ม่านตะวัน

ตอนที่1 บทนำ ณ บ้านเติมฝัน สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้มีเด็กกำพร้ามากมายที่ถูกทิ้งไว้ที่นี้ หนึ่งในนั้นคือตะวันฉายเด็กน้อยวัยสิบขวบที่ตั้งแต่จำความได้เธอก็อาศัยอยู่ที่นี้ท่ามกลางเด็กมากมายตะวันเป็นคนที่ดูน่ารักตารัก ปากเล็กจมูกหน่อยผิวพรรณดีกว่าเด็กคนอื่นๆ ทุกๆเดือนจะมีเด็กบางคนจะมีครอบครัวใจดีมารับอุปการะได้มีชีวิตที่สดใสมากกว่าเดิม เด็กน้อยอย่างตะวันฉายเองก็หวังว่าจะได้เจอคนที่ใจบุญรักเธอและรับอุปการะเธอเช่นเดียวกัน “ตะวัน"เสียงคุณแม่ปราณีคนที่ดูแลเด็กทุกคนที่นี้ ร้องเรียกเด็กน้อยที่เอาแต่นั่งเหมอมองแต่ท้องฟ้า ทุกๆวันตะวันฉายชอบมานั่งเล่นที่แห่งนี้พร้อมเอาแต่มองท้องฟ้าอยู่ตลอด เธอรู้สึกอิจฉาดวงอาทิตย์ที่ได้เฉิดฉายบนท้องนภา ใครๆต่างให้ความสำคัญ ไม่เหมือนเธอตะวันฉายที่ไม่มีใครต้องการ "ค่า คุณแม่ปราณี"เสียงหวานตอบกลับด้วยรอยยิ้มเธอเป็นคนว่านอนสอนง่ายใครๆที่นี้ก็รักเอ็นดูแต่ทว่าทำไมกันนะถึงไม่มีใครสักคนมารับอุปการะเธอเลย "มานั่งทำอะไรตรงนี้อีกแล้วมานี่มา แม่มีคนจะแนะนำให้รู้จัก" "ใครค่ะ?" "อืม สิ่งที่หนูหวังมาตลอดไงจ้ะ"เด็กน้อยยิ้มหน้าบานในที่สุดสิ่งที่เธออ้อนวอนวันนี้ก็เป็นจริง เธอจะมีครอบครัวแล้ว "ดีใจมากเลยสิ ไปล้างหน้าล้างตาก่อนเข้าไปด้วยล่ะดูสิเล่นมาเปื้อนหมดแล้ว"เด็กน้อยรีบพยักหน้าก่อนจะวิ่งไปล้างหน้าล้างตาตามที่คุณแม่ปราณีบอก แค่คิดว่าจะมีคนมารับอุปการะเธอ โลกทั้งใบของตะวันฉายก็สดใสอีกครั้ง แต่สิ่งที่เธอคิดคาดหวังไว้มันกลับพังทลายลงตั้งแต่ได้ก้าวเท้ามาเหยียบที่บ้านหลังนี้ ใช่อยู่ที่คุณพ่อคุณแม่บุญธรรมต่างรักและดูแลเธอเหมือนลูกสาวคนนึ่ง แต่เขาปีศาจในคาบของมนุษย์ 'พายุภัค' ลูกชายคนเดียวของบ้านเขากลั่นแกล้งเธอมาตั้งแต่วันเเรกที่ก้าวเข้ามาจนถึงวันนี้เขาก็ยังรังแกเธอ แววตาเศร้าสลดหางตามีหยดน้ำใสๆไหลออกมาเมื่อตอนนี้ร่างกายหญิงสาวในวัย21ปีนอนแน่นิ่งมีเพียงเขาที่ทาบทับกายบางอรชรของตะวันฉายไว้ ริมฝีปากหนายักได้รูปซุกไซร้ตามซอกคอระหงอย่างสนุกสนาน เธอจะขัดขืนแต่มันยากเกินกว่าจะทำได้ "อึก ฮื่อออ คุณพายุ! ตะวันขอร้องอย่าทำอะไรตะวันเลยนะคะ" "เงียบ ฉันอนุญาตให้เธอพูดหรอตะวันฉาย!" เสียงเข้มพูดจาดุดันจนเธอสะดุ้ง หญิงสาวกำมือแน่นเมื่อพายุภัคเริ่มปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของเธออย่างช้าๆ เขามองหญิงสาวอย่างกระหายยิ่งนึกถึงเวลามีพวกผู้ชายเข้าหาเธอ เขายิ่งไม่พอใจ เนินอกอวบอั้นเผยออกมาให้เห็นพายุภัคยิ้มพอใจเมื่อสิ่งตรงหน้ามันชั่งสวยงามยิ่งนัก เขาดึงเสื้อเธอออกห่างก่อนจะซุกหน้าลงไปจูบเนินอกของหญิงสาว "เธอกลัวฉันหรอตะวัน!" น้ำเสียงเย็นชาจ้องใบหน้าหญิงสาวที่ตอนนี้สั่นไม่ต่างจากลูกนก เธอหลบสายตาไม่กล้าแม้แต่จะมองตาชายหนุ่ม ในเมื่อเธอไม่ตอบพายุภัคยักไหล่ก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าลงไปข้างๆใบหูขวาของหญิงสาวก่อนจะขบกัดเม้นมัน ลิ้นสากเลียวนไปวนมาจนตะวันฉายดิ้นขัดขืน "ม่ายยยยยยย! อย่าทำอะไรตะวันนะ!" เสียงร้องลั่นออกมาก่อนเธอจะดีดตัวลุกขึ้น "เป็นอะไรพี่ตะวัน ฝันร้ายหรอจ้ะแล้วนี่พี่ดีขึ้นรึยัง?"เสียงใบตอง หลานคุณป้าอ่อนแม่บ้านคนเก่าคนแก่ที่บ้านหลังนี้ "ใบตองพี่ขอโทษจ้ะพอดีฝันร้ายไปหน่อย แล้วนี้พี่มาอยู่ที่ห้องได้ไงในเมื่อตอนแรกพี่อยู่ที่สระน้ำ!" เธอถามอย่างมึนงง "นี่พี่ลืมแล้วหรือจ้ะ ก็พี่ตะวันจมน้ำตกดึกก็ไข้ขึ้นจนทุกคนเป็นห่วงหมดเลย คุณหญิงให้คุณหมอธิติมาดูอาการพี่ด้วย" เมื่อตะวันนึกย้อนกลับไปเธอก็หน้าเสียขึ้นมา เพราะเขาแกล้งเธอจนไม่สบาย "นี่นะ คุณชายดูหน้าซีดไปเลยที่เห็นพี่ไม่ได้สติ" "คุณชาย?" หญิงสาวคิ้วขมวดขึ้นเล็กน้อย "ช่ายแล้วจ้ะ คุณชายดูเป็นห่วงพี่มากเลยนะ ใบตองได้ยินป้าอ่อนพูดว่าอีกไม่นานคุณหญิงจะจัดงานแต่งงานให้พี่กับคุณชาย ต่อไปพี่ก็จะขึ้นเป็นคุณผู้หญิง ฉันละดีใจแทนพี่จัง" ตะวันฉายยิ้มแห้งให้หญิงสาว ดีใจอย่างนั้นหรือ?