ตอนที่ 2
1469 Words
วันนี้จะต้องมีคนตายอีกฉันรู้เพราะฉันเพิ่งจับเธอมาได้สด ๆ ร้อน ๆ หญิงสาวผมบลอนด์คนหนึ่งกำลังร้องไห้อยู่มุมห้องนอนในบ้านของเธอ ฉันนั่งบนเตียงนอนเช็ดปืนแสนรักให้มันเงาเตรียมพร้อมมันเมื่อถึงเวลาที่จะฆ่า
“ปล่อยฉันไปเถอะได้โปรด” เธอร้องไห้สะอึกสะอื่น
ฉันมองเธอหันไปมองสามีเธอที่ฉันพึ่งฆ่าไปตอนนี้ เหลือเธอคนเดียว
“เธอเป็นหนึ่งในของขวัญที่ฉันอยากมอบให้น้องชายของฉัน แล้วฉันจะแน่ใจได้ยังไง ในเมื่อเธอเห็นฉันฆ่าสามีเธอถ้าปล่อยไป” ฉันจับด้ามปืนใช้ปากกระบอกไล้ไปตามแก้มเธอ “ก็แจ้งพวกตำรวจอยู่ดี”
“ฉันสัญญา คุณต้องการอะไรฉันให้หมดเลย”
“จริงเรอะ” ฉันพูดก่อนหัวเราะออกมาสิ่งที่ฉันเห็นต่อมา เธอสะดุ้งเพราะฉันจับโกหกเธอได้ “ตอแหล”
“ได้โปรดเถอะ” เธอร้องไห้หนักมากขึ้น
แต่ฉันไม่สนใจปากกระบอกปืนจ่ออยู่กับหน้าผากเธอ
“ลาก่อน” ฉันเหนี่ยวไก
หลังจากเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาล ชานส์ตรงไปที่ทำงานเลย เขาทำงานพาร์ท-ไทม์ที่ร้านอาหารดีจีเกรดเป็นร้านอาหารประจำเมืองซีบีชที่เขาทำที่นี่อย่างน้อยมันก็ใกล้กับที่บ้านและโรงพยาบาลที่พ่อเขาอยู่และการทำอาหารก็เป็นอะไรที่เขาถนัด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นครั้งที่สองเขาวัน เขาถอนหายใจ เขาหันหลังพิงประตูค่อย ๆ ทรุดนั่งลงไป
“เฮ้ชานส์”
เขาเงยหน้ามองทันที “ผู้จัดการ”
“เป็นอะไรไม่สบายหรือเปล่า”
“เปล่า เปล่าครับ คือแค่...” ชานส์ลุกขึ้นยืน “ผมไปเยี่ยมพ่อมาหน่ะครับ”
ผู้จัดการร้านมองชานส์ เขาหันไปหยิบขวดน้ำจากตู้เย็นให้ชานส์
เขารับดื่มหลายอึกแล้วปิดฝา
“ถ้านายไม่ไหวก็ยังไม่ต้องทำก็ได้ ไปพักก่อนเถอะ”
“ไม่เป็นไรครับผมทำงานดีกว่า”
เขาเดินออกมาจากหลังร้านเขาประจำตำแหน่งตัวเองเพื่อนร่วมงานที่ทำก่อนหน้าเขาแลกกะกับเขาชานส์ทำงานไปตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือพวกตำรวจมีเยอะเกินไป ตอนนี้ที่ร้านมีตำรวจอยู่เยอะมากกว่าคนทำงานซะอีก
“มีเรื่องอะไรกันเหรอ” เขากระซิบถามเพื่อนข้าง ๆ
“เขามาหาข้อมูลเบาะแสน่ะ เห็นว่าเป็นคดีที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานนี่คดีที่เรียนแบบของฆาตกรล่องหน”
ชานส์เงียบไปเขากลับไปทำงานตามเดิมอยากบอกเหลือเกินว่าเขาพึ่งจะคุยกับฆาตกรล่องหนมา
“ชานส์”
ชานส์ละสายตาจากงานที่ทำเห็นเพื่อนคู่หูคนเก่านั่งตรงหน้าเขา
“ว่าไง”
