Kabanata 4
2005 Words
NAUDLOT ang pagpasok ni Maris sa elevator ng Ospital. Napatalon na lamang siya dahil sa gulat nang maramdaman niya ang tila bakal na kamay sa balikat niya. Matigas kasi ito at mabigat.
She swallowed hard and closed her eyes tightly.
Ang mga balahibo niya sa katawan ay nagsimula nang magtayuan. Ramdam na rin ng dalaga ang panlalamig at ang unti-unting paghina ng dalawang tuhod.
“Miss, oh—Did I startle you?” He let out a soft chuckle. “I’m sorry,” he apologized sincerely.
Kumurap-kurap ang dalaga. Tila napako ito sa kinatatayuan. At ang rason? Hindi niya alam. Siguro ay nabigla siya, o dahil sa intisidad ng boses nito. Magaan lamang pakinggan pero may halong lamig, at tigas.
“Hey. Look, I’m sorry. Uhm... It wasn’t my intention to scare you. I just want a few minutes with you to ask for some things and pieces of information.
Patay! Ang hinuha niya ay isa itong pulis ito o sundalo. Judging from the way he talks and from the intensity of his voice, panigurado, alagad nga ito ng batas.
Si Krieg ang unang pumasok sa isipan niya. Marahil ay tama nga ang hinuha niya kanina, isa itong masamang tao at hindi artista. At ang hinuha niyang pinaghahanap nga ito ng awtoridad.
Ah! Ang tanga tanga mo talaga, Maria Nerissa! Kung hindi ka nagpadala sa pa-cute at charm niya, nakauwi ka na sana at payapang natutulog ngayon!
Mas lalong nakaramdam ng matinding kaba ang dalaga. Kulang na lang ay tawagin na niya ang lahat ng Santo na nakilala niya during her Christian Living Education class.
“Miss?” ani Quizon. Nais niya itong hawakan ulit ngunit baka matakot ulit ang dalaga o magulat. Baka tuluyan na siyang takbuhan ng dalaga.
Kagat-labi, medyo salubong ang kilay, at nakataas ang dalawang kamay nang buong tapang niyang harapin ang matikas na binata.
“W-Wala po akong kasalanan, sir. Hindi ko po siya kilala. Nakita ko lang po siya sa damuhan kaya bilang mabait na Samaritano, dinala ko siya rito.” Litanya ni Maris.
She’s cute and adorable too! No wonder why that greedy jerk, son of b***h, was smitten. Ngumisi si Quizon. “Breathe. Your heart might stop beating if you will continue doing that, holding your breath.”
Ginawa niya ang sinabi nito. She did the inhale-exhale exercise repeatedly. Teka, bakit nga ba ako kinakabahan? Isa siyang Political Science Student. Nasa puso niya ang 1987 Constitution kaya’t wala siyang dapat ipag-alala.
“Hindi ko po siya kilala. Kahit kuhanan mo pa ako ng statement, takutin, at i-pressure, wala kang mapipiga sa akin. Wala kang makukuha na kahit anong impormasyson sa akin. Ang tanging masasabi ko lang ay naabutan ko siya sa isang parke, pagulong-gulong sa damuhan, at may galos.” Matamis siyang ngumiti at naglakas loob na talikuran ito.
Lakad-takbo ang ginawa niya makapasok lang sa elevator. Ngunit, sa kamalas-malasan ay hindi pa rin siya nito tinantanan. Sumunod pala ito at ngayon ay prenteng nakatayo sa tabi niya.
“Miss, kumalma ka lang. Hindi ako masamang tao. Gusto ko lang malaman ang pangalan mo,” anito na siyang ikinagulat niya ng husto.
“P-pangalan ko?” She blinked more than twice. Magiliw na ngumiti at tumango ang binata. “Teka, crush mo ‘ko, ano?”
“Crush sounds so elementary for me—”
“Gusto mo ako?” she asked raising a brow. Kung kanina ay natatakot siya’t kinakabahan, ngayon naman ay panatag na ang loob niya.
“Ria. Ria ang pangalan ko,” aniya. Ria dahil ito ay nakuha niya sa unang pangalan which is Maria. “Sir, cute ka at yummy, pero pasensya na dahil hindi ako naghahanap ng academic sugar daddy.”
