“เฟยหลง...เจ้าช่วยรับอาหารเข้าไปสักหน่อยเถิดนะ” เหรินเหยียนชิงเขย่าแขนพร้อมกับเอ่ยเรียกคนเจ็บเบา ๆ หลังจากที่เขาพยายามป้อนซาลาเปาส่วนที่เหลือแต่เจ้าตัวกลับไม่ยอมเคี้ยวและไม่ยอมกลืน ถึงแม้ว่าเขาจะทำให้ซาลาเปาครึ่งนั้นเป็นชิ้นเล็ก ๆ ก่อนนำไปป้อนหรือแม้แต่การใช้น้ำดื่มเข้าช่วยเหมือนตอนป้อนยาเมื่อครู่แล้วก็ตาม
“อือ...อ่ะ!”
แล้วเมื่อเหรินเหยียนชิงเห็นว่าจินเฟยหลงเริ่มรู้สึกตัว เขาจึงรีบใช้มือปิดปากอีกฝ่ายไว้ทันที ด้วยกลัวว่าเจ้าตัวจะคายของที่อยู่ในปากตนเองออกมา
“เคี้ยวแล้วกลืนของในปากเจ้า อย่าเพิ่งขยับตัว”
จินเฟยหลงที่เพิ่งได้สติก็รู้สึกได้ถึงมือที่พุ่งเข้ามาปิดปากเขาเอาไว้ พร้อมกับของในปากที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เขาก็ยอมทำตามที่คนตรงหน้าบอกแต่โดยดี
“ดีมาก...หมดแล้วก็อ้าปาก อ้าปากอย่างเดียว! อย่าเพิ่งพูดและอย่าเพิ่งขยับตัว!”
จินเฟยหลงที่ยอมทำตามคนตรงหน้าบอก แต่พอสติของเขากลับมาครบถ้วนแ
