สามีไร้หัวใจ

ใครจะคิดว่าอดีตนางแบบสาวเซ็กซี่อย่างอัญญาดา จะถูกสามีเมินทั้งที่ทั้งคู่พึ่งแต่งงานกันไปได้เพียงห้าปี ความรักที่เคยหวานชื่นค่อยๆ หายไป หญิงสาวลาออกจากวงการบันเทิง เพื่อมาเลี้ยงลูกโดยเฉพาะ หากจะหวนกลับไปตอนนี้ก็คงไม่ได้แล้ว เธอไม่รู้จะเอาอะไรไปสู้เด็กรุ่นน้อง เพราะนางแบบรุ่นใหม่ๆ สวยๆ ฝีมือดี เข้าวงการมาเยอะมาก "คุณแม่ขา เมื่อไหร่คุณพ่อจะกลับมาก่ะ ไอรีสคิดถึงคุณพ่อแล้ว" ไอริส เด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มราวตุ๊กตาบลาย ลูกสาวสุดที่รัก กำลังถามหาผู้เป็นพ่อ บางทีอัญญาดาก็แอบน้อยใจเหมือนกัน เธออุ้มท้องมาตั้งเก้าเดือน อดหลับอดนอนฟูมฟักเลี้ยงดูมาอย่างดี แต่ลูกสาวก็รักพ่อ ติดพ่อ มากกว่าเธอผู้เป็นแม่เสียอีก "วันนี้คุณพ่อมีประชุมค่ะ เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว" อัญญาดาลูบหัวลูกสาวสุดที่รักอย่างรักใคร่ พักหลังภูบดินทร์ผู้เป็นสามีเริ่มตีตัวออกห่างเธอ เริ่มกลับบ้านมืดค่ำ โทรหาก็พูดด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ "แต่นี่ฉองทุ่มแล้วนะคะคุณแม่ขา ไอรีสกลัวคุณพ่อหิวข้าวจังเลย คุณแม่ลองโทรหาคุณพ่อให้ไอรีสหน่อยสิก่ะ" ลูกสาวตัวน้อยยังคะยั้นคะยอ เมื่อไม่สามารถปฏิเสธลูกอ้อนของลูกสาวได้ หญิงสาวจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาสามี 'สวัสดีค่ะ มีธุระเร่งด่วนอะไรหรือเปล่าคะ' เสียงผู้หญิงเป็นคนรับสายแทนสามีของเธอ "คุณภูว่างไหมคะ ขอฉันคุยด้วยหน่อยค่ะ" ในใจของอัญญาดากรีดร้องอย่างหนัก เธอพยายามหลอกตัวเอง ภาวนาให้ผู้หญิงที่รับสายเป็นแค่คนที่เก็บโทรศัพท์ของสามีได้ หรือเป็นแค่ลูกน้องที่บังเอิญรับโทรศัพท์แทนเขา 'ใครโทรมาครับปาย...ฮัลโหล มีอะไร!!' เธอได้ยินเต็มสองหูเลยว่าเขาพูดกับผู้หญิงคนนั้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่ประโยคหลังเขาพูดมาในสายด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ทำเอาอัญญาดาถึงกับสะอึก "พี่ภูจะกลับกี่โมงคะ ลูกร้องหาแต่พี่ภูแล้ว" หญิงสาวรีบพูดธุระกับเขา 'วันนี้อาจจะกลับดึกหน่อย ลูกร้องหาแล้วทำไมต้องโทรหาพี่ด้วย คนเป็นแม่ไม่มีปัญญาจัดการอะไรเลยหรือไง' คำพูดและน้ำเสียงจากชายหนุ่มผู้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีตอบกลับมาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ "ทำไมพี่ภูพูดกับญาดาแบบนี้คะ นี่ลูกเรานะคะ" อัญญาดารู้สึกโมโหที่ชายหนุ่มว่ากลับมาแบบนั้น 'แค่นี้แหละ พี่ยุ่งอยู่ ตู๊ดๆๆๆๆๆ' ภูบดินทร์ไม่รอให้หญิงสาวพูดอะไรต่อ เขารีบวางสายทันที "พี่ภูคะ เดี๋ยวก่อนค่ะ พี่ภู...