Rus Mafyanın Kölesi

Gözlerini açınca nerde olduğunu bilmiyordu. Bildiği tek şey şerefsiz kocasının onu ölüme terk ettiği ve sürtüğü ile gözünün önünden gitmeseydi. Armin Beyoğlu namı diğer Emirhan Beyoğlu'nun biricik eşi. Berdel'le zorla evlendirilmişti Armin. Kocası onu bırak eşi yerine koymayı, insan yerine bile koymamıştı bir yıldan beri. Aslında sorun değildi, o pisliğin onu sevip sevmemesi. Ama kocası olacak herif onu ailesi ile görüştürmüyor, metresinin hizmetini yaptırıyordu. Bir gün hem Armin hem Emirhan'ın sürtüğü düşman eline geçince, Emirhan'ın sadece birini seçme hakkı vardı. Oda bu şansı elbette sürtüğü tarafından yana kullanmıştı. Armin'i memleketin en derin nehrine atıp onu ölüme terk etmişlerdi bu yüzden. "İyi misin?" Duyduğu soruyla hatırlamak istemediği anıları kafasını sallayarak unutmaya çalıştı. Sesin geldiği yöne dönünce yaşlı bir kadınla göz göze geldi. "Teşekkür ederim iyiyim. Şu an nerdeyim?" "Karalar aşiretinin köyündesin kızım. Senin ismin nedir? Kimlerdensin? Suyun kenarında ne işin vardı? Yoksa intihar mı etti?" Ard arda gelen sorularla derin bir nefes alıp verdi. Gerçek ismini söyleyemezdi. Emirhan onu büyük ihtimalle öldü sanıyordu. Yakalanma ihtimalini göze alamazdı. O yüzden annesine haber verip memleketten ayrılıp uzun süredir planladığı gibi Rusya'ya gidecekti. Mirhan yüzünden üniversite 2. Sınıftan bırakmak zorunda kalmıştı. Keşke diye düşündü içinden, keşke üniversiteyi bitirebilmiş olsaydı. "Zeynep adım teyze. Ayağım takıldı yanlışlıkla nehre düştüm, sonra çıkamadım işte. Beni siz mi buldunuz?" "Seni büyük kızım bulup buraya getirdi. Bir haftadır uyuyorsun?" Armin'in gözleri şokla açıldı. Bir haftadır uyuyor muydu? Acaba annesinin tüm bu olanlardan haberi var mıydı? İnşallah yoktur diye içinden geçirip, derin bir nefes aldı. "Her şey için çok teşekkür ederim. Telefon varsa kullanabilir miyim?" Teyze beline bağladığı tuşlu telefonu çıkarıp Armin'e verdi. "Buyur kızım" "Teşekkür ederim" diyerek hemen annesinin numarasını çevirdi. Telefon ikinci çalışta açıldı. "Sen misin Armin?" Annesinin sesine bakılırsa hiç bir şey den haberi yoktu. En azından kadıncağız duyupta üzülmemişti. "Benim ana. Sana bazı şeyleri anlatmam lazım. Lütfen beni dinle olur mu?" Yanında ki yaşlı teyze ayağa kalkıp Armin rahat konuşsun diye odadan ayrıldı. Armin son derece memnun olmuş bir şekilde telefona döndü. "Bir şey mi oldu Armin? Beni endişelendiriyorsun" "Sana şimdi bir şey söyleyeceğim ama üzülme olur mu? Ben iyiyim" Annesinin sert nefesleri kulağına dolunca gözlerini kapattı. "Söyle" Annesinin sesi endişeliydi. Zaten kızını bir süredir görmüyordu kadıncağız son derece endişeli ve üzgün hissediyordu. "Emirhan beni öldü biliyor anne" "Ne nasıl? Sana bir şey mi yaptı?" "Sakin ol anne denedi ama olmadı. Şu an onun gözünde ölüyüm. Onun böyle bilmesi işime gelir. Ben ülkeden ayrılıp kendime yeni bir hayat kuracağım anne. Hayatım düzene girince dönüp seni alacağım olur mu?" Annesi bir süre ne diyeceğini bilememiş sessiz kalmıştı. Armin derin bir nefes alıp "Böylesi benim için, bizim için daha iyi anne. Her gün türlü hakaretlere maruz kalıyordum. Biraz daha öyle devam etseydi, kendi canıma ben kıyacaktım. O yüzden sakın burda kal gibi sözler söyleme. Berdelin bozulmayacağını en iyi sen bilirsin. Ben gitmek zorundayım bu ülkeden lütfen beni anla. Senin için mutlaka döneceğim" "Uzakta mutlu yaşadığını bilmek bana yeter kızım. Ben seni koruyamadım, umarım gittiğin yerde mutlu olursun" "Beni merak etme" diye ağlamaya başladı Armin tıpkı annesi gibi. Bir süre karşılıklı ağladıktan sonra "Arkadaşımla uzun süredir bunun planını kuruyordum. İyi olacağım merak etme" "Beni her zaman ara ama, kendini merak ettirme" "Söz anneciğim arayacağım. Şimdi kapatmam gerek. Kimseye bir şey söyleme, seni seviyorum anne" Annesi boğuk sesiyle "Bende seni seviyorum kızım ve Allah'a emanet ol" Armin telefonu kapatırken tekrar gözleri doldu. Annesini en kısa sürede Rusya'ya aldıracaktı ama önce kendisi