EP.06 #ตาม
1009 Words
ร่างบางในชุดเครื่องแบบนักเรียนนานาชาติรีบถอยห่างจากร่างสูงไปหลายก้าวเช่นกัน เมื่อครู่สายตาที่เขามองเธอมันน่าขนลุกอย่างบอกไม่ถูก แถมเขายังกอดเธอแน่นไม่ยอมปล่อยอีกด้วย
เธออาจจะผิดที่เป็นฝ่ายวิ่งเข้ามาชนเขาก่อน แต่ก็ไม่จำเป็นต้องกอดแน่นขนาดนั้นไหมล่ะ!
ไลลานาก้มหน้าอย่างทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายเมื่อครู่เพราะอะไร
“เอากระเป๋าคุณป้าคืนมานะไอ้โจรชั่ว!”
เธอหันไปชี้นิ้วใส่ชายที่ถูกอลันกดลงบนพื้น ไฟซัลจึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าในมือของชายคนนั้นกอดกระเป๋าถือใบหนึ่งเอาไว้แน่น เขาส่งสายตาให้เลขาคนสนิทกระชากกระเป๋าออกมา อลันทำตามคำสั่งทันที
สิบนาทีต่อมา ป้าเจ้าของกระเป๋าได้รับกระเป๋าคืน ส่วนโจรกระชากกระเป๋าถูกจับตัวส่งตำรวจ ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีโดยมีพลเมืองดีถึงสามคน และทั้งสามคนนั้นกำลังยืนเผชิญหน้ากันอย่างกระอักกระอ่วนหลังจากเรื่องราวทั้งหมดจบลงและทุกคนแยกย้ายกันไปแล้ว
“เอ่อ… ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ช่วยจับโจรเอาไว้ให้ แล้วก็ขอโทษด้วยค่ะที่วิ่งเข้ามาชนคุณ ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” ไลลานาโค้งเล็กน้อยก่อนจะรีบตัดบทเดินหนีออกมา เธอไม่ได้คิดไปเอง สายตาของผู้ชายคนนั้นเวลามองเธอมันดูไม่น่าไว้ใจสุด ๆ รีบไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดดีกว่า
ขณะเดียวกัน คนที่ถูกมองว่าไม่น่าไว้ใจกลับยืนนิ่งมองร่างเล็กเดินห่างออกไป ความคุ้นเคยนี้เขาไม่ได้คิดไปเองแน่ ๆ สัมผัสอบอุ่นในอ้อมกอดเมื่อครู่คือสิ่งยืนยันความรู้สึกของเขา
“นายโอเคหรือเปล่า เมื่อกี้นายกอดเธอด้วยนี่” อลันมองเจ้านายหนุ่มด้วยความกังวล แม้จะมีน้ำหอมสูตรพิเศษช่วยกลบกลิ่นให้อยู่ แต่การใกล้ชิดในระยะประชิดแบบนั้นมันเหนือการควบคุมเกินไป ครั้งก่อนเคยมีผู้หญิงคิดจะจู่โจมไฟซัลด้วยการเข้าประชิดตัวเพื่อลูบไล้เชิญชวนเขา ตอนนั้นเธอโดนไฟซัลผลักจนล้มก่อนเขาจะรีบวิ่งไปอาเจียนแทบไม่ทัน ทว่าครั้งนี้ไฟซัลกลับ… ดูนิ่งจนผิดปกติ
“แปลกใช่ไหมล่ะ? ทั้งที่ฉันกอดเธอเต็ม ๆ ขนาดนั้นแต่กลับไม่รู้สึกอยากจะอาเจียนสักนิด นายก็คิดว่ามันแปลกใช่ไหม” ไฟซัลหันไปถามเลขาคนสนิท อย่าว่าแต่แปลกใจเลย เขาตกใจมากจนอึ้งไปหมดแล้วเนี่ย
“หมายความว่านายไม่รู้สึกเหม็นผู้หญิงคนนั้นเหรอ?”
“ไม่รู้สิ ฉันก็ยังไม่ค่อยแน่ใจ”
“งั้นจะเอาไง ให้ฉันตามเธอไปไหม?” อลันมองตามหลังเธอคนนั้นที่กำลังเดินหายไปกับฝูงชน ไฟซัลมองตามเช่นกัน เขาหยิบขวดคริสตัลขึ้นมาฉีดพรมทั่วตัวอีกครั้งก่อนเก็บมันใส่กระเป๋าเหมือนเดิม
“ไม่ต้อง ฉันจะตามไปเอง”
.
