จินเฟยหลงรีบลืมตาขึ้นมา หลังจากที่เขารู้สึกได้ว่ามีคนกำลังเข้ามายังบริเวณที่เขานั่งปรับลมปราณอยู่...
“กลับมาแล้วหรือ?”
“อืม...เฟยหลง เท่าที่ข้าขึ้นไปดูบนต้นไม้ หากพวกเราเดินทางออกไปทางทิศเหนือ ข้าว่าพวกเราน่าจะเจอกับหมู่บ้านชานเมืองซือโฉว ซึ่งที่นั่นน่าจะพอมีคนที่สามารถช่วยเหลือพวกเราได้ ว่าแต่ร่างกายของเจ้า...”
“ข้าเดินไหว” จินเฟยหลงลุกขึ้นยืนและเดินให้อีกฝ่ายดู เนื่องจากยามนี้ร่างกายของเขาฟื้นกลับขึ้นมาได้ในระดับหนึ่งแล้ว
เหรินเหยียนชิงพยักหน้าตอบรับการกระทำของอีกฝ่าย ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปหยิบถุงสัมภาระ จากนั้นพวกเขาจึงเริ่มออกเดินทาง โดยคนทั้งคู่เลือกใช้การเดินเท้าแทนการใช้วิชาตัวเบา เนื่องจากตอนนี้จินเฟยหลงต้องใช้ลมปราณในการรักษาตัว
และในระหว่างการเดินทาง เหรินเหยียนชิงก็พยายามปรับการเดินของตนเองให้ช้าลงกว่าปกติ เพราะเขารู้ดีว่ายามนี้จินเฟยหลงกำลังฝืนใช้ร่างกายของตัวเองมากขนาดไห