bir hayat kurmalıydı. Derin bir nefes alıp yaslandığı yerden kalktı. Uzun zamandır yürümediği için sendeledi. Yavaşça kapıyı açıp yaşlı teyzeyi buldu. Telefonun ona uzatınca "Teşekkür ederim" "Önemli değil kızım sen dinlen sana yemek getireceğim. Kaç gündür serumla hayatta duruyorsun" Armin'in kaşları çatıldı. "Evde doktor mu var?" "Doktor adayı bir kızım var. Yakında doktor olacak inşallah" "İnşallah teyzecim. Ben yarın gitmek zorundayım. Size borcumu en kısa sürede ödeyeceğim" "Bize borcun yok. Kim olsa aynı şeyi yapardı" "Size ömrümün sonuna kadar minnettar kalacağım" Yaşlı kadın Armin'e gülümseyip, onu tekrar yattığı odaya yolladı. Armin divanın üzerine oturup elini altın zincirinin üzerine koydu. Onu kurtaracak olan para zincirden gelecekti. Yaşlı kadın ona bir tas çorba getirdi. Armin mahçupça çorbayı alıp guruldayan karnını doyurmaya başladı. Çorba bitince eline bir dilim ekmek alıp yemeye başladı. Son lokmasını yuttuktan sonra, yaşlı teyzeye dönüp "Teşekkür ederim" dedi bilmem kaçıncı kez. Akşam tüm aile fertleri toplanınca masa kuruldu. Zaten okul tatili için gelen torunu ve eşinden başka kimse yoktu yaşlı teyzenin. Sohbetler eşliğinde yemekler yiyildi. Aile gerçekten çok iyi ve anlayışlıydı. Armin'in ilk defa şansı yaver gitmişti. Armin'e tekrar uyuduğu odayı gösterdiler ve evde derin bir sessizlik oluştu. Armin düşünceleri arasında uykuya daldı. Sabah erkenden kapısı çalınınca yerinden sıçradı. Kapı açılınca yaşlı teyze ile göz göze geldi. "Günaydın Zeynep kahvaltı hazır. Biraz atıştır Hasan amcan seni istediğin yere kadar bıraksın, zaten merkezde işleri var" Armin başını sallayıp onu onayladı. Kahvaltı yapıldıktan sonra yaşlı teyze torununun kıyafetlerinden Armin'e verdi. Armin'e kıyafetler bol olsa da umursamadı. Yaşlı teyze ile vedalaşıp Hasan bey ile yola çıktı. Merkeze inince Hasan beye kuyumcuda durmasını rica edip zinciri bozdu. Hasan bey onu otogara bıraktı ama bilet almada sorun yaşayınca Hasan bey sayesinde tanıdık aracılığı ile bilet aldı. Uzun bir teşekkür ve vedalaşma konuşmasından sonra Armin otobüse binerek İstanbul'a gitti. Uzun yolculuk onu yorsa da son parasını taksiye vererek en yakın arkadaşı Selvi'nin evinin önüne geldi. Kapının zilini çalıp bir süre bekledi. Kapı açılınca Selvi'nin şaşkın bakışları onu buldu. Kendine gelen Selvi hemen arkadaşına sarılıp "Hoşgeldin canım" "Hoşbuldum Selvi" "Sonunda esaretten kurtuldun mu?" "Evet hemde ölmüş şekilde" Selvi'nin kaşları çatıldı "Nee?" "Hadi içeri geçelim, çok yorgunum Selvi" Selvi mahçupça gülümsedi. "Kusura bakma canım geldiğin için çok mutluyum,, o yüzden böyle oldu" Armin tebessüm ederek Selvi'nin onun için açtığı yerden içeriye doğru yürüdü. Bu ev ikisinin kaldığı evdi. Selvi ile aynı okuldan tanışıp arkadaş olmuşlardı. Armin berdel sonucu zorla evlendirilince, zor bela bir kaç kez telefon da konuşmuşlardı. Armin yeni kimlik kartı ve pasaport çıkartmıştı. İkisinin ortak arkadaşlarının bir ablası Rusya da çalışıyordu. Armin arkadaş torpili ile Rusya'ya gidecek yeni bir hayat kuracaktı. Sonunda tüm imkanlar sağlanmıştı. Armin artık Emirhan denen o pislikten kurtulacaktı. Selvi'nin tüm sorularına cevap verdi. "Gitmeye kararlı mısın kesin olarak?" "Mecburum Selvi beni bulursa ya öldürür ya eskisi gibi hizmeti için kullanır. Gitmek ve kendimi unutturmak zorundayım. "Anlıyorum. Umarım her şey istediğin gibi olur" "Umarım canım" Sohbetleri uzun saatleri bulmuştu. Armin yorgun hissetse de son günlerini onunla iyi değerlendirmek zorundaydı. Arkadaşını gerçekten özleyecekti. Onun için bir annesi ve bir kaç arkadaşından başka kimse yoktu. Abisi olacak şerefsiz Emirhan'ın kız kardeşini kaçırdıktan sonra daha Armin'in halini sormamıştı. Onu asla affetmeyecekti. Kendisi mutluluk içinde yaşarken Armin acılar içinde kıvranıyordu. Ona yaşatılan kötü şeyler de en büyük rol abisinindi. Eğer durumunu düzeltebilirse sadece annesini alıp geriye kalan her şeyi o topraklarda bırakacaktı. Bunu tüm kararlılığı ile istiyordu...