ชาตินี้ชาติไหนพี่ก็รัก

ตอนที่ 3 กลับไทย

ตอนที่ 3 กลับไทย

สองปีผ่านไป

ในที่สุดฉันก็เรียนจบโท ซึ่งตอนนี้ฉันก็ได้ลงจากเครื่องบินแล้วเรียบร้อย พี่ขุนพาผู้หญิงคนหนึ่งมารับฉันที่สนามบินด้วย ผู้หญิงคนนี้ชื่อพี่ว่าน พี่ว่านเป็นผู้หญิงตัวเล็กหน้าตาน่ารัก

"ส่งกระเป๋ามาเร็ว พี่ช่วยถือ" พี่ขุนอาสาช่วยฉันลากกระเป๋าไปที่รถ พี่ๆทั้งสองคนเดินนำฉันไป ส่วนฉันก็เดินตามหลังไปติดๆ ในขณะที่อยู่บนรถพี่ขุนก็พูดขึ้นมาว่า...

"เพลงน้องรัก...พี่มีอะไรจะบอก" น้ำเสียงและท่าทางของพี่ขุน ดูมีความสุขจนฉันนึกแปลกใจ

"อะไรเหรอคะ" ฉันยิ้มหวานให้ น้ำเสียงอยากรู้สุดๆ

"พี่กับว่านกำลังจะแต่งงานกันแล้วนะ" ใบหน้าของฉันคลี่ยิ้มกว้างออกมาทันที

"จริงเหรอคะ" ว้าว...ข่าวดี ตื่นเต้นจังเลย ยินดีกับพี่ขุนด้วยจริงๆ แต่ทำไมพี่ว่านนั่งเงียบไม่ยิ้มไม่พูดอะไรเลยล่ะ

"จริงสิ...แจกการ์ดแล้วด้วยนะ" พี่ชายฉันดูเห่อสุดๆ ฉันไม่เคยเห็นพี่ขุนดูมีความสุขแบบนี้มานานแล้ว

"ทำไมพี่ขุนถึงไม่คุยให้เพลงฟังบ้างเลย คุณพ่อกับคุณแม่ก็เงียบ" ฉันจะงอนแล้วนะ!

"พี่ขอร้องไม่ให้พวกท่านบอกเพลงเองแหละ เก็บไว้เซอร์ไพรส์วันที่เพลงกลับมานี่ไง" ชิ!...แต่ไม่เป็นไร ฉันรู้สึกยินดีกับพี่ขุนด้วยจริงๆ

"ค่า...เซอร์ไพรส์มาก เมื่อไหร่คะ" เห็นว่าแจกการ์ดแล้วด้วย ในหัวของฉันเริ่มจินตนาการถึงชุดที่อยากจะใส่

"อาทิตย์หน้า"

"ห๊ะ!!! แล้วชุดเพลงล่ะ" ฉันรีบถามเสียงดังทันที...เรื่องที่พี่ขุนกำลังจะแต่งงานฉันก็ว่าเซอร์ไพรส์มากแล้วนะ ระยะเวลาเซอร์ไพรส์มากกว่าอีก รวดเร็วทันใจฉันดีจริงๆ

"สั่งตัดไว้ให้แล้ว" มีเตรียมชุดไว้ให้ฉันแล้วด้วย น่ารักที่สุดพี่ชายฉัน...

"สวยหรือเปล่า" ฉันถาม...

"ว่านเป็นคนเลือก...เอาชุดให้น้องดูซิ" ประโยคหลังพี่ขุนพูดกับพี่ว่าน

"นี่จ่ะ...พี่คิดว่าน้องเพลงน่าจะชอบนะ" พี่ว่านส่งมือถือให้ฉันดูชุดที่เตรียมไว้ให้ใส่ในวันงาน

"ว๊าว...สวยอลังการมากเลยค่ะ จะสวยเกินหน้าเกินตาเจ้าสาวหรือเปล่าคะเนี่ย" ฉันชอบทุกชุดเลย...ส่วนที่บอกว่าเกินหน้าเกินตาเจ้าสาวนั้น ฉันพูดเล่น

