อุ้มรักอิงใจ

บทนำ เสียงรถยนต์ที่แล่นเข้ามาจอดบริเวณด้านหน้าของ ทาวน์เฮาส์ขนาดกลาง ทำให้ปภาพินท์ หรือ แป้ง สาวน้อยวัย 18 ปีที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่ในห้องรับแขกเงยหน้ามอง พลันสาวน้อยก็อมยิ้มเมื่อเห็นพี่สาวเดินคลอเคลียมากับเจ้าของร่างสูงใหญ่ ผู้มีใบหน้าได้ส่วนและมีเครื่องหน้าคมคายหาตัวจับยากอย่างจอมทัพ คนรักหรือสามีหมาดๆ ของปภาวดี ปภาวดีหันมาจากใบหน้าของสามีแล้วยิ้มหวาน เมื่อเจอน้องสาวนั่งยิ้มแป้นอยู่ที่พื้น บนโต๊ะตัวเตี้ยหน้าโซฟาคือสมุดและหนังสือเรียน “สวัสดีค่ะพี่จอม สวัสดีค่ะพี่ปูน” สาวน้อยวัยสิบแปดปีทำความเคารพผู้มากวัยกว่า “วันนี้กลับเร็วจังเลยนะคะ” “รถไม่ติดน่ะจ้ะ” พี่สาวคนสวยตอบน้อง พลางหันไปรับของจากสามี แล้วเดินขึ้นไปยังห้องนอนส่วนตัว ส่วนจอมทัพนั่งลงบนโซฟาอีกฟากหนึ่ง มองสาวน้อยก้มหน้าก้มตาทำการบ้านอย่างขมีขมันด้วยสายตาเอ็นดู น้องสาวของภรรยาก็เหมือนน้องสาวของเขาเช่นกัน “เทอมท้ายนี้กะเอา 4.00 ใช่ไหม ถึงขยันขนาดนี้น่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยกระเซ้าน้องสาวภรรยา สาวน้อยเงยหน้าจากการบ้านพลางยิ้มแป้น พวงแก้มใสๆ เป็นสีระเรื่ออยู่เสมอ “แหงอยู่แล้วค่ะ เทอมสุดท้ายแป้งจะเอาที่หนึ่งให้ได้เลย” ปภาพินท์กล่าวด้วยแววตามุ่งมั่น ใบหน้ายิ้มๆ นั้นจริงจัง หล่อนมีความฝัน และจะทำฝันนั้นให้เป็นจริงด้วยสองมือเล็กๆ คู่นี้ให้จงได้ จอมทัพมองแววตาเจิดจ้าจากลูกตากลมโตของสาวน้อยแล้วต้องเลิกคิ้วสูง พลางหัวเราะเบาๆ แล้วพยักหน้า “โอเค ถ้าแป้งได้ที่หนึ่งตามที่โม้...” ปภาพินท์ถลึงตาใส่ทันที อีกฝ่ายหัวเราะพรืดพลางเปลี่ยนคำพูด “โทษทีพูดผิดน่ะ ถ้าแป้งได้ที่หนึ่งจริงๆ พี่กับปูนจะตกรางวัลแป้งอย่างงาม” สาวน้อยทำตาโต แต่ยังไม่ทันพูดอะไร พี่สาวคนสวยก็ก้าวเข้ามาสมทบพลางเอ่ย “จริงจ้ะ ถ้าแป้งทำได้จริงๆ นะ พี่กับพี่จอมให้แน่ๆ” หญิงสาวนั่งลงข้างสามี ทั้งสองยิ้มให้กันด้วยอาการขบขัน ส่วนสาวน้อยทำปากยื่นพลางบอก “เชอะ ทำมาเป็นหัวเราะ คอยดูเถอะ แป้งทำได้ขึ้นมาแล้วจะหนาว” ปภาวดียิ้มขบขันเมื่อถูกน้องสาวค้อนควัก ก่อนจะหันไปยิ้มให้สามีที่เลิกคิ้วให้ “ขอให้จริงเถอะ ตอนนี้พี่ร้อนจะแย่!” “พี่ปูนอ่ะ!” คนถูกแซวจากพี่สาวสะบัดหน้าพรืด แล้วก้มหน้าก้มตาทำการบ้านด้วยความตั้งใจยิ่งกว่าเดิม ปภาวดียิ้มเอ็นดู พลางส่ายหน้าช้าๆ หล่อนและน้องสาว มีกันอยู่แค่สองคนพี่น้อง ไร้ญาติขาดมิตร เพราะเมื่อมารดาแยกตัวจากบิดาก็ไม่เคยกลับไปหาหรือพาหล่อนไปพบญาติคนอื่นๆ อีกเลย ส่วนมารดาของหล่อนนั้นก็เป็นเพียงเด็กกำพร้าเช่นกัน เมื่อมารดาสิ้นไป หล่อนจึงเหลือแค่น้องสาวคนเดียว ที่รักและดูแลมาตั้งแต่ยังตัวน้อยนิดเท่านั้น… เช้าตรู่ของวันถัดมา จอมทัพในชุดทำงานเรียบร้อยเดินลงมาเป็นคนสุดท้าย บนโต๊ะอาหารมีโจ๊กควันกรุ่นเตรียมพร้อมตั้งไว้ประจำที่ของเขาซึ่งติดกับที่นั่งของภรรยา อีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะคือที่สำหรับแม่สาวน้อยประจำบ้าน... ชายหนุ่มอมยิ้มขณะมองไปยังร่างเล็กในชุดนักเรียนของ ปภาพินท์ที่กำลังนั่งรับประทานโจ๊ก “ไงสาวน้อย วันนี้อร่อยเหมือนเดิมไหม” สาวน้อยเงยหน้าขึ้นยิ้มให้พี่เขยรูปหล่อ ที่ก้าวเข้ามานั่งร่วมโต๊ะอีกฟากหนึ่งแล้วยิ้มหวาน ก่อนกระซิบกระซาบพลางเหลือบมองไปยังแผ่นหลังของพี่สาวที่กำลังเก็บของอยู่ที่หน้าเตาว่า “ลองบอกว่าไม่อร่อยเหมือนเดิมสิคะ งานเข้าแน่” จอมทัพหัวเราะพรืด พลางหันไปมองภรรยาที่กำลังก้าวตรงมาพอดี “กระซิบกระซาบอะไรกันจ๊ะ” ปภาวดีค้อนน้องสาวและสามีขณะเข้ามานั่งร่วมโต๊ะ “กระซิบบอกพี่จอมว่าโจ๊กของพี่ปูนอร่อยที่สุดในโลกน่ะสิคะ แหม... แค่นี้ก็คิดมากไปได้” ปภาพินท์ยักคิ้วสองที แล้วก้มหน้าลงรับประทานโจ๊กต่อ จอมทัพเลิกคิ้วสูงก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆ พลางบอก “น้องสาวปูนบอกว่าถ้าลองบอกว่าไม่อร่อยเหมือนเดิมงานเข้าแน่” “พี่จอม!!” สาวน้อยเงยหน้าขวับ ถลึงตาใส่คนหักหลังหล่อน ฝ่ายนั้นเลิกคิ้วยิ้มๆ “อ้าว! ก็แป้งไม่ได้บอกกับพี่นี่ว่าให้เก็บเป็นความลับ แป้งก็รู้ว่าพี่ไม่เคยมีความลับกับพี่สาวของแป้งสักครั้ง จริงไหม จ๊ะปูน” เขาหันไปถามภรรยาเสียงหวาน ส่วนปภาวดีหัวเราะคิก ในขณะที่ปภาพินท์หน้างอ เพราะเป็นหล่อนทุกทีที่ถูกแกล้งจากสองคนนี้ตลอด “เชอะ! คราวหน้าถ้าคิดอะไรจะไม่บอกพี่สองคนอีกแล้ว ฮึ!” พูดพลางทำแก้มป่องด้วยอาการงอนสุดขีด ทำให้ทั้งพี่สาวและพี่เขยสบตากันยิ้มๆ แม้ขณะที่เจ้าหล่อนกำลังโกรธจัด แต่กลับไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด จอมทัพมองแม่สาวน้อยของภรรยาด้วยสายตาเอ็นดู เขาชอบที่สุดเวลาแกล้งให้เจ้าหล่อนงอนได้ ไม่รู้ทำไมถึงมีความสุขเวลาได้เห็นแก้มใสๆ ของสาวน้อยกลมป่องนักหนา...