อุ้มรักอิงใจ

๑

๑

วันต่อมา ปภาวดีเตรียมอาหารมื้อเช้าเช่นเดิม พอเสร็จเรียบร้อยหญิงสาวจึงถอดผ้ากันเปื้อนแขวนไว้ที่เก่า ก่อนหมุนตัวหันกลับ ทว่าหญิงสาวต้องอุทานด้วยความตกใจ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อถูกจอมทัพสวมกอดเอาไว้นั่นเอง

“จอม... เดี๋ยวยายแก้มป่องก็มาเห็นเข้า มีหวังปูนถูกล้อไม่เว้นวันแน่”

จอมทัพหัวเราะแผ่วๆ พลางกดริมฝีปากได้รูปของตนลงบนซอกคอหอมๆ ของภรรยา ก่อนจะยอมถอยห่างร่างงามของหญิงสาว ใบหน้าคมคายระบายยิ้มอ่อน

ปภาวดีกวาดตามองสามีที่อยู่ในชุดทำงานเรียบร้อยก็ยิ้มจาง ยกมือขึ้นจัดคอเสื้อให้เขาเล็กน้อยก่อนจะบอกว่า

“รอที่โต๊ะอาหารก่อนนะคะ ปูนขออาบน้ำแป๊บหนึ่งแล้วจะรีบตามลงมา”

“ก็ได้ครับ ผมอ่านหนังสือรอก็แล้วกัน”

“โอเคค่ะ” ปภาวดียิ้มให้สามีอีกครั้งก่อนผละจากร่างสูงของเขา ตรงไปยังบันไดบ้าน หญิงสาวซอยเท้าขึ้นข้างบนและสวนทางกับน้องสาวในชุดนักเรียนพอดี

“พี่ขออาบน้ำแป๊บนะแป้ง” หญิงสาวบอกน้อง เจ้าของใบหน้าสดใสยิ้มแป้นพลางพยักหน้าจนหางม้ากระจาย

“ค่า...”

สาวน้อยก้าวลงบันไดตรงไปยังโต๊ะอาหาร เห็นพี่เขยนั่งอ่านข่าวสารในโทรศัพท์มือถือ แล้ววางกระเป๋านักเรียนลงข้างเก้าอี้

“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่จอม” สาวน้อยทักพี่เขยแล้วเปิดฝาถ้วยขึ้นพร้อมสูดลมหายใจเต็มปอด คนที่ก้มหน้าอยู่กับจอสมาร์ตโฟนเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มขบขัน

“หิวก็กินก่อนเลยนะแป้ง” เขาออกปากเพราะรู้ว่าแม่สาวน้อยตรงหน้านี้แทบอดใจกับแกงจืดน่องไก่ใส่เห็ดหอมไม่ได้เลยสักครั้ง และต้องเป็นแกงจืดจากฝีมือของพี่สาวแสนรักอย่างปภาวดีเพียงคนเดียวเท่านั้น

คนถูกแซวตวัดตาขึ้นมองก่อนจะค้อนคม แล้วยิ้มนิดๆ อย่างพออกพอใจ

“ก็นี่มันของโปรดแป้งนี่คะ แต่แป้งรอได้ พี่ปูนบอกแป๊บเดียวเท่านั้น”

สาวน้อยตอบฉะฉานก่อนจะหันไปคว้าเหยือกน้ำส้มเทลงใส่แก้วตนเอง แต่ไม่วายเงยหน้ามองจอมทัพพลางเอ่ยถาม

“พี่จอมเอามั่งไหม” สาวน้อยถามนัยน์ตาแป๋วน่ารัก จอมทัพส่ายหน้ายิ้มๆ ยอมรับกับตนเองว่าเขาทั้งรักและเอ็นดูแม่สาวน้อยคนนี้ยิ่งนัก หล่อนเป็นน้องสาวของภรรยา เป็นเด็กดีและน่ารัก จนเขาก็อดไม่ได้ที่จะรักหล่อนเช่นน้องสาวแท้ๆ เช่นกัน

“ไม่ดีกว่า แป้งดื่มไปคนเดียวเถอะ แต่ดื่มมากระวังอ้วนนะ น้ำส้มสำเร็จรูปเขาใส่น้ำตาลเยอะ”

จอมทัพขู่ แต่ก็ทำให้สาวน้อยชะงักลงไปได้เช่นกัน แต่ก็เพียงเล็กน้อย เพราะปภาพินท์ไหวไหล่ แล้วยกแก้วขึ้นดื่มอึกๆ เช่นทุกครั้งที่ถูกเขาทักว่ากินแบบนั้นต้องอ้วน ดื่มแบบนี้ต้องน้ำหนักขึ้น...

