The Innocent girl Encountered[Devils Series # 2] on going

prologue "Taong bundok, kalang... Sa tingin mo ba, mamahalin ka ni Maxton? At pakakasalan? Hindi iyon manyayari. Kapag nalaman pa ng mga magulang ni Maxton, ang pinag-gagawa ng anak nila. Magagalit sila sa binata, at ikaw ang sisisihin niya. Kaya habang maaga pa. Magisip-isip kana, Savannah. Hindi bagay sa isang katulad mo si Maxton at lalong hindi ka rin bagay sa mundong ginagalawan niya. Kung ako sayo? Babalik na ako sa bundok. Kung saan ako ng galing. Wala ka naman ipagmamalaki sa familyang, Carbonell. Maganda ka nga. Pero tanga! Nakakaawa ka naman!" Paulit-ulit na naririnig ko na ibinubulong sa isipan ko ang mga katagang sinabi sa akin ni Carla, na malaki ang pagka-gusto kay Maxton. Kahit taong bundok ako. Hindi naman ako bulag pagdating sa pakiramdam. Unang kita ko palang sa kanya. Ramdam ko na ayaw niya sa akin at diring-diring siya sa akin. Ganun ba ako kaduming tao? Na nangaling sa bundok, kung saan ako nakatira at lumaki. Wala ba akong puwang sa mundong ito? Kundi sa bundok lang. Pero lahat ng sinabi niya ay tama. Ano nga ba ang laban ko? Mahirap lang ako hindi nakapag aral. Hindi ko rin kilala ang akin mga magulang. Wala rin akong familyang tatakbuhan kundi ang bundok. Kung saan ako na babagay talaga. Iniisip ko rin kapag nakita ako ng mga magulang ni Maxton. Katulad din ni Carla, ay pagdirian din ako at ipagtaboyan. Baka isipin pa nila pera lang ang habol ko sa anak nila para umangat sa buhay. Ganyan ang naririnig ko minsan kapag nagpupunta ako sa palengke para magtinda. "Ang lalim naman yata, ng iniisip mo Honey? may problema ba?!" Napakurap ang mga mata ko. Dahil sa narinig kong tanong niya. Bahagyang umagat ang hubad na katawan ni Maxton sa'kin. Ang dalawa kamay nito ay tinuhod niya sa babaw ng kama, na malapit sa akin mukha. Para doon kumuha ng balanse upang magkaroon ng kaunting distansya amin hubad na mga katawan. Nagkatitigan kami sa amin mga mata. At bakas sa mukha ng binata ang hinihintay niyang sagot ko. "Wala ito. Na napagod lang siguro ako." Maikling kung sagot sa kanya at pinilit kung ngumiti sa harap niya para hindi na siya mag-isip ng kung ano-anu. "Okay. Matulog na nga tayo. Alam ko naman napagod na kita ng husto. . ." Panunudyong sabi niya. Biglang nag-init ang magkabilang kong pisngi. Dahil sa binitiwan niyang salita. Siguro hindi parin sanay ang pandinig ko sa ganun term na ginagamit ng binata. "Bakit naman na mumula ka, honey? May nasabi ba akong bastos?" Tanong niya ulit sa akin ng nakangisi. Parang natutuwa pa siya sa nakikita niyang. Pamumula ng pisngi ko. Kaya iniwas ko agad ang mukha ko sa kanya at bumaling ako ng tingin sa may pinto ng kwarto namin. Pero huli na ng hulihin niya agad ang mukha ko at kinulong sa malapad niyang mga kamay at muling niyang akong siniil ng halik niyang nagaalab sa init. Dahil sa nadala na naman ako sa init at tamis ng mga halik niya. Kaagad ko iyon tinungon. Nawala na ako sa tamang pag-iisip muli. Kusang kumilos ang dalawang kung braso. Para ipalupot ito sa kanyang batok. Hindi nagtagal naghiwalay din ang makalapat namin labi. Nang kapusin kami ng hangin sa dibdib. Kapwa kaming humihingal dalawa. Hindi ko alam kung ilan segundo o minuto ang lumipas sa itinagal namin na ganun ayos. "You are beautiful, honey. Kapag namumula ka." Pagmamalaking niyang sabi na nakangiti. Habang nakakatitig siya sa akin mukha. Bahagyang ngumuso ako at lumukot ang mukha ko. Hindi dahil sa hindi ko nagustuhan ang sinabi ng binata. Kundi expression lang ng mukha ko ito kapag natutuwa ako at nasisiyahan. "Bolero..." Sabay suntok sa kanyang dibdib habang natatawang komento ko. Pero dito sa puso ko lungkot ang namamayani na pilit kung kinukubli sa binata. "Kahit kailan, Savannah. Hindi kita kayang bolahin. Maganda ka.. Yan ang nakikita ng mga mata ko sayo at yan din ang tatandaan mo parati." Dagdag na sabi pa niya. Na nagpapabigat sa damdamin ko. "Oo, na po. Maxton Carbonell. Maganda na po ako. Masaya kana po ba?" Pilyo kung sagot sa kanya at bahagyang dinapihan ko siya ng halik sa mga labi niya. Ikinatuwa ng binata. "Matulog na nga tayo, honey. Baka hindi na naman ako makapag pigil sa'yo. . Maangkin na naman kita ulit." Hudyat na babala niya sa akin. Naramdaman ko agad ang pagkabuhay ng panglalaki niya sa pagitan ng hita ko. Napangiwi ang labi ko. "Ang manyak mo talaga, Carbonell!" Pang-aasar ko sa kanya at siya naman ay nagsalubong ang kilay. "Sayo lang naman ako, manyak ng ganito honey. Kaya kapag nawala ka sa buhay ko. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa buhay ko." May himig na lungkot sa boses ng binata sa katagang iniwan niya. Hindi na ako umimik sa huling sinabi niya ng makaramdam kaagad ako ng konsensya. Ayaw ko ng ganito na iiwan ko siya na may lungkot na lalabas sa bibig niya at mukha niya. Hindi ko siya kayang iwanan kung ganito ipapakita niya sa akin na reaksyon niya. Habang tumatagal kasi bumibigat ang dinadala kung kalungkutan sa feeling ng binata. Kaya tumango na lang ako at hinagkan niya ako sa akin noo at sa mga labi ko. Kasabay nun. Ang pahiga niya sa kama namin na patagilid at paharap sa akin. Ang mukha naman ng binata ay siniksik niya akin leeg. Ang isang braso niya ay pumulupot sa maliit kong bewang. Pakiramdam ko. Wala akong kawala kay Maxton. Kulang na nga lang itali niya ako sa bewang niya para hindi na ako makawala sa kanya. Hintay ko muna siya makatulog ng mahimbing bago ko gawin ang binabalak ko. Labag man sa puso ko ang gagawin ko. Pero ito yung tamang dapat kong gawin sa mga mata ng taong mapaghusga at mapagmata sa amin dalawa ni Maxton. Mahirap man at masakit itong desisyon ko. Pero ito ang tama sa tingin ko na makakabuti sa amin. Mahigit trenta minutos ako naghintay bago makatulog ng mahimbing ang binata. At dahan-dahan kung tina-tanggal ang braso niya na nakapulot sa bewang ko. Nang matanggal ko na ito. Tsaka na akong tumayo at isa-isa kung pinulot ang mga damit ko na nagkalat sa sahig at sinuot ko ito kaagad. Nang matapos ko nang maisuot ang mga damit ko. Lumapit ako muli kay Maxton. Pinag-masda ko muna ang guwapo niyang mukha. Para sa akin nakapag perfecto niyang tao. Mabait, mayaman, maganda ang katawan, matangos ang ilong. Medyo may kakapalan ang kanya kilay, at mapupulang mga labi na hindi nakakasawang hagkan. Higit sa lahat kanyang maamong mukha na may itinatagong bangis kapag nagalit ng husto. Na akala ko noon sa pananginip kulang makakakita ng ganitong itsura ng tao. May ganito pala sa totoong buhay. 'Yun nga lang hindi kami bagay ng binata sa isat isa. Mahirap siyang abutin ng isang tulad ko na walang narating sa buhay kundi ang nanirahan sa bundok. Hindi ko binaba ang sarili ko. Pero 'iyon ang katutotohan sa pagtaong meron ako ngayon. Kahit simula palang magkita kami ni Maxton. Dehado na ako sa antas ng pamumuhay na meron siya. Kahit isang panginip lang narating ako sa mundo ng binata. Pinaramdam niya sa akin ang halaga ko sa mundong ito. Lahat ng hinahanap ko nun. Pinaramdam niya sa akin. Pero hindi ko alam kung paano kung susuklian ang kabutihan niya sa akin? Mabangis man tignan ang mukha niya. Pero napakabuti ng puso nito pagdating sa akin. Sa hindi ko malaman na dahilan. Isang haplos ang pinadapo ko sa kanya pisngi. Na puno ng pamamaalam ko sa kanya. Masakit man ang paglayo ko mula sa kanya. Dahil Langit siya na sobrang hirap abutin. Wala akong ipagmamalaki sa kanya at sa mga mata ng taong na nagdidiktan sa amin ni Maxton. Maingat ako nagtungo sa pintuhan at dahan-dahan kung binuksan ito. Nang mabuksan ko na ito. Maingat din ang pasara ko dito na halos walang ingay na maririnig at sa bawat hakbang ko pababa sa may hagdanan. Naging agresibo na ako dahil nasa ikalawang palapag pa ang silid namin ni Maxton. Kailangan ko nang mag-madali makababa. Baka magising pa ang binata. Palinga-linga ako sa sulok ng bahay, baka may magising pang mga katulong. Nang wala naman akong nakitang gising na kahit isa. Pinagpatuloy ko nang humakbang ulit at sumilip muna ako, mula sa labas ng bahay. Kung may nagbabantay bang guard sa gate. Nang mapansin ko wala man. Nakahinga ako ng maluwag at napapunas pa ako ng pawis sa nuo. Dahil sa kaba at nerbisyo na nararamdaman ko. Pinas-pasan ko na ang paglalakad. Wala na akong sinayang na oras patungo sa gate. Nang marating ko iyon. Isang sulyap muna akin ang ginawa sa mansyon ng mga Carbonell bago ko ito nilisan. Ilan buwan din ako nanatili dito sa bahay ng binata. Masakit man at masalimot ang desisyon ko at mahirap mapalayo sa taong, na turing ka na hindi iba at trinatato ka napakahalaga sa buhay niya. Ganun pa man. Marami naman akong magagandang alalang babaonin sa pagbalik ko sa totoong kung buhay. Kung saan ako dapat nababagay. Hindi ko na napigilan magsilaglagan ang mga luha ko. Kung sakali magkita man kami ulit ng binata. Siguro may kanya-kanya na din kaming familya. Pero hindi ko na hahayaan manyari pa 'yun. Gagawin ko ang lahat para hindi na magkrus ang landas namin dalawa. Humugot muna ako ng isang malalim na paghinga sa akin naninikip na dibdib. kasabay nun, ang pagtakbo ko papalayo sa mansyon. "Paalam, mahal ko..." Bulong ko sa hangin. Habang walang humpay ang pag-agos ng mga luha ko sa akin mga pisngi.