มัดมือพกกลับบ้าน

1169 Words

เธอพยักหน้าไม่เถียง ก็ทั้งรักทั้งเป็นห่วงดูแลสารพัดตั้งแต่ยังไม่รู้ว่าท้องหรือเปล่าขนาดนั้น ไม่มีใครเว่อร์เกินเขาหรอก “แล้วพี่ก็จะเป็นสามีที่ดีให้กริ๊งด้วย” หือ… ตากลมโตขึ้น ไม่คิดว่าจะได้ยิน ก็พอเข้าใจตั้งแต่เขาพูดเรื่องจะขายคอนโดเอาไปปิดหนี้บ้าน แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ ธีรกรยิ้มขำ สบตานัยน์ตาหลากหลายความรู้สึกที่แฝงความไม่มั่นใจอยู่ลึก ๆ แต่เอาอะไรมาไม่มั่นใจ หลงหัวปักหัวปำจนคนมองออกกันทั้งมหา’ ลัย ลือกันทั่วโรงพยาบาล แถมยอมทุ่มให้หมดหน้าตักขนาดนี้ ต้องทำยังไงถึงจะเชื่อ จูบเรียกความั่นใจก่อนแล้วกัน ทว่าตอนถอนจูบ ตาคมยังมองสบตรึงนัยน์ตาคนบนตักให้อยู่แค่กับเขา “ก็ไม่รู้จะพูดให้เชื่อได้ยังไง แต่พี่ไม่ใช่คนเจ้าชู้ ไม่ใช่ผู้ชายปากหวานด้วย อันนี้กริ๊งอาจต้องทนหน่อย” หมอฉลาดโพล่งออกไปตามใจคิด เกือบจะดี แต่ผู้หญิงแก้มแดงมองขวับตาขุ่น น่าจะมีอะไรผิดพลาดไป โอเค… เริ่มใหม่ก็ได้ “แต่กริ๊งมั่นใจเถอะว่าพี่จะดูแลกริ๊งอย่างนี้ จะอีกสิบปียี่สิบปีก็ยังเหมือนเดิม ที่สำคัญพี่จะไม่มีคนอื่น ไม่มีทางเอาใครเข้ามาทำให้ครอบครัวของเราพัง จะไม่ทำแบบที่พ่อกริ๊งทำกับกริ๊งเด็ดขาด” เขาให้ความมั่นใจ เป็นสิ่งที่ชายหนุ่มแน่ใจและคิดว่าทำให้เธอได้ “เพราะฉะนั้นมาอยู่ด้วยกันเถอะ” คราวนี้ตากลมเบิกกว้างยิ่งกว่าเก่า ธีรกรกลั้วหัวเราะ เขาย้ำอีกที “อยู่ด้วยกันที่นี่แหละ” แต่เดี๋ยว… “พ่อแม่เราไม่ถือใช่มั้ย หรือญาติคนไหนถือ พี่จะได้ไปคุย” “…” “หรือกริ๊งอยากจดทะเบียนก่อน” “ไม่ใช่อย่างนั้น” “อือ งั้นก็ไม่ดีเหรอ ไม่ต้องเปลืองตังค์อีกตางหาก บ้านพี่ใหญ่กว่าด้วย จะทำอะไรก็สะดวก อยู่ใกล้รถไฟฟ้าเหมือนกัน” “…” “หรือออกเช้าหน่อย เอารถไปใช้สิ แต่ถ้าเบื่อรถติดไม่อยากขับเองก็เอาไปจอดหน้าหมู่บ้าน เขามีรถกอล์ฟรับส่งถึงสถานี แล้วค่อยขึ้นบีทีเอสไป” วางแผนเสร็จสรรพ แต่เหมือนลืมไปอย่าง “เราขับรถเป็นใช่มั้ย” นัทธ์กมลพยักหน้าหงึก โดนตะล่อมจนมึนไปหมด ขอกันดื้อ ๆ แบบนี้เลย แต่ทั้งบ้านทั้งรถเลยเหรอ บีเอ็มดับบลิวเอ็กซ์สามที่เคยได้แต่มองตาละห้อย ที่นั่งกินแฮมเบอเกอร์ท้ายรถด้วยกันอ่ะนะ มันก็ดีอยู่หรอก แต่จะให้รับจากเขามากขนาดนั้น “เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” …เธอเกรงใจ !!! แต่พูดอะไรผิดไป ยักษ์มองเธอตาดุ เสียงเขาก็ดุด้วย “เอาอะไรมาพูด” “…” “เอากันขนาดนี้” “!!” “ชาวบ้านเขาเรียกผัวเมียกันครับ!!” ห่าม!! อาจารย์หมออะไรห่ามขนาดนี้ ลุคคุณชายเคมบริจน์ที่เคยหลงหัวปักหัวปลำหายไปไหนหมด พอเจอคำตรง ๆ โพล่งใส่ นัทธ์กมลหน้าแดงแจ๋ ไปต่อไม่เป็น เธอจะทำเป็นดูทีวีก็ถูกปิดไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ หันไปมองหารีโมตก็เห็นอยู่ในมือคนปิดนั่นล่ะ พอจะเอาแต่เขาไม่ให้ แถมไม่ยอมจบ มาย้อนคำเธออีก “เราเคยบอกเองว่าต้องเรียนรู้ ไม่อยู่ด้วยกันจะรู้ได้ยังไง ต่อไปนี้ชอบอะไรไม่ชอบอะไรต้องบอก เรื่องเซ็กส์ก็เหมือนกัน พูดได้เลยไม่ต้องอาย มีอะไรก็บอกกันตรง ๆ” เธอจะทำงานก็ทำไป เรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านเขาจะเป็นคนจัดการเองทั้งหมด เงินเดือนเธอเริ่มต้นสามหมื่น “ไม่ใช่ ตอนนี้ได้เจ็ดหมื่น แต่ถ้าผ่านโปรฯ ก็ได้เกือบแสนเลยนะ” ยัยงกรีบค้าน จะให้เธอเปลี่ยนงานเหรอ ไม่เอาหรอก แต่เหมือนจะเข้าใจไปคนละอย่าง เสียงเนือยหันมาบอก “หมายถึงพี่ให้เรา” เขาลุกไปแล้ว หยิบเสื้อเชิ้ตในตู้มาใส่ จะว่าไปเงินเดือนเริ่มต้นยัยกระดิ่งหมาเกือบเท่าเงินเดือนเขาตอนนี้ถ้าไม่รับจ๊อบเสริมอะไรเลย อีกหน่อยเธอคงรวยกว่าแถมทำงานสบายกว่าไม่ต้องมาอดตาหลับอดนอน แต่ก็ดีแล้ว เครียดทั้งพ่อทั้งแม่ เดี๋ยวเจ้าจิ๋วไม่ได้มาเกิดกันพอดี อาจารย์หมอเงินเดือนน้อยแถมชีวิตวุ่นวายทั้งนักศึกษา คนไข้ และงานวิจัยคิดแต่ไม่ได้พูดอะไร เคราะห์ซ้ำกรรมซัด แค่คิดถึงลูก ตามันดันเผลอเหลือบไปมองอกอ้าซ่าขาเรียวที่เมื่อคืนกระหวัดรัดเอวเขาเป็นลูกลิง ชักอยากทำลูกขึ้นมาซะอย่างนั้น ฉิบหาย เดี๋ยวงานการไม่ต้องได้ทำกันพอดี !! คนจ้องจะหื่นตลอดเวลารีบเบือนหน้าหนี เมื่อก่อนทำแต่งาน พอมีเมียจะเลิกหื่นกี่โมง จัดการตัวเองเสร็จสรรพ เพื่อจบปัญหาทุกอย่าง ธีรกรหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดสั่งชุดคอเต่าความยาวถึงตาตุ่ม สบายใจแล้วจึงเพิ่งสังเกตว่าห้องเงียบแปลก ๆ ก่อนแปลกใจตัวเองต่อว่าแปลกตรงไหน แค่คืนเดียวเขากลับไม่ชินกับความเงียบที่ชอบแถมอยู่มาได้นานเป็นปีแล้วเหรอวะ ชายหนุ่มหันไปมองคนบนเตียง เธอยังมองตาค้าง อ้าปากเหวอ “ไม่พอเหรอ” …หรือเขาไปโถ่งปลดผ้าใส่กางเกงต่อหน้าจนเธอชักหื่นตามขึ้นมาเหมือนกัน “ห้าหมื่นก็ได้ แต่รอผ่อนบ้านหมดก่อนแล้วจะขึ้นให้” ป๋าของยัยกระดิ่งหมาต่ออย่างใจป้ำ ใช่ที่ไหน “กริ๊งไม่เอาหรอก” นัทธ์กมลแอบย่นจมูกใส่แผ่นหลังกว้าง ถึงงกแต่เธอไม่ได้เห็นแก่เงินขนาดนั้น เงินเดือนตั้งเป็นแสน จะให้เขามาเลี้ยงอะไรอีก ขนาดตอนเรียนหมื่นห้าทั้งค่ากินค่าหอยังกระเบียดกระเสียรอยู่ได้เลย เคยคิดไว้แล้วด้วยว่าถ้าจะสร้างชีวิตกับใคร เธอจะไม่เอาเปรียบ แล้วเงินเดือนขนาดนี้ ช่วยเขาผ่อนบ้านยังได้ แต่รู้อยู่ว่าเขาคงไม่เอาหรอก เธอเลยถามว่าทุกวันนี้เขาใช้ชีวิตยังไง เสื้อผ้าซักเอง ทำงานบ้านเองหรือเปล่า? คนตัวโตหันมาบอกจะบ้าเหรอ เอาเวลาที่ไหนไปทำ ทุกวันนี้อยู่บ้านแทบนับวันได้ กลับมาก็หัวจุ่มหมอนสลบเป็นตาย หาเงินมาได้ก็ใช้เงินแก้ปัญหา จะงานบ้านจะซักผ้า เขาก็จ้างแม่บ้านทั้งหมดนั่นล่ะ “ต่อไปไม่ต้องจ้างนะ กริ๊งทำให้ จะช่วยทำงานบ้าน ซักผ้าให้ด้วย” …แต่สนามหญ้านี่งานหนัก เธอไม่แน่ใจว่าจะทำได้หรือเปล่า ธีรกรหันไปมอง ตกลงยัยกระดิ่งหมายอมมาอยู่กับเขาแล้ว ??

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more