“เป็นอะไรไปดูไม่เหมือนนายเลยนะ” เดวิดพูดพลางหยิบเมนูไปดู “ไปเดินเล่นกันผมมีเรื่องจะคุยกับคุณด้วย”
“ขอโทษที ผมทำงานอยู่”
“น่าแค่แป็ปเดียว” เดวิดวางเมนูลงมองชานส์
พอเป็นเพื่อนคนนี้...ให้ตายสิ "เอ้าไปก็ไป" เขาหันไปพูดกับเพื่อน "เดี่๋ยวฉันมานะ"
พวกเขาออกมาจากที่ทำงานเดวิดขับตรงไปที่สวนสาธารณะรูปิน
“มีพวกตำรวจอยู่เต็มไปหมดเลย”
“อืมพวกเขาบอกว่าจับผู้ต้องสงสัยได้น่ะถึงแล้ว”
พวกเขาลงจากรถเดินเข้าไปสมทบกันพวกเจ้าหน้าที่ตำรวจ เดวิดเข้าไปคุยกับพวกเขา ชานส์ยืนมองเหตุการณ์อยู่ห่าง ๆ ไม่อยากเฉียดเข้าไปเลยจริง ๆ แต่คงไม่ได้ เดวิดกวักมือเรียกให้เขาเดินไป พอเดินไปถึงเดวิดหันไปพูดกับคนที่ใส่สูท
“มาแล้วครับท่าน”
คนที่ถูกเรียกหันมาเขาใส่สูทสีเทาเข้มดูมีภูมิฐาน น่าเกรงขามชมัด
“คุณคงเป็น ชานส์ โฮวินสันต์ สินะ”
“ครับ”
“ผมผู้กำกับดีน มาร์วาโล ยินดีที่ได้รู้จัก” ผู้กำกับดีนยื่นมือให้เขาจับ
ชานส์จับมือกับผู้กำกับดีน ผู้กำกับดีนหันกลับไปมองผู้ต้องสงสัยอีกครั้ง
“คนนี้...”
“ผู้ต้องสงสัยที่เราจับได้” ผู้กำกับดีนหันไปสั่งกับพวกเจ้าหน้าที่ “จับมันลุกขึ้นนั่ง เขานอนมาพอแล้ว”
พวกเจ้าหน้าที่จับผู้ต้องสงสัยลุกขึ้นนั่ง
“แกชื่ออะไร”
ผู้ต้องสงสัยคนนั้นถมน้ำลายลงพื้น “จะรู้ไปทำไม”
“เวลาตายพวกผู้คนจะได้จำชื่อแกไว้ไง” เดวิดเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อมันขึ้นมา “บอกมาได้แล้ว”
เขาพยายามหาข้อแก้ตัว “มีคนจ้างฉันมาให้ฉันมาที่นี่”
“ใครเป็นคนจ้าง”
จังหวะนั้นชานส์เหมือนเห็นอะไรไหว ๆ ตรงบริเวณพุ่มไม้ เขาเพ่งมองมันก่อนหันกลับไปมองทางเดิม เดวิดพยายามเค้นคำตอบจากผู้ต้องสงสัย
“ผมไม่รู้ ผมมองไม่เห็นเขาหรอกเขาใส่เสื้อแบบมีฮูดสีดำ” แล้วเขาก็หันไปมองชานส์ "รูปร่างคล้าย ๆ แบบคนนั้นอ่ะ แต่...ดูตัวใหญ่กว่า" ไม่ทันไรหัวของผู้ต้องสงสัยคนนั้นก็ระเบิดกระจุยกระจาย ลูกกระสุนที่ยิงมาจากทิศทางไหนก็ไม่รู้ตรงเข้าเป้าทันทีโดยไม่มีการลังเลจากผู้ยิง ผู้ต้องสงสัยคนนั้นตายคาที่หัวของเขาไม่มีสภาพเค้าโครงเดิมอยู่อีกเลย พวกเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ร้องตะโกนไปทั่ว สอดส่องหาว่ากระสุนพุ่งมาจากทางไหน สวนสาธารณะกลายเป็นลานประหารไปชั่วพริบตา ผู้คนรอบนอกตื่นตระหนกตกใจชลมุนวุ่ยวายไปหมด
“ทุกคนหมอบต่ำ ๆ ไว้” ผู้กำกับดีนสั่ง “หาคนยิงมันยังคงไม่ไปไหนไกล”
ทุกคนอยู่ในท่าเตรียมพร้อม ทุกคนหยิบปืนเตรียมไว้เผื่อกรณีฉุกเฉิน
