ลืมรัก Forget Me

1

นี่ก็ผ่านไปเกือบ6ปีแล้วสินะ ที่พี่จั๊มพ์ได้จากเธอไปแบบไม่มีวันกลับ... เหตุการณ์ในอดีตครั้งนั้น มันทำให้เธอแทบจะอยากตายตามพี่จั๊มพ์ไปเลย โชคดีที่มีพี่อั้มเพื่อนพี่จั๊มพ์คอยพูดคุย คอยปลอบใจเธอ...

รอยแผลที่เธอได้รับทั้งจากร่างกาย และจิตใจจนถึงนอนนี้ มันเหมือนว่าจะดีขึ้นแล้ว แต่ทุกครั้งที่เธอมองไปยังแขนข้างซ้ายของเธอ.... มันก็จะทำให้เธอนึกถึงเรื่องราวในวันนั้น

การที่คนเมาหนึ่งคนทำให้เธอต้องเสียคนที่เธอรักไปอย่างไม่มีวันกลับและไม่ได้บอกลา....

~~~~~

"พี่จั๊มพ์บอกว่าอะไรนะคะ พี่จั๊มพ์จะไปฝึกงานที่ชลบุรีเหรอ... งั้นฝันก็ไม่ได้เจอพี่จั๊มพ์ตั้งเกือบ3เดือนเลยสิ... "

"ไม่เป็นไร เพราะยังไงเปิดเทอมเราก็จะได้เจอกันอีกนิ ฝันสอบติดที่เดียวกับพี่ไม่ใช่เหรอ ดีใจจัง พี่จะต่อโทด้วย พี่จะได้คอยกันพวกผู้ชายที่จะมาจีบฝัน ใครกล้ามาจีบฝันนะ เจอดีแน่ "

ฮ่าๆๆ

ปี๊ดดดดดด เอี๊ยด...... โครมมมมม

ฝันหันไปตามเสียงที่เธอได้ยิน ความรู้แรกที่เธอได้รับมันเจ็บๆตรงหลังของเธอ... แต่เพียงแค่เธอมองไปยังรอบๆเธอเห็นผู้คนกรีดร้องออกมาเธอจึงตามไปดู...เธอพบ พี่จั๊มพ์ ..พี่จั๊มพ์โดนรถชนอัดไปติดกับประตูกระจก ที่ตอนนี้กระจกบานใหญ่มันพังถล่มลง...

พาฝันไม่รอช้าเลย เธอถลาตัวเองเข้าไปยังร่างของพี่จั๊มพ์โดยไม่ฟังเสียงทักท้วงของคนรอบข้างที่พยายามตะโกนให้เธอออกมา เธอตะเกียดตะกายปัดกวาดเศษกระจกทั้งใหญ่และเล็กออกจากร่างกายและลำตัวของพี่จั๊มพ์โดยไม่เกรงกลัวว่ามันจะบาดเธอเลยสักนิด

"พี่จั๊มพ์.... พี่จั๊มพ์ค่ะ.... ตื่นสิ ได้ยินไหม ได้ยินฝันรึเปล่าค่ะ... พี่จั๊มพ์... ฮือออ ใครก็ได้ .. ใครก็ได้ ช่วยที ช่วยพี่จั๊มพ์ที.... ชวยที่..... รถ เรียกรถพยาบาลที... ได้โปรด... ใครก็ได้... "

และนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอได้เห็นหน้าพี่จั๊มพ์ เพราะแม้แต่งานศพเธอยังไม่สามารถไปร่วมงานได้ เพราะเธอก็เจ็บหนักเช่นกัน แขนเธอน่าจะโดนกระจกบาด มันเป็นรอยแผลเป็นตั้งแต่ข้อมือยาวขึ้นมาถึงครึ่งแขน แต่โชคดีที่รอยแผลเป็นมันอยู่ด้านใน และกระดูกคอเธอเลื่อน มันเลยทำให้เธอต้องนอนโรงพยาบาลนานหน่อยที่สำคัญคุณหมอบ่นเธอเสียยกใหญ่ว่าไม่ระวังตัวเองดีคอไม่หักตาย แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะสิ่งที่เธอต้องทำในตอนนั้นคือการที่เธอต้องช่วยคนที่เป็นรักแรก และเป็นรักสุดท้ายของเธอ และแม้ว่าเธอจะทำไม่สำเร็จก็ตาม... แต่เขา เจ้าของแหวนอักษรย่อ J&F ก็ยังอยู่ในใจเธอเสมอและตลอดไป ถึงแม้ว่าจะมีคนมาจีบเธอและพยายามยื่นไมตรีจิตต่อเธอสักเท่าไร แต่ในใจของเธอก็มีเพียงแค่พี่จั๊มพ์คนเดียว

'ฝัน ฝัน ยัยฝัน!! ' แยมถึงกับต้องตะโกนเรียกเพื่อนเธอให้ตื่นจากภวังค์ความคิด เพื่อนเธอทุกครั้งที่มันมองแขนข้างซ้าย... มันมักจะนึกถึงเรื่องราวอันแสนโหดร้ายที่เกิดขึ้น

" หือ...มีอะไร " เธอรู้ว่าแยมเป็นห่วงเธอ ไหนจะพี่อั้มเพื่อนสนิทของพี่จั๊มพ์อีก เธอรู้น่า... ว่าทุกคนเป็นห่วงเธอ...