“แป้งไม่กลัวหรอกค่ะ อ้วนกว่านี้สักสิบโลก็ยังไหว พี่ปูนบอกว่าแป้งอวบกว่านี้จะน่ารักขึ้นเป็นกอง แป้งอยากน่ารักขึ้นเป็นกองค่ะ”

สาวน้อยพูดกลั้วหัวเราะ ไม่สะทกสะท้านว่าตัวเองชักน้ำหนักขึ้นในระยะหลัง จอมทัพหัวเราะพรืดกับน้องสาวภรรยา แต่เขารู้ดีว่าแม่สาวน้อยตรงหน้าต่อให้น้ำหนักขึ้นอีกสักสิบโล ก็คงจะยังมีหนุ่มๆ หน้ามนตามมาจีบจนหัวบันไดบ้านไม่แห้งอยู่ดี

“เอาเถอะ พี่ละไม่อยากจะขัดศรัทธา อ้าว ปูนมาพอดี”

จอมทัพทักภรรยาที่อาบน้ำเร็วยิ่งกว่าเขาเสียอีก

“ก็บอกแล้วว่าแป๊บเดียว มาค่ะ กินข้าวกัน”

ว่าแล้วทั้งสามก็จัดการกับอาหารบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว แล้วจากนั้นจึงพากันออกจากบ้านด้วยรถยนต์คันใหญ่ของจอมทัพ สองสามีภรรยาไปส่งสาวน้อยที่โรงเรียนของหล่อนซึ่งเป็นทางผ่านที่ทำงานของปภาวดี แล้วค่อยเลยไปยังที่ทำงานของชายหนุ่มเพียงคนเดียวของบ้านเป็นคนสุดท้าย...

พักเที่ยงปภาพินท์และกลุ่มเพื่อนอีกสี่ห้าคนเดินตรงไปยังโรงอาหาร สาวน้อยก้าวเข้าไปจองที่เป็นคนแรก พร้อมกับเอ่ยถามเพื่อนคนอื่นว่าอยากรับประทานอะไร

“วันนี้แป้งจะกินเย็นตาโฟยอดผัก พวกเธอล่ะจะกินอะไรกัน”

คนอื่นๆหันมองหน้าพลางพึมพำปรึกษา

“แก้วเอาน้ำตกหมู เปิ้ลล่ะเหมือนเดิมใช่ไหม”

เปิ้ลพยักหน้าจนผมหน้าม้าพะเยิบๆ

“อือ เหมือนเดิม โอล่ะเอาอะไร”

หันไปถามหนุ่มหล่อแต่ใจสาวเพื่อนซี้อีกคนในกลุ่ม

“ฉันเอาข้าวผัดกะเพราไก่”ตอบพลางปรายตามองไปยังปภาพินท์ “ระวังนะ กินเส้นใหญ่เกือบทุกวันระวังจะอ้วน”

หนุ่มใจสาวค้อนเพื่อนรัก ฝ่ายนั้นหัวเราะคิก พลางก้าวตรงไปยังร้านค้า

“พูดเหมือนพี่จอมเลย รายนั้นนะ ชอบทักว่าแป้งจะอ้วน แต่เชอะ! แป้งไม่เคยกลัว”

สาวน้อยพูดจบก็สาวเท้าไปหยุดกึกที่หน้าร้านเย็นตาโฟพอดี ส่วนคนอื่นต่างแยกย้ายไปยังร้านประจำของตนเอง ไม่นาน ทั้งหมดก็กลับมารวมตัวกันที่โต๊ะเดิม

“อาทิตย์หน้าตกลงว่าพวกเราจะไปรวมกันที่บ้านใครดี”

โอเอ่ยขึ้นขณะรับประทานอาหาร

“ก็บ้านแป้งไง พี่ปูนกับพี่จอมใจดีจะตาย เราไม่ต้องนั่งเกร็งด้วย” แก้วออกความเห็น เพราะเคยไปนั่งเล่นที่บ้านของ ปภาพินท์หลายหน และรู้จักกับพี่สาวคนสวยของเพื่อนรักมานาน จนกระทั่งฝ่ายนั้นแต่งงานไปกับจอมทัพพี่เขยสุดหล่อของ ปภาพินท์ แก้วก็ยังได้พบฝ่ายนั้นจนค่อนข้างสนิทสนมกันดี ทำให้พอรู้ใจคอกันว่าทั้งคู่นั้นเป็นกันเองกับเพื่อนๆ ของน้องสาวมากคนหนึ่งทีเดียว

“เอางั้นก็ได้ ไปบ้านแป้งก็ดี เดี๋ยวแป้งจะบอกให้พี่ปูนทำขนมเลี้ยงพวกเรา เอาอะไรดี เค้กกล้วยหอมไหม ง่ายๆ หรือขนมปังไส้ลูกเกด”

พูดเรื่องขนมขึ้นมา ปภาพินท์ก็คุยได้เป็นฉากๆ นั่นเป็นเพราะพี่สาวของอีกฝ่ายนอกจากสวยและใจดีมากๆ แล้ว ยังมีเสน่ห์ปลายจวักเป็นเลิศ...

“เอางั้นก็ได้ แต่ขอทั้งสองอย่างเลยได้ไหมแป้ง” คราวนี้โอทำเสียงอ้อน นัยน์ตาหวานเยิ้มจนเพื่อนๆ ต่างค้อนขวับพลางโห่เบาๆ

“โหยย! เมื่อกี้ยังว่าแป้งเรื่องอ้วนอยู่เลย”

“ก็พี่ปูนทำขนมอร่อย นานๆ ทีได้กินขอสองอย่างแล้วกันนะจ๊ะแป้ง” โออ้อนเพื่อนรัก สาวน้อยจึงพยักหน้ายิ้ม ในขณะที่คนอื่นๆ ก็เห็นด้วยกับโอ

“ได้สิ เอาเป็นว่า อาทิตย์ที่จะถึงเจอกันที่บ้านแป้ง”

“โอเค!!”

เพื่อนๆ ประสานเสียงพร้อมเพรียงกัน ไม่นานนัก เสียงออดก็ดังขึ้น ทั้งหมดจึงเดินเข้าชั้นเรียนในเวลาไม่นานนัก...