“Ria, tama?” tanong nito. Nawala ang mapaglarong mukha at bumalik ito sa malamig at ma-intisidad na tinig.
“O-opo,” magalang niyang tugon. Para siyang nag-transform sa isang maamong tuta.
“Okay, Ria. It was a misunderstanding. Una, hindi ako interesado sa ‘yo at lalong-lalo ng hindi kita gusto. I am a happily married man with kids.”
Literal na nalaglag ang panga ni Maris. Ayan, assuming ka kasi dai!
“Pangalawa, hindi ako pulis.” Itinaas nito ang isang kamay na may hawak na Identification Card. “I’m a Doctor.”
Umayos ng tayo si Maris. Tumikhim siya’t humingi ng paumanhin sa naging impormal na pakikitungo.
“Pangatlo, kaya kita hinabol dahil kailangan kong makuha ang pangalan mo at contact details mo. Ikaw ang nagdala sa kan’ya sa Ospital kaya responsibilidad mo siya.”
“Teka, teka. Hindi ko naman kilala ang lalaki na ‘yon. Hindi pa ba sapat na tinulungan ko siya at dinala rito?” Bumuntong-hininga si Maris. "Hindi ba dapat ay siya nalang ang tanungin niyo sa mga impormasyon para ma-reach out niyo ang parents o guardian niya. I mean they deserve to know what happened to him."
Bumuntong-hininga si Quizon. Sakto naman na bumukas ang elevator kaya iginaya niya palabas ang dalaga. Ang mga tao at nurses na madaraanan nila ay binabati ang sila.
“Let’s get back to our topic, Ria. Or shall I call you Neri? Saan ba sa dawala ang pangalan mo?” anito na may halong pagdududa.
Mariin siyang napapikit. “Maria Nerissa Mejia po ang pangalan ko, Doc. Ito ang school ID ko kung ayaw mo pa rin maniwala. I’m 20 years old. Nasa third-year college ng kursong Political Science at—”
“Contact number?” putol nito sa kan’ya.
“Kailangan pa po ba ‘yon, Doc? May guardian naman siguro siya o mga kaibigan na maaring tawagan kaya hindi na kailangang kunin ang sa akin.”
Sa huli ay wala na siyang nagawa kung hindi ibigay ang cellphone number niya at address ng inuupahang apartment.
“Great! I’ll call you if something happened to him. Hindi ko pa pipirmahan ang papers niya ngayon dahil kailangan niyang ma-monitor 24 hours.”
“Una na po ako, Doc.” Magalang niyang paalam. Laglag ang balikat niyang lumabas ng Ospital. What a day.
A GHOST smile scape within Krieg’s thin but reddish lips while watching Neri’s sexy back walk away. Kung Neri nga ba talaga ang pangalan nito. Ang kurba ng katawan niya ay masyadong perpekto habang niyayakap ng simpleng School Uniform na suot nito. Unibersidad ng Pilipinas.
That girl slammed the door and never bother to bid a proper goodbye. Basta na lamang itong tumalikod at umalis. She left him that fast.
“Sweet Jesus! Pati hubog ng pwet niya ay maganda!” aniya sa sarili na may halong panghihinayang.
Sayang at hindi ito interesado sa kaniya.
His desire towards her rose up. He can already imagine himself smashing his sexy ass with his hardness. Gusto niya itong angkinin mula sa likod, at sa iba’t-ibang posisyon at teknik na alam niya. Nais niyang ipalasap kay Neri ang pinaghalong sakit at sarap na dulot ng pag-iisa ng kanilang katawan.
“Tangina! Nababaliw na ako,” aniya sa sarili.
Hindi mawari ni Krieg kung talaga bang walang interes ang dalaga sa kanya, o sadyang pakipot lang ito. But one thing he surely knew is that she is interesting, and he is thrilled to unfold the mystery.
“Yes, you are.”
Limipad ang mata niya sa pinto kung saan pumasok ang binata. Matikas at pormal itong tumayo sa harap niya. His lips quirked up a bit.
“Kuya,” tamad niyang anas. "What's up?"
“Uhm. It looks like my youngest brother and the family favorite was finally smitten.” It was Quizon, his eldest brother. This time, he is not wearing his usual white coat and stethoscope when he entered the room where he was admitted earlier.