"ไม่หรอกค่ะ" ทำไมสีหน้าของพี่ว่านดูไม่ค่อยสดชื่นมีความสุขเลย...หรือว่าฉันจะคิดไปเอง

"สวยก็ดีแล้ว เผื่อว่าน้องสาวพี่จะได้ขายออกสักที ปีนี้เรายี่สิบห้าแล้วนะ" ยี่สิบห้าแล้วยังไง...ปีนี้พี่ขุนยี่สิบเก้าแล้ว แก่กว่าฉันตั้งหลายปี ก็เพิ่งจะได้แต่งนี่...ฉันบ่นในใจ

"กลัวเพลงขายไม่ออกเหรอคะ"

"อือ..." ดูพี่ขุนตอบกลับมาสิ!

"พี่ขุน!!" ฉันขึงตาใส่ แต่เขาคงมองไม่เห็นสายตาของฉันหรอก คงได้ยินแค่เสียงเพราะฉันนั่งอยู่ที่เบาะด้านหลัง

"ฮ่าๆๆ..." พี่ขุนหัวเราะชอบใจ...ฝากไว้ก่อนเถอะ!

พูดถึงอายุยี่สิบห้า คนโบราณเขาเรียกว่าเบญจเพส เชื่อกันว่าคนที่เข้าสู่วัยเบญจเพสจะมีเคราะห์หรือมีเหตุเกิดขึ้นในชีวิตจึงต้องระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ แต่สำหรับฉันอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดเลย นอกจากโรคประหลาดที่ฉันเป็น อย่างอื่นฉันก็ไม่เคยกลัวอะไรอีก

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...

วันงานแต่งของพี่ขุน ครอบครัวของฉันเกิดเรื่องวุ่นๆนิดหน่อย งานแต่งพี่ขุนเกือบจะล่มซะแล้ว เจ้าสาวถูกฉุดกลางงานแต่ง ดีนะที่ตอนนั้นยังไม่มีแขก มีแค่ญาติสนิทไม่กี่คนเท่านั้น

ส่วนผู้หญิงที่ได้เข้าพิธีแต่งงานกับพี่ขุนนั้น ก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหน เฟื่องฟ้าเพื่อนรักของฉันเอง...

ช่วงหัวค่ำของวันถัดมา ฉันกำลังจะอาบน้ำพอดี อยู่ๆก็เหมือนว่าโรคประหลาดของฉันมันกำลังจะมาอีกแล้ว...ฉันเกลียดมันที่สุด!

"อึก!!" ด้านหลังเหมือนถูกของแหลมคมทิ่มแทง เจ็บปวดสุดๆ สักพักร่างกายซีกขวาของฉันก็เกิดอาการแสบร้อนรุนแรง ฉันกรีดร้องออกมาเสียงดัง เพราะไม่สามารถอดทนต่อความรู้สึกที่ตัวเองกำลังทรมานอยู่ตอนนี้ไหว

"ไอ้เพลงแกอยู่ไหน!" เสียงไอ้ฟ้านี่...มันผลักประตูเข้ามาพร้อมกับน้ำเสียงตกใจเป็นกังวล

"ฮื้อๆๆ" ในใจทั้งเศร้า ทั้งเจ็บปวด ทำให้ฉันต้องร้องไห้ออกมาอย่างหนักแบบนี้ทุกครั้งไป ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่พื้นขยับตัวไปไหนไม่ได้ ร่างกายเจ็บปวดรวดร้าว ทรมานเหมือนคนกำลังจะขาดใจ

"เพลง...ไม่เป็นไรนะ" ไอ้ฟ้ามันวิ่งเข้ามากอดฉันแน่นทันที มันเป็นแค่เพื่อนก็จริงแต่ระหว่างเราความรู้สึกมันมากกว่านั้น

"แกรู้ได้ยังไงว่าฉัน...ฮึก!" ว่าฉัน...อาการกำเริบอีกแล้ว...

