“ถ้าไม่รีบปล่อยมือ พี่จะจับตลอดไปจนไม่ยอมปล่อยมือเลยนะ”
“คะ?” ฉันทำหน้างงงวย ก่อนจะก้มลงมองมือที่จับกับพี่หมอน้ำน่านไว้แน่นอย่างลืมตัว พอรู้ดังนั้นฉันก็รีบปล่อยมือออกจากมือของเขาทันที “ขอโทษค่ะ”
“พี่ล้อเล่นนะ” พี่หมอน้ำน่านอมยิ้มอย่างอารมณ์ดี แล้วชวนฉันให้เดินเล่นริมชายหาดกับเขาไปเรื่อย ๆ
เราคุยกันเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวและเรื่องทั่วไปเกี่ยวกับวิชาชีพแพทย์และพยาบาล จนทำให้ฉันพอจะลืมเรื่องราวหรือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อก่อนหน้านี้ได้ชั่วคราว
“ร้านอาหารอยู่อีกไกลไหม ให้พี่เดินไปส่งหรือเปล่า?” พี่หมอน้ำน่านเอ่ยถามขึ้นเมื่อเราเดินกลับมาถึงหน้าโรงแรมที่เขาพักอยู่แล้ว
“ไม่ไกลหรอกค่ะ เดี๋ยวเดินต่อไปอีกนิดนึงก็ถึงแล้ว” ฉันตอบเพื่อให้พี่หมอน้ำน่านสบายใจ แต่ในความเป็นจริงคือฉันจำระยะทางไม่ได้ว่ามันใกล้ไกลแค่ไหน เพราะตอนเดินมาจิตใจของฉันล่องลอยจนไม่อยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่
“พี่หมอเข้าไปในโ
