Marked As His

"May sunog ba o artistang dumating?" I look up to her and shook my head for answer. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari pero base sa reaksyon at bilang ng mga estudyanteng  puro babae na mas mabilis pa ata sa mga bullet train ang takbo papunta sa main gate ng school, malaki ang tyansa na isang artista—lalaking artista ang dahilan ng kaguluhan na 'to. "Tingnan natin," she said and pulled me towards the way where everyone else is rushing themselves. Nang marating na namin ang gate ay bumagal na ang ikot ng sarili kong mundo. Tanging ang pagtibok lang ng puso ko ang mabilis. Mas dumoble pa ang bilis non nang makita ko na ang lalaking pinalilibutan ng mga babaeng unti-unti nang nawawala sa kanilang tamang pag-iisip. Primo. Primitivo Alcaraz Cervantes, ang aking prince charming! He stands up straight as soon as his eyes landed on me. Like a prince who sees the damsel in distress that he must rescue. He waved his hand and smile. Pakiramdam ko ay may nakikita akong liwanag ng araw mula sa mapupula at maninispis niyang labi. Everyone gasped and squealed out of disappointment, jealousy as the prominent Primitivo Cervantes of Imperial College School of Medicine amble near me. Rinig na rinig ko ang bulong-bulungan ng iba. Hindi ko na 'yon pinansin pa. "P-Primo... sabi ko naman sa 'yo, ayos lang k-kahit hindi mo na 'ko sunduin," I stuttered that made me blushed profusely. Mas lalong rumahas ang pagprotesta ng mga estudyanteng nakapalibot sa 'min nang unti-unti nitong inilapit sa 'kin ang mukha niya pagkatapos niyang ikulong ang mukha ko sa kaniyang palad. Our lips is on the verge of meeting when he open his mouth to say something that sounds odd. "Gumising ka na, Alexandrite! Narito na tayo," anito. My eyes widened and my brows met as my forehead crinkled. "Primo? B-bakit kaboses mo si Lolo?" I said confusedly. "Alexandrite Mersiles!" napabalikwas ako nang bangon sa 'king kinaupuan at napapikit na lamang matapos tumama ng ulo ko sa bubungan ng kotse na siyang nagpaupo ulit sa 'kin. I heard Lolo Vero's laughed that made me look at his direction and pout. Nakabukas na ang pinto sa may gilid niya at nakababa na rin 'to. Nasa loob ako ng van. Wala sa school at mas lalong walang Primo. Nakatulog ako at nanaginip. Iyon na 'yon. Nakakapanghinayang na panaginip lang 'yon. H-hindi ako sinundo ni Primo sa school.  H-hindi niya 'ko hahalikan. W-walang Primitivo Cervantes. Argh! Ito ang bangungot! "Alex baba ka ba r'yan o ipabubuhat na rin kita sa driver pababa ng sasakyan?" untag nito habang dinuduro ako gamit ang kaniyang tungkod. "Baba na po," saad ko sa mababang boses. "Istorbo naman. Hindi man lang pinatapos 'yong panaginip ko. Kahit man lang sana sa panaginip nahalikan ko na si Primo," I whispered to myself. I sighed and gawked at the window. It took me seconds to appreciate the Cervantes residence. Their house or mansion rather is surrounded by a tranquil garden, with various flowers, that I'm not really familiar with except for roses. Napaka-femenine ng ambiance ng bahay na 'to mula rito sa labas. Siguro ay babae rin ang anak ng mag-asawang Cervantes. Ipinagpatuloy ko pa ang pagpasada ng tingin sa iba't ibang sulok ng malawak nilang bakuran. Nagkalat ang mga puno at iba't iba pang landscape ng mga halaman na naayon sa kanilang klase. "Honey! Narito na sina Papa Vero!" sigaw ng isang babae. Napukaw non ang atensyon ko. Nakabukas na ang isa sa dalawang pinto ng front door at naroon ang isang babaeng sa palagay ko ay kaedaran lang din siguro ng aking sariling Ina. Mayroon 'tong katamtamang pangangatawan para sa kaniyang taas. Sporting a lovely and cheerful smile she sashayed her way to inch her distance to my Lolo. Mahigpit niya 'tong hinagkan na nagtagal ng ilang segundo. Ilang saglit lang ay lumabas na rin mula sa loob ng mansyon ang dalawang lalaki. Kung tama ako nang pagkakarinig ayon kay Lolo, siya si Benedict Cervantes, ang bestfriend ni Papa at ang isa pang lalaki na sa tingin ko ay mas bata sa 'kin ng tatlo o apat na taon ang anak nila. With his sweatpants and gray shirt, the youngest Cervantes looks posh. He pulled an airpod out of his ear then smiles at my Lolo. Bakit gano'n? Kahit nakangiti ito ay hindi siya mukhang friendly. His lips is smiling yet there's still a hint of coldness in his eyes. Inakbayan ni Mrs. Cervantes ang anak niya. Their chit-chats continued until I saw Lolo Vero gestured my direction. It slammed me back to reality. Lahat sila ay nakatingin na