'แกเหม่ออีกแล้วนะฝัน เมื่อไรแกจะมูฟออนสักที พี่อั้มก็นิสัยดีเสมอต้นเสมอปลาย แกจะไม่พิจารณาพี่อั้มหน่อยเหรอ..' เธอหล่ะยากให้เพื่อนรักของเธอก้าวข้ามความเจ็บปวดแบบนี้ไปเสียที นี่มันก็6ปีแล้วไหม และก็ไม่ใช่ความผิดของฝันสักหน่อย ถึงแม้ว่าแม่ของพี่จั๊มพ์จะพูดในงานว่าเป็นความผิดของฝันที่ฝันนั้นคบกับพี่จั๊มพ์ แต่ความรักไหม มันจะไปห้ามกันได้ไหมหล่ะ

" แกคบเองสิ พี่อั้มเหมาะกับการเป็นพี่ชายฉันที่สุดแล้ว ฉันรักพี่อั้มในแบบชู้สาวไม่ได้หรอก แต่แกหน่ะยังโสด แกรออะไรอยู่ แต่งๆไปเลย หาผู้ชายหล่อๆรวยๆ เจอปุ๊บ เอาสากตีหัวให้สลบแล้วก็ลากเขาโพรงหญ้าแล้วก็จัดการข่มขืนเลย" หึหึ ฝันต้องรีบแก้เกมส์เพราะไม่งั้นนางจะบ่นยาวราวกับนางเป็นแชมป์นักพูด... แบบว่าพูดไปเรื่อย.. ถ้ามีประกวดยัยแยมคงจะชนะเลิศ

' ยังหรอก รอแกมีผัวก่อน ถ้าแกมีฉันก็จะมี แล้วถ้าแกมีก่อน ฉันจะปิดซอยเลี้ยงเลย ฉันจะแม่บุญทุ่มให้แกเอง ถ้าแกแต่งงานฉันจะเป็นคนจ้างลิเก หรือไม่ก็หมอรำ มาเล่นให้เลย ตั้งวงเล่นไพ่ด้วย แกว่าไง '

" ไอบ้า ตั้งวงเล่นไพ่เขาเอาไว้เล่นในงานศพย๊ะ"

' เอ๊า ใครเขาจำกัดความไว้แค่นั้นว่าเล่นไพ่ได้แค่ในงานศพ งานแต่งก็เล่นได้เถอะ... ตกลงจะเอาลิเก หรือหมอรำดีเพื่อน ' แยมรีบแหย่ฝันต่อ เธอแค่ไม่อยากให้ยัยฝันมันเศร้าก็เท่านั้นเอง

" เอาไว้เล่นงานแกเองเถอะ ถ้าสมมุติว่าฉันได้แต่งงานจริงๆ..... ฉันจะไม่จัดอะไรเลย ฉันจะชวนแค่คนที่สนิทเท่านั้นมากินข้าวที่บ้าน จัดงานเล็กๆแค่คนในครอบครัวแค่นั้น... เพราะงานแต่งมันไม่ได้ทำให้คนรักกันมากขึ้นเพียงเพราะทั้งคู่ได้ป่าวประกาศให้คนอื่นได้รับรู้ แต่ทันขึ้นอยู่กับคนสองคน ที่หลังจากแต่งงานกันแล้ว เขาจะดำเนินชีวิตคู่กันยังไงให้อยู่ตลอดรอดฝั่ง..." ใช่เธอคิดแค่นั้นจริงๆ เธอไม่ต้องการคนมากมาย เธอต้องการแค่คนที่รักเธอและพร้อมจะก้าวเดินไปด้วยกัน และพร้อมจะจับมือสู้กับอุปสรรคในภายภาคหน้าไปพร้อทกันต่างหาก...

' สาธุ...สาธุ ....สาธู๊...... '

ฝันถึงกับหัวเราะทันทีเพื่อนเธอเต็มบาทซะที่ไหนหล่ะ

'เออ ฝัน แกได้ยินข่าวรึยังว่าจะมีคนมาเทคโอเวอร์ที่นี่จากเจ้าของเก่า'

" อือ ได้ยินๆ แต่ช่างเถอะ ใครจะมาใครจะไปมันไม่เกี่ยวกับพวกเรา แค่พวกเราทำงานของเราให้ดีตามราคาค่าแรงที่ได้รับก็พอ ไปกันๆ ไปทำงานต่อกันเถอะ"

อีกด้านนึง...ผู้ที่เทคโอเวอร์ช่องสถานีโทรทัศน์รายใหม่

'คุณเจครับนี่เป็นรายชื่อของพนักงานทั้งหมดที่ทำงานกันในแผนกต่างๆ พร้อมกับเงินเดือนรายบุคคลที่ทางเจ้าของเก่าเขาจ่ายครับ' เอกดนัยยื่นแฟ้มข้อมูลต่างๆที่เจ้านายของเขาควรจะได้รู้

" ขอบคุณมาก ไปพักผ่อนเถอะ ผมขอดูรายละเอียดสักหน่อย เพื่อบางทีผมจะต้องเพิ่มหรือลดอะไรลงไปบ้าง ขอบคุณอีกครั้ง "

' ครับ '

ดนัยอยู่กับคุณเจมาตั้งแต่คุณเจย้ายไปอยู่อเมริกาใหม่ๆ ตอนนี้ก็น่าจะ5ปีกว่าได้ เขารู้ดีว่าคุณเจเป็นคนยังไง ดูเหมือนจะใจดี แต่เรื่องงานคือห้ามพลาด เพราะมันจะไม่มีคำว่าให้โอกาสเป็นครั้งที่สอง....