินนุ่มแต่ทุ้มต่ำจนน่าขนลุก “ผมไม่อยากให้ใครเข้าใจผิดเกี่ยวกับคุณ…นอกจากผมคนเดียว”
ธีร์หน้าแดงวูบ ร่างกายแข็งทื่อ หัวใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิด เขาไม่กล้าสบตา แต่ก็ไม่กล้าผละออก
ภาคินหัวเราะเบา ๆ อีกครั้ง ก่อนผละออกมาแล้วลุกขึ้นยืน ยื่นมือมาตรงหน้า “ไปครับ เดี๋ยวผมเลี้ยงกาแฟเป็นการไถ่โทษ”
ธีร์ลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่ในที่สุดก็วางมือลงบนฝ่ามืออุ่นนั้น… และไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าความรู้สึกบางอย่างกำลังเติบโตขึ้นทีละน้อย
- Writer