พี่ภู" ความน้อยใจแล่นเข้ามาในหัวใจดวงน้อย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพูดกับเธอแบบนี้ ตั้งแต่เขารับเลขาคนใหม่แทนคนเก่าที่ลาคลอดเมื่อสองเดือนที่แล้ว สามีหนุ่มก็เริ่มเปลี่ยนไป "วันนี้คุณพ่อจะกลับดึกนะคะลูก คุณพ่อมีธุระด่วน ไอรีสไปดูทีวีกับคุณปู่แทนนะคะ" อัญญาดาจูงมือลูกสาวตัวน้อย เดินไปหาคุณปู่ที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ห้องนั่งเล่น "คุณปู่ขา วันนี้คุณพ่อเกเรอีกแล้วก่ะ กลับดึกอีกแล้ว" เด็กหญิงวิ่งไปหาคุณปู่พร้อมกับฟ้องชายสูงวัยไปด้วย "เดี๋ยวถ้าหากคุณพ่อหนูกลับมาปู่จะจัดการตีให้เลยนะคะ" คุณปู่ทำท่าทางฟาดไม้ฟาดมือให้หลานสาวตัวน้อยดู แต่สายตากลับมองดูลูกสะใภ้ด้วยความเห็นใจ เขาพอรู้เรื่องราวจากลูกน้องคนสนิทในบริษัท ว่าภูบดินทร์ลูกชายของเขา กำลังหลงเลขาสาวคนใหม่ จนลืมลูกเมียที่รออยู่ที่บ้าน "คิกๆๆๆ คุณปู่น่ารักจังเลยก่ะ คุณปู่ต้องตีคุณพ่อให้ ไอรีสนะคะ" ความไร้เดียงสาของลูกสาวทำเอาอัญญาดาและคุณปู่ยิ้มออก "เดี๋ยวพ่อจะโทรหาภูหน่อยละกัน ดึกแล้วทำไมถึงยังไม่กลับบ้าน" เขาต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ขืนปล่อยเอาไว้ไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ "ค่ะ" อัญญาดารับคำ ไม่คิดว่าหลังจากนี้ผู้เป็นสามีจะใจร้ายกว่าเธอมากขึ้นกว่าเดิม "ฮัลโหล ตาภูช่วงนี้งานเยอะเหรอลูก หรือว่ามีโปรเจคใหม่หรือเปล่า" ชายชราแกล้งถามลูกชาย "ไม่ใช่หรอก พ่อโทรมาเอง พ่อเห็นว่าช่วงนี้ลูกกลับบ้านดึกบ่อยๆ นึกว่ามีงานเยอะ เผื่อพ่อจะช่วยอะไรได้" เขารีบปฏิเสธ เมื่อถูกลูกชายถามกลับว่ามีธุระอะไร "งั้นแค่นี้แหละ พ่อไม่กวนละ รีบกลับมานะลูก ไอรีสถามหาแล้ว" เขาเน้นย้ำอีกที เผื่อลูกชายจะเกรงใจเขาสักหน่อย "พี่ภูว่ายังไงบ้างคะคุณพ่อ" อัญญาดาเห็นพ่อของสามีถอนหายใจหลังวางสายจากลูกชาย "ช่วงนี้ตาภูงานเยอะน่ะ พรุ่งนี้พ่อว่าญาดาลองพาไอรีสไปหาที่ออฟฟิศก็ได้นะ ตาภูจะได้มีกำลังใจทำงาน" คนผ่านโลกมาก่อน พยายามยุให้ลูกสะใภ้ไปเปิดตัวที่บริษัทบ้าง เผื่ออะไรที่เป็นอยู่ในทุกวันนี้จะดีขึ้น "แต่คุณพ่อคะ ช่วงนี้พี่ภูสั่งห้ามหนูพาไอรีสไปที่บริษัทค่ะ เห็นบอกว่ากลัวลูกติดโควิดจากที่ทำงาน" หญิงสาวนึกย้อนไปถึงวันที่ภูบดินทร์ห้ามให้เธอไปหาที่ออฟฟิศอีก โดยเขาอ้างเหตุผลว่ากลัวเธอพาลูกไปติดโควิดที่บริษัท "ไปเถอะ เชื่อพ่อ" แม้จะแปลกใจที่พ่อสามีรบเร้าให้เธอไปที่บริษัทขนาดนี้ แต่หญิงสาวก็ได้รับปากชายชราไป ว่าจะพาลูกสาวไปหาสามีที่ออฟฟิศพรุ่งนี้ "งั้นหนูพาลูกขึ้นไปนอนก่อนนะคะคุณพ่อ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ อย่านอนดึกมากละ เดี๋ยวจะล้มป่วยเอาได้" อัญญาดาอุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้นห้องไป โดยมีสายตาห่วงใยจากพ่อสามีมองตามหลัง จนเธอเดินหายลับไปเขาจึงหันกลับไปดูทีวีต่อ หลังจากพาลูกเข้านอนเสร็จ อัญญาดาก็นอนรอภูบดินทร์จนถึงเช้ามืด ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะกลับมา ไร้ข้อความตอบกลับ ไร้สายเรียกเข้าจากสามี ร่างบางรีบลุกขึ้นมาอาบน้ำ ยังไงวันนี้เธอจะตามไปหาสามีถึงที่บริษัท จะไปถามเขาจากปากว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงได้เฉยชากับเธอถึงเพียงนี้ "ตาภูยังไม่กลับเหรอลูก" พ่อสามีถามหญิงสาวเมื่อเธอนั่งลงเก้าอี้ "ยังค่ะ พี่ภูยังไม่กลับมาตั้งแต่เมื่อคืนค่ะ" อัญญาดายิ้มแหยๆ ให้ชายชรา ก่อนจะตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าแล้วป้อนให้ลูกสาว หลังจากไอรีสตื่นมา เมื่อเด็กหญิงไม่เห็นหน้าของพ่อเลยตั้งแต่เมื่อคืนก็นั่งซึมตั้งแต่เช้า รบเร้าให้แม่โทรหา แต่หญิงสาวไม่กล้าโทรหาสามี กลัวเขาต่อว่ากลับมาอีก "วันนี้ก็ลองพาไอรีสไปหาตาภูที่บริษัทนะ" พ่อสามีย้ำกับอัญญาดา ขณะทั้งคู่นั่งกินข้าวเข้าด้วยกัน "ค่ะคุณพ่อ หนูว่าจะเข้าไปวันนี้เหมือนกัน" เมื่อทานข้าวเสร็จอัญญาดาก็เตรียมของใช้ของลูก และพาไอรีสไปยังบริษัทของสามี ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านไม่ถึงยี่สิบกิโลเมตร เมื่อคนขับรถที่บ้านขับเข้ามายังลานจอดสำหรับผู้บริหาร อัญญาดาเห็นว่ารถของสามีหนุ่มยังอยู่ที่บริษัท วันนี้เธอไม่ได้แจ้งเขาล่วงหน้าว่าจะมาหา ตอนพาลูกสาวเดินเข้าไปข้างในก่อนกดลิฟต์ขึ้นไปยังห้องทำงานของเขา หญิงสาวเห็นผู้จัดการแผนกต้อนรับจะบอกอะไรเธอสักอย่าง แต่ลิฟต์ปิดลงก่อน เธอจึงไม่ทนได้ฟัง ติ้ง!! ประตูลิฟต์เปิดออก เผยให้เห็นร่างสูงใหญ่สมาร์ทของภูบดินทร์กำลังยืนเอามือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง ส่วนมืออีกข้างกดโทรศัพท์ยิกๆ เหมือนพิมพ์ข้อความอะไรสักอย่าง "พี่ภู" เมื่อสองสายตาประสานกัน ชายหนุ่มตกใจจนสะดุ้งสุดตัว คิดไม่ถึงว่าภรรยาสาวจะมาหาเขาถึงที่ทำงาน ทั้งที่เคยบอกไปแล้วว่าห้ามอัญญาดามาที่นี่อีกเป็นอันขาด แต่เธอไม่เชื่อฟังที่เขาบอกเลยแม้แต่นิดเดียว "มาทำไม เคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าห้ามพาลูกมาที่นี่!!" น้ำเสียงดุดันกล่าวออกมา นอกจะจะไม่ถามไถ่แล้วยังต่อว่าเธออีก หญิงสาวต้องรีบกะพริบตาถี่ๆ กลัวว่าถ้าช้ากว่านั้นอีกนิดเดียวหยดน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ต้องไหลลงมาให้เห็นแน่นอน "คุณพ่อขา ไอรีสคิดถึงคุณพ่อมากก่ะ" ลูกสาวตัวน้อยทำลายบรรยากาศมาคุ ร่างสูงรีบหันไปหาลูกสาวพร้อมทำหน้าอ่อนโยนทันที "คุณพ่อขาก็คิดถึงไอรีสมากเลยค่ะ แต่ช่วงนี้งานคุณพ่อขายุ่งมากเลย" ปากหนาหอมแก้มนิ่มของลูกสาวตัวน้อย วันนี้เด็กหญิงอยู่ในชุดเอี๊ยมกระโปรงยีนน่ารัก ภูบดินทร์อุ้มร่างอวบอ้วนของลูกสาวเดินไปห้องทำงาน โดยไม่สนใจอัญญาดาผู้เป็นภรรยาเลย เธอรู้สึกน้อยใจในการกระทำของเขา จึงเลือกเดินไปที่ห้องน้ำแทน เพื่อระบายความน้อยใจออกมาเป็นน้ำตาและเสียงสะอื้น ********************