"คิรินวิ่งไปตาม บอกว่าแกเป็นอะไรก็ไม่รู้ ฉันก็เลยรีบวิ่งเข้ามาดู" ฉันเข้าใจในสิ่งที่มันพูด

"ฮื่อๆๆ ฉันกลัว ฉันเกลียดความรู้สึกนี้...ฮึก!" ความรู้สึกเศร้า หดหู่ หวาดกลัว ความรู้สึกพวกนี้ที่ฉันกำลังเป็นอยู่ตอนนี้มันมาจากไหน...แต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่ฉันจะคิดสั้นเพื่อจบปัญหานี้ ฉันไม่เคยนึกอยากตาย ฉันอยากมีชีวิตอยู่นานๆ

"อยากร้องก็ร้องออกมาเลย ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนแกเอง" ไอ้ฟ้ามันยังคงนั่งกอดฉันเอาไว้แน่น ตอนอยู่ที่เมืองนอกด้วยกันเวลาที่ฉันอาการกำเริบมันก็จะคอยอยู่เคียงข้างฉันแบบนี้เสมอ

"เพลง...เป็นอีกแล้วเหรอ" เสียงพี่ขุนร้องถาม เขาน่าจะเดินตามไอ้ฟ้ามา...

"พี่ขุน...ฮึก!!" พี่ขุนนั่งลงที่พื้นข้างๆฉันกับไอ้ฟ้า เขายกมือขึ้นลูบศีรษะของฉันเบาๆเป็นการปลอบ

"อยากลงอ่างมั้ย พี่พาไป" ฉันพยักหน้าให้เป็นคำตอบ ทุกครั้งที่ฉันมีอาการ ฉันอยากลงไปแช่น้ำ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้อาการของฉันหายเร็วขึ้นหรอกนะ เพียงแต่เวลาแบบนี้ ฉันรู้สึกอยากเล่นน้ำมาก ถึงมันจะเป็นแค่ที่แคบๆก็ตาม

พี่ขุนอุ้มฉันเข้าไปในห้องน้ำ เขาวางฉันลงในอ่าง โดยมีไอ้ฟ้าช่วยเปิดน้ำให้ ซึ่งทั้งสองคนก็ไม่ได้ไปไหน ยังคงอยู่เป็นเพื่อนฉัน จนกระทั่งอาการของฉันเริ่มทุเลาลง

"ดีขึ้นแล้วใช่มั้ย" มันมาสักพักเดี๋ยวมันก็ไป...เป็นแบบนี้ แต่ทำไมฉันถึงไม่ชินสักที

"ค่ะ..." ฉันพยักหน้าให้เป็นคำตอบ เริ่มดีขึ้นมากแล้ว

"อาบน้ำซะ พี่ออกไปรอข้างนอกนะ"

"ค่ะ..." และแล้วพี่ขุนก็เดินออกจากห้องฉันไป

"ฟ้า...เสื้อผ้าแกเปียก แกกลับห้องไปเปลี่ยนชุดก่อนเถอะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ขอบใจแกมากที่มาอยู่เป็นเพื่อน"

"ถ้างั้นฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ เดี๋ยวเข้ามาหาใหม่" มันนั่งอยู่ที่ขอบอ่างตลอดจะไม่ให้เปียกได้ยังไง

"อือ...ฝากขอบใจลูกชายหมูอ้วนของแกด้วยนะ" ฉันอยากเห็นกุมารอ้วนลูกไอ้ฟ้าจริงๆ ได้ข่าวว่าพูด(เก่ง)มาก

"อือ...ได้ยินแล้วใช่มั้ย" ไอ้ฟ้าหันไปพูดกับอากาศ...ก็ฉันเห็นแบบนั้นนี่ จากนั้นมันก็เดินออกจากห้องของฉันไป

ตอนนี้อาการของฉันเกือบหายเป็นปกติดีแล้ว ฉันลุกขึ้นจากอ่าง อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า...

หลังจากวันนี้ไป ฉันจะมีความรู้สึกหนึ่งอย่างที่ฉันรู้สึกดีมากๆคือ หลังจากช่วงนี้อยากทำอะไร อยากจะไปไหนก็สามารถทำได้อย่างสบายใจ เพราะมันจะยังไม่มาในเร็วๆวันนี้แน่นอน นี่คือสิ่งที่ฉันสัมผัสได้จากทุกๆครั้งของอาการที่ผ่านๆมา