EP.7
389 Words
แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ้าม่านเข้ามาในห้อง กลิ่นฝนเมื่อคืนจางหายไป ทิ้งไว้เพียงความสดชื่นที่อบอวลอยู่รอบ ๆ
ธีร์ลืมตาตื่นขึ้นด้วยอาการดีขึ้นมากกว่าคืนก่อน แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงยิ่งกว่าคือภาพที่เห็น…
ภาคินนั่งกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง มือยังคงกุมมือเขาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าหากปล่อยแล้วธีร์จะหายไปไหน
ธีร์มองภาพนั้นเงียบ ๆ ความอบอุ่นแผ่ซ่านในอกจนแทบล้น เขาไม่เคยคิดว่าจะมีใครสักคนอยู่ข้าง ๆ แบบนี้—ไม่ใช่เพราะหน้าที่ แต่เพราะความห่วงใยจริง ๆ
“ตื่นแล้วเหรอครับ” เสียงทุ้มแหบเล็กน้อยดังขึ้นเมื่อภาคินลืมตา ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความโล่งใจ “ดีจัง…ผมเป็นห่วงแทบแย่”
ธีร์รีบหลบสายตา มือที่ถูกกุมอยู่กลับไม่กล้าดึงออก ทั้งที่หัวใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิด
“ผม…ขอโทษนะ ที่ทำให้คุณลำบาก”
ภาคินส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ แค่คุณดีขึ้น ผมก็สบายใจแล้ว”
บรรยากาศเงียบไปชั่วขณะ เหมือนโลกหยุดหมุนเหลือเพียงเสียงหัวใจที่ดังในอกของทั้งสอง
ธีร์เม้มปากแน่น ก่อนจะกล้าเงยหน้าขึ้นสบตา…
“ภาคิน…คุณนี่มัน—” คำพูดค้างคาในลำคอ ริมฝีปากสั่นเล็กน้อย
ภาคินโน้มตัวเข้ามาใกล้โดยไม่รู้ตัว ระยะห่างระหว่างกันเหลือเพียงไม่กี่เซนติเมตร ดวงตาคมทอประกายอ่อนโยนแต่ลึกซึ้งจนธีร์แทบหายใจไม่ออก
“ผมเป็นอะไรเหรอครับ?” เสียงแผ่วเบา แต่กลับดังชัดในใจ
ธีร์ตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นรัว มือกำผ้าห่มแน่น… เขาอยากจะพูดออกไป อยากบอกว่าตลอดเวลานี้รู้สึกอย่างไร แต่คำ ๆ นั้นกลับติดอยู่ในลำคอ
ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ของภาคินก็ดังขึ้น ทำลายบรรยากาศเปราะบางลงอย่างน่าเสียดาย
ภาคินชะงัก ถอนสายตาออกแล้วรับสายสั้น ๆ ก่อนหันกลับมายิ้มบาง “พักผ่อนต่อเถอะครับ ผมจะไปซื้อโจ๊กมาให้”
ประตูปิดลงเบา ๆ ทิ้งให้ธีร์นั่งนิ่ง ใบหน้ายังร้อนผ่าวไม่หาย
คำที่อยากพูดค้างคา…
“คุณมัน…คนที่ผมไม่อยากให้หายไปเลย”
- Writer