No way! hiyaw ng isipan niya na hindi niya magawang sambitin sa harap ng kapatid. He wanted to deny it, to defend himself, to shout, but his mouth wasn’t that cooperative. Bumuka ang labi niya pero din agad din naman niyang isinara. He cannot find any words to say.
Damn! Is he really smitten?
“Guilty, are we?” his brother added with a smirk plastered within his handsome face.
“N-no." He denied and looked away. What are you talking about?”.
“Okay. But you sounded so defensive.”
Tumikhim si Krieg. “According to Republic Act—”
“Oh, never use that law to me, brother. Baka bigla na lang kitang turukan ng pampatulog iyong tipong hindi ka na magigising ulit." One thing his brother hates the most is the law and the rotten system of the Government.Para saan pa raw ang mga batas kung hindi rin naman nasusunod at naiimplimenta ng tama.
Para kay Quizon, balewala ang mga batas kung hindi naman ipinapatupad ng mga naka-upong Opisyal ang mga ito ng tama. Those laws were useless kapag nagsalita na ang pera. Makapangyarihan ang pera; marami itong kayang gawin at baguhin. Kaya ilag na ilag siya sa pamilya at usapang politiko. His dream is to help and save lives. Hindi ang mangurakot sa bansa.
“Bakit ka nga pala nandito?” usisa ni Krieg upang maiba ang usapan. “Akala ko ba hindi ka uuwi dahil buntis nanaman ang asawa mo?” Iyon kasi ang sabi niya noong huli nilang pag-uusap.
“I should be the one asking you that. Hindi ba’t allergic ka sa Ospital at sa pagkakatanda ko naman, hindi ka takot mamatay. Sa bahay ka nga lang in-operahan noong nabaril ka Tapos ngayong nagasgasan ka lang ay nasa Ospital ka. Really, something is wrong with you. Sa mental ‘ata kita dapat in-admit at hindi sa Ospital na ‘to.”
“I don’t know. Maybe I want to try something new?” he answered. Hindi niya alam ang issagot sa kapatid dahil siya mismo ay hindi masagot ang sarili sa mga katanungang kanina pa bumabagabag sa isipan niya.
“No. It was clearly because of that girl who brought you here.”
Maybe yes, maybe no. Labag sa loob at batas niya ang desisyon ngayon na pumasok sa Ospital na ‘to. Kakakilala niya lamang kay Neri pero may nilabag na agad siyang batas niya.
There is really something interesting in her.
“Bakit ka nandito?” muli niyang usisa at tuluyang inignura ang tinuran nito.
“Work,” tipid niyang tugon kay Krieg.
“Obviously. Pero bakit dito?” Tila hindi makapaniwala niyang tanong. Maliit lang kasi ang pubic Hospital na ‘to. Marumi, mabaho, walang air-con, maraming pasyente na nagkalat, kulang sa tao, at kulang sa gamit. Maging pasilidad nila ay hindi kayang i-cater ang lahat ng pasente lalo na ang mga trauma patients.
“I am a volunteer. Panahon na para ibalik ko sa mga tao ang serbisyo na nararapat sa kanila—”
“Stop!” pigil niya rito. “Alam ko na kung saan patungo ang usapan natin. If you’ll convince me again to be a loser like you and our other siblings, my answer will be always no.”
He took a deep breath. “Fine. But please, don’t tell mom and dad that I’m here. In return, hindi kita isusumbong sa kalokohan mo ngayong araw.”
“Deal. You know that I’m good at keeping secrets, right?”
Nag-hand shake ang magkapatid at saka sabay na natawa. Ilang minuto ang nakalipas, nagpasya si Krieg na putulin ang kwentuhan nila.
“Hindi ko pinirmahan ang papel mo. Ide-detain muna kita rito ngayong gabi.”
“Wha—”
“Bukas ng umaga ay babalik dito sa Ria para silipin ka.”
“Ria?” His forehead knotted. “Who’s Ria?”
“The girl who brought you here. Sabi niya sa akin ay Ria ang pangalan niya.”
Kumuyom ang kamao ni Krieg sa bed sheet ng hospital bed.
She lied. Hindi Neri ang pangalan niya.
- Writer