“ชานส์คุณไปหลบก่อน” เดวิดหันไปพูดกับชานส์
ชานส์ไปหลบตรงต้นไม้ใหญ่คอยเฝ้าดูเหตการณ์ แต่เขาไม่รู้เลยว่ากระบอกปืนมาอยู่ข้างหลังเขาแล้ว สันชาตญาณทำให้เขาหันขวับไปด้านหลัง คนที่ถือปืนมีหน้ากากคลุมหน้าอยู่มันค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ ใกล้มากขึ้น หลังชานส์ติดกับต้นไม้เขาไม่มีที่ให้หนีอีกแล้ว
“ไง” ฆาตกรเอาปากกระบอกปืนจ่อตรงหน้าอกชานส์ “ชานส์” เขากำลังจะเหนี่ยวไก
“วางปืนลง” เดวิดโผล่มาจากด้านหลังเขาเองก็กำลังใช้ปืนจ่อฆาตกรอยู่
ฆาตกรคนนั้นยกมือทำท่ายอกแพ้ เดวิดเดินเข้าไปช้า ๆ ทันใดนั้นมือของฆาตกรก็ฟาดเข้าไปที่หน้าของเดวิด เขาล้มลงไปชานส์จะวิ่งเข้าไปแต่ฆาตกรหันมาทันแล้วจ่อปืนไว้ตามเดิม
“ยกมือขึ้น” ผู้กำกับดีนกับเจ้าหน้าที่ทุกคนยืนล้อมไว้ทุกทิศทุกทาง
ฆาตกรมองลงพื้นเหมือนใช้ความคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปก่อนจะยิงเข้าไปที่แขนของชานส์แล้วก็ใช้ระเบิดควันอำพรางตัว ควันกระจายไปทำให้พวกเจ้าหน้าที่มองอะไรไม่เห็น
“อะไรว่ะเนี่ย”
“ระเบิดควัน”
เดวิดเดือดดาล “แม่งเอ๊ยมันรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้”
“บ้าชิบ มันเตรียมมาพร้อมเลย”
พอควันเริ่มจางทุกคนรีบมองหาตัวฆาตกรทันที
“มันหายไปไหนแล้ว”
ผู้กำกับดีนหันไปเห็นชานส์นั่งทรุดอยู่ข้างล่างต้นไม้เลือดไหลเต็มแขน เขารีบวิ่งเข้าไปดูชานส์
“พระเจ้า เรียกรถพยาบาลมาที่เร็ว”
“ชานส์คุณ...” เดวิดตรวจดูแผลของชานส์
ชานส์จับแขนตัวเองแน่นมันเจ็บถึงกระดูกเขาร้องควบคุมอาการตัวเองไม่อยู่แล้ว
“รถพยาบาลกำลังมาแล้วครับ”
“อดทนหน่อยเพื่อน”
“ท่านครับเราเจอนี้” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบมาทางผู้กำกับดีนเขาส่งอะไรบางอย่างให้
“เครื่องเล่นเทปเหรอ”
ผู้กำกับดีนรับมากดเครื่องเล่นเทปนั้น
“สวัสดีชานส์ไม่เจอกันนานเลยนะ นานจริง ๆ น่ะแหละฉันเองก็ออกจากเมืองมานานตั้งแปดปี ฉันคิดถึงนายมากรู้ไหมพอฉันกลับมานายก็ไม่อยู่แล้วฉันตระเวนหานายไปทั่วเลยรู้ไหมจนรู้ว่านายทำงานพาร์ท-ไทม์อยู่ที่ร้านอาหารดีจีเกรดฉันถามเพื่อนที่ทำงานนายว่าทำไมนายถึงทำที่นี่ พวกเขาบอกว่าที่นายทำงานที่นั้นเพราะมันใกล้กับบ้านนายและโรงพยาบาลที่พ่อนายนอนพักอยู่ ฉันรู้แล้วว่าจะหาอะไรเป็นของขวัญวันเกิดนายต้องชอบแน่ เราจะจัดงานวันเกิดด้วยกันมาหาฉันสินายรู้...ใช่ไหม”
- Writer
