24 คำเชิญขึ้นคอนโด...รอบสอง
1074 Words
เสียงตวาดอย่างหัวเสียของรามินทร์ ตามมาด้วยเสียงหัวเราะคิกคักอย่างผู้ชนะของหมอแพรที่ค่อยๆ เดินห่างออกไป ทิ้งให้บรรยากาศภายในห้องพักแพทย์กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง...แต่เป็นความเงียบที่แสนจะกระอักกระอ่วน
ข้าวปั้นรีบจัดเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเองให้เข้าที่อย่างรวดเร็ว ในหัวยังคงอื้ออึงไปด้วยความอับอาย เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เลยด้วยซ้ำ! โดนเพื่อนสนิทของเขาจับได้คาหนังคาเขาในสภาพที่ล่อแหลมขนาดนี้...มันน่าอายยิ่งกว่าตอนที่โดนเจ๊จี๊ดจับได้เสียอีก!
“พี่หมอ...ง่าา...อายจังเลย” ในที่สุดเธอก็พึมพำออกมาเสียงแผ่ว ใบหน้าแดงก่ำซบลงกับไหล่กว้างของเขาเพื่อซ่อนความเขินอาย
รามินทร์ที่อารมณ์ยังค้างเติ่งจากการถูกขัดจังหวะ ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาไม่ได้โกรธข้าวปั้น แต่โกรธเพื่อนตัวแสบของตัวเองมากกว่า เขาวางคางลงบนศีรษะของข้าวปั้นที่กำลังซบเขาอยู่ แล้วลูบแผ่นหลังของเธอเบาๆ เป็นการปลอบใจ
“ไม่ต้องอายหรอกน่า...ยัยแพรมันก็เป็นแบบนี้แหละ” เขาพูดเสียงนุ่ม “เดี๋ยวค่อยไปคิดบัญชีกับมันทีหลัง”
แม้เขาจะพูดปลอบ แต่ข้าวปั้นก็ยังไม่หายอายอยู่ดี เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยแววตาเหมือนลูกหมาหงอยๆ
“แล้ว...แล้วคืนนี้...พี่หมอเข้าเวรต่อรึเปล่าคะ” เธอเปลี่ยนเรื่องถาม เพราะไม่อยากจมอยู่กับความอับอายอีกต่อไป
รามินทร์มองใบหน้าที่น่ารักของเธอแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ แววตาของเขากลับมาทอประกายเจ้าเล่ห์อีกครั้ง
“ถ้าบอกว่าไม่เข้าเวร...แล้วจะทำไมเหรอครับ” เขาถามกลับ ก้มหน้าลงไปใกล้จนปลายจมูกของทั้งสองคนเกือบจะชนกัน
บรรยากาศที่เคยน่าอายเมื่อครู่ เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความวาบหวามอีกครั้งอย่างรวดเร็ว ข้าวปั้นรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากลมหายใจของเขา...และอารมณ์บางอย่างที่ยังไม่มอดดับไปในแววตาคู่นั้น
เธอเม้มปากเล็กน้อย ก่อนจะรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี...ซึ่งส่วนใหญ่ก็เพิ่งเรียนรู้มาจากเขานั่นแหละ...กระซิบตอบกลับไปด้วยเสียงที่สั่นพร่าน้อยๆ
“ก็...ถ้าไม่เวร...ที่คอนโดปั้น...ว่างนะคะ”
คำพูดที่หลุดออกมาจากปากของเธอ ทำให้รามินทร์ชะงักไปเล็กน้อย...เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจระคนถูกใจ
...แม่เสือสาวของเขา...กลับมาอีกแล้ว...
“ชวนหมอขึ้นห้อง...อีกแล้วเหรอครับ” เขากระซิบถามกลับ เสียงแหบพร่า “ครั้งที่แล้วยังไม่เข็ดรึไง...จำไม่ได้เหรอว่าตื่นเช้ามาแล้วบ่นปวดระบมไปทั้งตัว”
คำพูดที่ชวนให้นึกถึงเรื่องราวบนเตียงเมื่อสุดสัปดาห์ ทำให้ใบหน้าของข้าวปั้นร้อนผ่าวขึ้นมาอีกระลอก
“ก็...ก็ครั้งนี้ชวนไปกินข้าวเฉยๆ นี่คะ!” เธอเถียงเสียงอ่อย แต่สายตากลับหลบไปทางอื่น “ใครเขาจะไปคิดเรื่องอย่างอื่นกันเล่า!”
“เหรอครับ...” รามินทร์ลากเสียงยาวอย่างไม่เชื่อ “แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ”
“ก็...ก็มันร้อนนี่คะ!”
