When a Man Loves a Woman

“Hera!” napalingon ako sa papalapit na si Daiki at nginitian ito, “Pinag antay ba kita?” tanong niya nang makaupo na siya, umiling naman ako. “Kakadating ko lang din halos” sabi ko at inayos ang pagkain niya na binili ko bago pa siya dumating. Napangiti naman siya nang makita niya iyon. “Kilalang kilala mo na talaga ako ha” pabiro niya bago umupo sa harapan ko na inirapan ko naman. “Halos dalawang dekada na tayo magkakilala, malamang ay tandang tanda ko na mga gusto mo. Nasasawa na nga ako sa pagmumukha mo” biro ko. Hinawakan naman niya ang kanyang dibdib na para bang nasasaktan. “Grabe ka naman saakin” sabi niya at umiling iling pa, hindi ko nalang ito pinansin at lumingat sa paparating na lalaki na ikinatigil ko sa pagkain ng cake sa harapan ko. “Oh bakit? May paparazzi nanamang sumusunod sa’yo?” Tanong ni Daiki habang kumakain ng nilibre ko sakanyang paborito niyang cake. “C.R lang ako” Paalam ko kay Daiki, tumango naman siya. Dali dali kong kinuha ang purse ko na nasa baba, bandang paahan ko at mabilis na tumayo nang biglang bumunggo ako sa isang tao. “Uhh…sorry” Sabi ko at mabilis na kinuha ang nalaglag ko na car key nang hindi tinitingnan kung sino ba itong nabangga ko. Wala na akong panahon, dahil baka makita ako ng lalaki na iyon. Dere-deretso na sana ako papuntang C.R nang makita ko ang pinaka ayaw kong makita na tao sa buong buhay ko na nakabangga ko pala kanina. “Hera” Tawag saakin ni Daiki. Agad ko namang binawi ang tingin ko sakanya at tiningnan si Daiki na mukhang nag aalala. “I’m fine” Sabi ko at bahagya siyang nginitian bago humarap sa taong nakabangga ko kanina na hanggang ngayon e nakatayo parin sa harapan ko. “Excuse me” Mahinang sambit ko at mabilis na iniwasan siya at dumeretso sa C.R Pagkapasok na pagkapasok ko sa C.R ay nilabas ko kaagad ang hininga na hindi ko mailabas kanina sa kaba at pag panic. Bakit ba naman kasi sa dinami dami ng lugar dito sa mundong ito ay nandito siya at nakita ko pa ang lalaking ‘yon. “Okay, calm down Avyanna Hera Fortneigh” Pag papakalma ko sa sarili ko habang nakatingin sa salamin. Sobrang nag-iba na siya kumpara sa last naming pag kikita. Kung noon, simpleng ‘athletic’ na description sa katawan niya ay sapat na, ngayon ay masasabi mo talagang hubog na hubog ang katawan niya. Ang height din niya ay sa palagay ko’y nag improve din ng siguro from 6’4 ay sa tingin ko 6’7 na siya ngayon. And his face also looks different, mas naging firm ang panga niya at parang mas naging seryoso siya tingnan ngayon. Mag iisip pa sana ako nang kung ano ano nang marinig ko ang katok mula sa labas ng C.R sa café na ito. At kahit gusto ko nalang mag tago dito ay wala akong magagawa kundi lumabas. Pag kalabas ko ng C.R ay halos mapa pikit ako nang mariin ng makitang magkalapit kami ng table ng lalaking iyon sa table namin ni Daiki. “Inubos ko na cookies mo ha” Bungad saakin ni Daiki nang makaupo ako, sinamaan ko naman siya nang tingin at kinuha ang kape ko na malamig na ata. “So ano sa tingin mo? Maganda kaya yung bahay na tiningnan natin kahapon?” Tanong ni Daiki nang makita niya akong kalmado na. Sa tagal na naming magkaibigan ni Daiki, alam ni Daiki ang lahat ng pangyayari sa buhay ko at alam din niya kung bakit ako nag kakaganito ngayon pero alam kong ayaw niyang kamustahin ako ngayon lalo na’t nasa likod ko lang ang lalaking iyon. “I don’t know, I’m still convinced that it is not worth it to buy a house here.” Sabi ko, tumango naman siya. “So you want to go home already or what?” Tanong niya bago sumubo ng pie niya. Nag kibit balikat lang ako. “Ikaw ba, gusto mo na bang umuwi?” Pabalik na tanong ko sakanya. Since 5 years ago noong umalis ako sa Pinas ay dito na kasi ako nanirahan sa New York bilang isang model while si Daiki naman ay isang sikat na architect. Mas nauna ako dito, sumunod lang itong si Daiki nang matanggap siya sa isang sikat na architectural firm dito. “I don’t know, last time I talked with Naila, she is aking me if wala ba daw talaga akong balak mag trabaho sa firm nila which is yung una kong inapply-an. Basta ako, kung saan ka doon ako” Sabi niya na ikinatawa ko naman. “You can’t live without me huh” Pang aasar ko sakanya at tinaas baba pa ang kilay para asarin siya na ikinatawa naming dalawa. Daiki is a very important person in my life. He’s been with me through ups and down, and I think without him, wala ako kung nasaan man ako ngayon. And I think ganoon din ako sakanya, dahil palagi ko din siyang tinutulungan sa mga problema niya. While the man behind my back caused so much pain to me na hanggang ngayon ay hindi ko matanggap, I will never forgive you, Kalen Ichiro Touma.