sa SUV kung nasaan pa rin ako. Mas mabilis pa sa ipo-ipong inalis ko ang seatbelt at inayos ang aking sarili bago tuluyang bumaba ng kotse para harapin sila. Hangga't hindi pa natatapos ang pagrerenovate sa condo na tutuluyan ko sa kanila muna ako tutuloy sabi ni Lolo, sana makasundo ko silang lahat. Mukha namang mabait ang mag-asawa 'yong anak lang talaga nila. "Lo." They stare at me with their scrutinizing eyes that made me gulp for fleeting seconds. Isang pilit na ngiti ang pinakawalan ko saka ibinaba ang aking kanang kamay pagkatapos kong kumaway sa kanila. "Good afternoon po." "Kanina pa kita tinatawag, Alex." bulong niya. Isang ngiting humihingi ng pasensya na lamang ang naibigay ko sa kaniya bago ako umayos nang tayo sa tabi nila. "Pumasok na tayo sa loob. Naghanda ako ng meryenda," anyaya ni Mrs. Cervantes. We walk passed through their living room and before we can reach their dining area, we turned left then went to the pool area using a sliding door. Inupo ko ang sarili sa upuang gawa sa kahoy at muling sinuri ang sulok na ito ng kanilang bahay. "Natulala ka na naman? Ako ang natatakot para sa mga pasyenteng aasikasuhin mo pagdating ng araw, Alex. Sigurado ka na ba sa course mong 'yan? Ayaw mo bang magshift? Mag-business ka na lang kaya? Kaso baka hindi mo rin 'yon kayanin...education?" Lolo sighed exasperatedly that made the corner of my lip twitch out of embarrassment. Bakit niya ba sinasabi ang mga 'yon? Nakakahiya! Isa pa hindi naman ako natutulala ngayon dahil wala lang. Naamaze ako sa pagkakadisenyo rito sa pool area kaya gano'n. "Lolo naman," ungot ko. Kukunin na dapat ang basong may laman na orange juice bilang pamatid uhaw nang biglang magsalita si Mrs. Cervantes. "Nursing student ka, Alex?" The beautiful and cheerful woman asked. Lumapit ito sa 'kin at nakangiting kinuha niya ang aking kamay. I nodded at her shyly that widened her grin for unknown reason. I was caught off-guard when she pulled me for a hug that is filled by her own excitement. "Bagay kayo ni Kuya! Kailangan magkasundo kayong dalawa tapos... ikakasal kayo." She paused talking ang gestures me with the same cheeky smile. Kuya? Kuya niya? Ipapakasal niya 'ko sa Kuya niya? Napangiwi ako dahil do'n. Alam kong nagmumukha na 'kong may constipation ngayon pero kasi nineteen lang ako ta's gusto niya 'kong ipakasal sa Kuya niya? Hindi kaya may sakit si Tita Nerie sa utak ng slight? "Honey! Kapag kinasal sila ni Kuya... magkakaapo na rin tayo sa wakas!" she chirped like a happy parrot that was finally unleashed in the forest. Bago ko pa man maihain ang aking hinaing at pagtutol sa mga sinasabi ni Tita Nerie, isang baritonong boses ang bumasog sa mumunting plano ng babaeng Cervantes. "I don't plan on marrying and impregnating someone so young, Ma." My eyes is immediate to overlook for Tita Nerie's direction. There I saw a man standing potently with his button down and slacks with his prime and harsh aura. Wala sa sariling kinurot ko ang aking braso at nang humiyaw ako dahil sa ginawa kong 'yon ay mabilis na napunta sa 'kin ang mata niya. Katulad nang nakikita kong picture niya sa iba't ibang sss page na nagsisilbing tambayan ng katulad kong may malaking pagkakagusto sa kaniya. Naniningkit ang pares ng abuhing mata nito. Base na rin sa kung paano niya ipresenta ang sarili niya ngayon, parang wala nga talaga siyang pakialam sa paligid niya. Primo stares at me frigidly that made me gulp for quite some time. A-anong ginagagawa rito ni Primo? "She's not that young, Primo. I'm sure she's someone your type, right?" pagpupumilit pa ni Tita Nerie. Sumilip ang ngiti sa 'king labi na pilit kong itinago sa pamamagitan ng pag-iwas nang tingin. Ganon pa man, ang tainga ko'y matiyagang hinihintay ang sagot n'ya. I plastered my eyes on his direction. Halos malagutan ako ng hininga matapos kong makitang alisin niya sa pagkakabutones ang dalawang butones ng suot niyang button down. "Hmmm..." He ovbiate his eyes from me. "She's not even close to my type, Ma." Kaswal na sinabi nito saka kami tinalikurang lahat. Shock is understatement to describe emotions that sipped in my system. I suddenly feel like I lose my will to continue living. Hindi pa man din ako nagko-confess, nareject na 'ko. "Alex, mahuhulog ka na—," bago ko pa maintindihan ang sinasabi ni Lolo tuluyan na 'kong nawalan ng balanse at nahulog sa may infinity pool nila dahil sa kaatras ko. Embarrassment ate me that I wanted to stay under the water until I die. Ayoko nang mabuhay!