“ร้อน?” เขายิ้มกริ่ม “งั้นคงต้องให้หมอช่วย ‘ฉีดยา’ ลดไข้ให้...จะได้เย็นลงหน่อย...ดีไหมครับ”
“คนบ้า!” เธอทุบที่อกเขาไปหนึ่งทีแก้เขิน ก่อนจะทำเป็นงอน ลุกขึ้นหยิบถุงขนมบนโต๊ะขึ้นมา “ไม่ชวนแล้วก็ได้! งั้นปั้นกลับก่อนดีกว่า...พี่หมอก็กินข้าวให้อร่อยนะคะ”
เธอแกล้งทำเป็นจะเดินออกจากห้อง แต่ก็ไปได้ไม่ไกล...เพราะถูกมือใหญ่คว้าข้อมือไว้เสียก่อน
รามินทร์ดึงเธอให้กลับมานั่งลงบนตักเขาอีกครั้งในท่าเดิม ก่อนจะกอดเธอไว้แน่นจากทางด้านหลัง วางคางเกยไว้บนไหล่เล็กของเธอ
“โกรธเหรอครับ...หืม?” เขากระซิบข้างใบหูเธอ “หมอแค่ล้อเล่นนิดหน่อยเอง”
“ใครโกรธ...ไม่มี๊” เธอตอบเสียงขึ้นจมูก
“ถ้าไม่โกรธ...งั้นที่ชวนเมื่อกี้...ยังเหมือนเดิมใช่ไหมครับ” เขาถามย้ำ พร้อมกับเริ่มใช้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอของเธออีกครั้ง สูดดมกลิ่นกายหอมๆ ที่ทำให้เขาแทบคลั่ง
สัมผัสที่คุ้นเคยทำให้ข้าวปั้นใจอ่อนยวบ เธอพยักหน้าเบาๆ แทนคำตอบ “แล้วแต่พี่หมอ...ถ้าเหนื่อยก็พักที่นี่ก็ได้ค่ะ...ปั้นไม่ได้บังคับ”
“เหนื่อยจริงครับ” เขายอมรับ แต่ประโยคต่อมากลับทำให้เธอต้องใจเต้นแรง “แต่ถ้าได้นอนกอดคุณ...รับรองว่าหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งแน่นอน”
เขาจูบที่ซอกคอของเธอเบาๆ หนึ่งครั้ง เป็นการยืนยันคำพูด
“งั้น...รอผมจัดการเคลียร์เอกสารแป๊บนึงนะ...อีกประมาณชั่วโมงนึง...แล้วเรากลับคอนโดพร้อมกัน”
“อื้อ” เธอครางรับในลำคออย่างว่าง่าย
รามินทร์ดูเหมือนจะพอใจกับคำตอบนั้น แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอให้ลุกไปง่ายๆ เขายังคงกอดเธอไว้แบบนั้น แล้วเริ่มใช้มือที่อยู่ไม่สุขของตัวเอง...ลูบไล้หน้าท้องแบนราบของเธอผ่านเนื้อผ้า...ก่อนจะค่อยๆ สอดเข้าไปในชายเสื้อของเธออีกครั้ง...
“ระหว่างรอ...ให้หมอ ‘อุ่นเครื่อง’ ไปก่อนได้ไหมครับ” เขากระซิบเสียงพร่า “เมื่อกี้...มันค้าง”
“พี่หมอ!” ข้าวปั้นอุทานเสียงหลง พยายามจะจับมือซุกซนของเขาไว้ "เดี๋ยวหมอแพรก็มาอีกหรอก!"
"ไม่มาแล้วน่า...ผมล็อคประตูแล้ว" เขาพูดหน้าตาเฉย พลิกมือของเธอให้หงายขึ้นแล้วสอดประสานนิ้วกับนิ้วของเธอไว้ ก่อนจะใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่...เลื่อนขึ้นไปบีบเคล้นทรวงอกอวบอิ่มของเธอผ่านเนื้อผ้าของบราเซียอย่างมันมือ
"อื้อ..." ข้าวปั้นเผลอครางออกมาเบาๆ พยายามจะห้าม...แต่ร่างกายกลับไม่ให้ความร่วมมือเลยสักนิด
"แค่แป๊บเดียวน่า...นะคนดี...ถือว่าเป็นค่ายาที่เอามาส่งให้ถึงที่ไงครับ"
สิ้นคำพูดออดอ้อนแกมบังคับนั้น ข้าวปั้นก็รู้ได้ทันทีว่าคืนนี้...เธอก็คงไม่รอดเงื้อมมือของ คุณหมอ เจ้าเล่ห์คนนี้ไปได้อีกตามเคย...
- Writer