.
.
เมื่อกลับมาที่บูธของมูลนิธิ ทุกคนพากันถามไถ่ไลลานาด้วยความเป็นห่วง เมื่อครู่เธอเห็นป้าคนนั้นถูกโจรกระชากกระเป๋าไปต่อหน้าต่อตาจึงรีบวิ่งตามไปโดยสัญชาตญาณอย่างไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของตัวเองเลย
“วันพรุ่งนี้เราจะไปจัดบูธที่โรงพยาบาลกันนะพี่ไลลา”
ไลลานาหันมองรุ่นน้องด้วยสายตาไม่ไว้ใจ
“คงไม่ต้องใส่ชุดนางพยาบาลหรอกนะ” คำพูดของเธอเรียกเสียงขำพรืดจากทุกคนทันที
“โธ่พี่ก็ คิก ๆ ไม่ต้องใส่หรอกค่ะ วันนี้ที่ให้ชุดนักเรียนก็เพราะเห็นว่าพวกเราต่างเป็นศิษย์เก่ากันทั้งนั้นนี่นา” ริตาช่วยไลลานาเก็บของ ยอดบริจาควันนี้ค่อนข้างน้อยกว่าที่คิด พวกเธอจึงต้องหาที่ใหม่ “วันนี้หนูโพสต์รูปลงสื่อโซเชียลแล้วนะ มีการแชร์ค่อนข้างเยอะเหมือนกัน ถ้าทุกคนให้ความสนใจกับโครงการของเราเยอะ เราก็มีสิทธิ์จะเจอผู้อุปถัมภ์รายใหม่มากขึ้นด้วย”
“งั้นเหรอ ดีจัง ขอให้เราได้ผู้อุปถัมภ์รายใหม่เร็ว ๆ เถอะ เรามีเวลาแค่อาทิตย์เดียวซะด้วย เฮ้อ” ไลลานาก้มหน้าก้มตาเก็บของโดยไม่รู้ตัวว่ามีใครคนหนึ่งกำลังยืนแอบมองเธออยู่
ไฟซัลหรี่ตามองหญิงสาวด้วยความรู้สึกคุ้นเคยสุด ๆ ชุดนักเรียนนั้นเขาจำได้ไม่เคยลืม มันคือชุดที่เหมือนกับเธอคนนั้นเมื่อสิบปีก่อน
“นายคิดอะไรอยู่” อลันสังเกตเห็นสายตาของไฟซัลเปลี่ยนไป คล้ายคนตกอยู่ในภวังค์ความคิด เขามองไปทางไลลานาก่อนหันกลับมามองไฟซัลอีกครั้ง “นายคงไม่คิดว่าเด็กคนนั้นคือเธอหรอกนะ”
“…” คำถามของอลันเรียกสายตานิ่ง ๆ จากไฟซัลทันที เขาไม่ได้ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้ตอบรับเช่นกัน เขาไม่กล้าการันตีเพราะจำเด็กคนนั้นเมื่อสิบปีก่อนไม่ได้ แต่เรื่องของความรู้สึกคุ้นเคย… เขาเองก็เพิ่งเคยรู้สึกแบบนี้ครั้งแรก
“มันผ่านมาสิบปีแล้วนะ เด็กคนนั้นโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว คงไม่ใช่เธอคนนี้หรอก” ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่าผู้หญิงคนนี้ยังอยู่วัยมัธยม ต้องเป็นคนละคนกับเด็กคนนั้นเมื่อสิบปีก่อนอยู่แล้ว
“นายไปสืบเรื่องเธอมาหน่อย”
“เอาจริงเหรอ”
“ฉันพูดจริง ความรู้สึกของฉันไม่เคยโกหก นายน่าจะรู้” ไฟซัลจ้องตากับอลันจริงจัง ก่อนละไปมองใบหน้าสวยของไลลานา
ความรู้สึกของไฟซัลไม่เคยโกหก การตอบสนองของโรคประหลาดของเขาก็เช่นกัน และมันน่าแปลกมากที่เขากอดเธอคนนี้ได้โดยไม่รู้สึกต่อต้านเหมือนปกติ
งานนี้นอกจากสืบแล้ว… คงต้องพิสูจน์ด้วยสินะ
- Writer
