หลงรักวิศวะร้าย Bad Engineer

บทนำ ห้องเชือด  ภายในห้องเชือดส่วนตัวที่ซุกซ่อนอยู่ใน The Tiger pub (เดอะ ไทเกอร์ ผับ) ที่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นจะได้สิทธิ์ย่างกรายเข้ามาตรงพื้นที่ส่วนนี้ แสงไฟสลัวที่สาดส่องไปทั่วโถงห้อง กลิ่นของไม้หอมอบอวลชวนให้รู้สึกถึงความลุ่มหลง เพลงคลาสสิคที่บรรเลงอยู่นั้นช่างขัดกับภาพลักษณ์ของผู้เป็นเจ้าของห้องที่กำลังมอมเมานัก ทว่า... กึก กึก กึก ครูดดดด! เสียงของรองเท้าส้นแหลมที่กดลงบนพื้น พร้อมเสียงของเล็บคมยาวที่ลากครูดผนังห้องยาวมา ก่อนที่เจ้าของร่างจะมาหยุดยืนอย่างไม่มั่นคงนักตรงหน้าประตูไม้สีแดงดำขนาดใหญ่ ใบหน้าสวยฉ่ำค่อย ๆ แนบลงบนบานประตูนั่นพร้อมเงี่ยหูฟัง “ไม่เห็นได้ยินอะไรเลย” น้ำเสียงอ้อแอ้พูดขึ้น ก่อนจะชั่งใจแล้วยกปลายนิ้วขึ้นกดรหัสผ่านประตู ศูนย์แปด ศูนย์แปด ศูนย์ห้า กรึก! เสียงปลดล็อกประตูดังขึ้น มันแน่อยู่แล้ว ก็ไอ้ตัวเลขพวกนี้ มันเป็นวันเดือนปีเกิดของใครบางคนอย่างไรล่ะ ทันทีที่บานประตูแย้มออก เสียงหายใจติดขัดของใครบางคนในห้องก็ดังขึ้น มันดูหอบเหนื่อย ราวกับว่ากำลังขาดอากาศหายใจ คล้ายคนใกล้ตายอย่างไรอย่างนั้น ร่างเล็กพยายามหรี่ตาลงเพื่อโฟกัสกับเงาตะคุ่ม ๆ ที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ตรงโซฟา หล่อนปิดเปลือกตาแน่นพร้อมสะบัดศีรษะไปมาสองสามทีแล้วเปิดตาเพ่งมองอีกครั้ง “ไทเกอร์!” เสียงหวานที่เต็มไปด้วยความเมาตวาดลั่น จนภาพเคลื่อนไหวตรงหน้าหยุดชะงัก แปลกแฮะ.. ไม่ใช่แค่ภาพที่หยุดนิ่ง แต่เสียงหอบปนเหนื่อยก็เงียบหายไปด้วย “เชี่ย แม่ง..อะไรวะเนี่ย!” เสียงแหบเซ็กซี่สบถขึ้น ก่อนจะดันร่างบางที่คร่อมทับตนเองออกอย่างตกใจปนอารมณ์เสีย “ทะ ไทเกอร์ นั่นใครน่ะ” เสียงหวานของผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างกายเขา เอ่ยถามขึ้นก่อนจะดึงเสื้อผ้าที่ถูกถลกร่นลงมา ทว่าผู้มาเยือนใหม่ไม่ทันได้ตอบอะไรกลับไป หล่อนกลับปรี่เข้าไปกระชากผมของผู้หญิงคนนั้นแล้วลากลงมาจากโซฟา ขนาดว่าเมาแต่เรี่ยวแรงของหล่อนไม่ต่างกับนางสิงห์หวงตัวผู้ของตนอย่างไรอย่างนั้น “ผู้ชายคนนี้เป็นของฉัน ถ้าไม่อยากตายก็ไสหัวไปซะ” ‘ถ้าไม่อยากตายก็ไสหัวไปซะ’ นี่มันเป็นคำพูดติดปากของแก๊งเรานี่นา ไทเกอร์ได้แต่นั่งมองการกระทำนั้นอย่างงุนงง ด้วยของที่เติมเข้าไปก่อนหน้านี้ อาจส่งผลให้สมองของเขาประมวลสิ่งที่รับรู้ช้าลงไปสักเศษหนึ่งส่วนสี่ “โอ๊ย อีนังบ้า!” “แกสินังบ้า ออกไปเลย แล้วอย่ามายุ่งกับผู้ชายของฉันอีก” ผู้หญิงที่ถูกทึ้งผมร้องเสียงดังลั่น ก่อนจะถูกคนตัวเล็กแต่เรี่ยวแรงมหาศาลจับเหวี่ยงออกไปนอกห้อง เสร็จแล้วก็ปิดประตูพร้อมล็อกอัตโนมัติทันที กึก! ร่างเล็กรู้สึกเย็นยะเยือก เมื่อผิวกายปะทะไออุ่นจากลมหายใจของใครบางคนที่ยืนซ้อนทับพร้อมกดใบหน้าต่ำลงมาตรงซอกคอขาว “ฉัน-ไป-เป็น-ของเธอ ตั้งแต่เมื่อไหร่แม่ตัวดี” สองมือหนารวบเข้าที่ต้นแขนเล็กก่อนจะจับหล่อนหมุนตัวกลับมา แล้วดันหล่อนชิดเข้ากับบานประตู ปึง! “นะ นายก็เป็นของฉันมาตั้งแต่เกิดแล้วไง เจ้าบื้อเอ๊ย” “หึ เจ้าบื้ออย่างนั้นเหรอ ท่าทางไม่เคยตายสินะ!” ใบหน้าสวยแหงนเชิดขึ้น ปากอิ่มคลี่ยิ้มหวาน ถึงแม้จะสลัวและเมาจนได้ที่ แต่ไอ้รอยยิ้มหวานแบบนี้ ไทเกอร์มั่นใจว่าต้องไม่ใช่ครั้งแรกแน่ที่ได้เห็น ไหนจะดวงตากลมฉ่ำปรือที่จดจ้องมา มันหยาดเยิ้มจนทำให้อะไรต่อมิอะไรที่ยังชี้โด่ค้างเติ่งผงกหัวหงึก ๆ อยู่ด้านในกางเกงยีนตัวคับของเขา สองแขนเรียวยกขึ้นโอบรอบลำคอแกร่งพร้อมกดเขาให้โน้มใบหน้าลงมา “ใครกันแน่..ที่จะต้องตาย..!” “งั้นก็มานี่เลย อยากรู้เหมือนกันว่าจะตายในกี่ยก..!”