Chapter 3
1003 Words
Chapter 3
Zaina's POV
“Okey ka na ba, Zai?” tanong ng aking kaibigan.
“Hindi pa masyado. Masakit pa rin ang balakang ko,” sagot ko habang hawak ito. “Nag-aalala ako, Kalle. Paano kung hindi na ako magkaanak? Ang lakas kasi ng pagkakabagsak ko. Eh 25 na ako.”
“Ano ka ba! Magkaedad lang kaya tayo. At saka bata pa ‘yan! Yung iba nga 45 na, nakakabuntis pa o nabubuntis pa.”
“Hindi puwede ‘to, Kalle. Kailangan kong gumawa ng aksyon, pero hindi pa ngayon. May sinalihan kasi akong palaro ngayong 30.”
Ngunit hindi iyon ang sinagot niya.
“Alam mo ba, best? Ang pogi ng lalaking nakabunggo sa’yo!” Kinikilig pa niyang sabi, kaya napailing na lang ako.
“Kung gusto mo, sa’yo na siya,” ani ko, kunwari seryoso.
“Talaga? Sure ka? Walang bawian ha!”
“Oo naman. Siyanga pala, mahal siguro ang bayad sa kwartong ‘to no? Ang ganda kasi, may TV at may aircon pa.”
“Sinabi mo pa!” sabay higa niya sa kama. “Ang sarap mag-relax dito. Ano kaya kung huwag muna tayong magpa-discharge? Magkunwari tayong masakit pa ang katawan ko. Hindi naman siguro masama ‘yon, diba? Dalawang araw lang naman—para makatikim tayo ng malamig na kwarto at libreng pagkain. Anong say mo?”
Ngumiti ako sa sinabi niya at sumang-ayon na rin.
“Sige, pag may pumasok dito, magkunwari ka lang na tulog ako. Ako na bahala sa pakikipag-usap.”
Tumango ako. Maya-maya, may kumatok sa pinto. Dali-dali akong humiga at nagkunwaring tulog. Narinig ko ang yabag ng papasok.
“Excuse me, miss. Hindi pa ba siya gising?” tanong ng lalaki.
“Hindi pa rin, pogi. Siguro masama talaga ang bagsak niya,” sagot ni Kalle, may lambing sa tinig.
“Ah, ganoon ba. By the way, ito. Kunin mo na. Aalis kasi ako papuntang Macau. Baka hindi ko na kayo maasikaso. Bayad na ang hospital bill. Anytime, puwede na kayong umalis.”
“Para saan ito, pogi?” tanong ni Kalle.
“Pambili niyo ng pagkain. Yung sobra, ibigay mo na lang sa kanya. Paki sabi rin, pasensya na.”
“Pogi, ang laki naman nito! Okey na sana kung 5k o 3k lang.”
“Ayos lang. Maliit na halaga lang ‘yan.”
“25 thousand?” gulat ni Kalle.
Bahagya akong dumilat sa gulat at nakita kong may hawak nga siyang makapal na pera. Napasinghap ako pero agad kong pinikit muli ang mga mata ko.
---
Ika-dalawang araw na namin sa ospital.
Pakiramdam namin parang naka-check in kami sa hotel. Ang kaibahan lang ay amoy-gamot sa paligid. Hindi nagtagal, nakauwi rin kami. Si Kalle ay nagmamadali dahil pupunta siya sa mall para mag-apply bilang saleslady.
Pagdating ko sa bahay, agad akong pumasok.
“Tito! Tita!” tawag ko.
“Buti naka-uwi ka na, Zai. Kumusta ang bakasyon niyo?” tanong ni Tita.
Nakangiti ako sa sinabi niya. “Ayos lang po, Tita.”
“Tito, Tita, bukas po sasabak ako sa isang palarong martial arts.”
“Saan gaganapin?” tanong ni Tito.
“Hindi ko po alam. Sa plaza lang daw ang meet-up, sabay-sabay na kaming pupunta roon.”
“Mag-iingat ka, Zai,” bilin ni Tita.
“Opo, Tita.”
Nagpaalam akong umakyat para maghanda ng mga dadalhin ko.
---
Kinabukasan ng hapon
Maaga akong umalis. Tinawag ako ni Tita at isinusuot sa akin ang isang singsing.
“Anuman ang mangyari, Zai, huwag mong tatanggalin ito,” sabi niya.
Naglakad ako papuntang plaza para makatipid sa pamasahe. Alas-singko medya ako umalis at eksaktong alas-sais ako nakarating. Nakita kong may pumasok sa isang van, kaya sumunod ako.
Sa loob, marami pala kaming kalahok. Maya-maya ay isa-isang piniringan ang aming mga mata, saka pinaandar ang sasakyan.
Matapos ang ilang oras, huminto na ito. Tinanggal ang piring namin, at lumabas kami sa isang malaking arena. Bumungad sa amin ang mga lalaking may hawak na armas.
“Bunot kayo ng number,” utos ng isa.
Ako’y ika-27, kaya ayos lang. Masusubaybayan ko muna ang laban ng iba. Ramdam kong iba ang kutob ko, pero andito na ako. Hindi na ako puwedeng umatras.
Nag-announce ang isang babae na magbihis na kami dahil magsisimula na ang palaro. Pumunta ako sa locker room at nagpalit. Suot ko ang itim na overalls na hapit sa katawan. Pinusod ko ang buhok.
Lumabas ako at nakita ang ibang kalahok na nakahilera na. May isang pigura sa dulo na nakamasid sa amin na matangkad, naka-itim, at may maskara. Hindi ko makita ang mukha niya, pero ramdam ko ang kakaibang presensya niya.
At doon na nga nagsimula ang palaro.
"Maingat ako sa bawat galaw ko. Ayokong maghinala sila na isa akong agent, kaya nagkunwari akong inosenteng hindi alam kung anong klaseng palaro ang pinasok ko."
O kung gusto mo ng mas seryoso at may kaunting tensyon:
"Sinigurado kong maingat ang bawat kilos ko—ayokong mapansin nilang sanay ako. Kailangan nilang maniwalang isa lang akong inosenteng kalahok na walang ideya sa totoong larong sinumulan ko."
"Palihim kong pinag-aralan ang bawat manlalaro—ang kanilang kilos, postura, at paraan ng paggalaw."
O kung gusto mong mas may lalim at investigative ang dating:
"Isa-isa kong sinuri nang palihim ang bawat manlalaro. Pinakiramdaman ko ang kanilang lakas, diskarte, at kung sino sa kanila ang maaaring maging banta."
"Kailangan kong masuri nang mabuti ang kanilang kakayahan at bawat galaw, bawat tindig, maaaring magbunyag ng kanilang lakas o kahinaan. Para madali ko sila mapatumba."
O kung gusto mo ng mas tahimik pero matalim ang tono:
"Tahimik akong nagmasid. Kailangan kong malaman kung anong klaseng kalaban ang kaharap ko—at kung anong antas ng galing ang kaya nilang ilabas."
"Ayokong magkamali dahil nakasalalay dito ang buhay ko, kaya bawat desisyon ay kailangang tama at walang puwang sa pagkukulang," bulong ko sa sarili ko habang pa simply namamasid sa kanila.
"Hindi ko puwedeng pagkakamalan ito. Buhay ko ang nakataya, kaya kailangang maging perpekto ang bawat galaw," sambit ko sa aking sarili.
- Writer
