ม่านตะวัน

ตอนที่5 ไร้หัวใจ

เธอในตอนนี้ที่โดนเขาทาบทับเอาไว้แน่นเสียงสะอื้อของตะวันฉายดังออกมาเธอทั้งเจ็บ ทั้งเสียใจที่ต้องกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ของเขาอย่างนี้ มือหนากระชากดึงชุดนอนบางเบาจนขาดเป็นชิ้นๆ เขามองดูไหล่ขาวนวลสะอาดสะอ้านอย่างพอใจ พร้อมปลดตะขอชุดชั้นในเธอออกอย่างรวดเร็ว 

"อึก อื้อฮือ!" เธอร้องไห้ดังกว่าเดิม ตอนนี้จิตใจของเธอกลัวเขาเหลือเกิน 

"ร้องไห้ทำไม ทำอย่างกะว่าไม่เคยเอากับฉันอย่างนั่นละตะวันฉาย! หึ! หรือร้องเพื่อเรียกค่าตัว?" 

"........"เธอได้แต่เงียบฟังคำพูดที่บาดใจอยู่อย่างนี้ 

"แต่ฉันว่าถ้าเทียบกับครอบครัวฉันที่เลี้ยงเธอมาอย่างสุขสบายแล้ว ตัวเธอยังตีราคาเทียบไม่ได้เลย!" เขาพูดออกไปเพราะความโกรธ ชายหนุ่มจับสะโพกของตะวันฉายก่อนจะนอนทาบลงไปขาอีกข้างดันให้ขาเรียวของหญิงสาวอ้าออก ก่อนจะดันความเป็นชายเข้าสู่ร่างกายของเธอ มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่น มันจะเจ็บทั้งจุกยิ่งเขาดันเข้ามาสุดแรงขนาดนี้เธอยิ่งรับไม่ไหว 

"ฉันเจ็บ พอ! พอก่อนนะคะคุณพายุ"

"ไม่! เธอต้องทนเข้าใจไหม?" เสียงตะคอกกลับทำให้ตะวันเงียบไป เธอกัดฟันข่มความเจ็บปวดไว้ เอวหนากระแทกเธอไม่ยั้ง 

ตั่บ ตั่บ ตั่บ ตั่บ!!!! เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น พายุมองคนใต้ล่างอย่างพอใจ เขาจูบแผ่นหลังหญิงสาวไปมา ทั้งจูบทั้งดูดจนเกิดรอยทั่วไปหมด มืออีกข้างเลื่อนใต้ล่างพร้อมขย้ำฐานถันอวบอั่นของตะวันฉายอย่างเมามันส์ 

"หืมมม เธอนี่ยังเอามันส์เหมือนเดิมเลยนะ!"

"อ๊ะ !" เธอร้องครางเจ็บออกมาเล็กน้อยเมื่อเขาขยับตัวเธอให้หันหน้าเข้ามาหาตัวเอง พร้อมนั่งลง มือทั้งสองโอบกอดเธอแน่น พอทำแบบนี้สีหน้าของตะวันก็ไปไม่เป็น เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าชายหนุ่ม มีเพียงสายตาของคนใจร้ายอย่างพ่ยุภัคจ้องเธออย่างจะกลืนกินไปทั้งตัว จู่ๆเขาก็หยุดการกระทำทุกอย่าง พร้อมมืออีกข้างที่ยกขึ้นมาจับคางมนของตะวันฉายให้สบสายตาเขา 

"ช่วยหน่อยสิ!" เขาบ่งบอกว่าให้เธอช่วยเป็นคนคุมเกมให้เขา แต่คนอย่างตะวันฉายกลับไปไม่เป็น เธอไม่เคยทำแบบนี้สักหน่อย 

"คือตะวัน"

"เร็วๆ ไม่งั้นจะเอาให้ถึงเช้าแน่!" คำพูดร้องขู่ทำเอาหญิงสาวทำหน้าทำตาบูดเบี้ยวลง ก่อนที่เธอจะยอมทำตามที่เขาสั่ง รอยยิ้มของคนเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาเขาโน้มใบหน้าซุกไปที่หน้าอกของหญิงสาวพร้อมดูดเลียไปมา เธอเสียวขึ้นมากว่าเดิมหลายต่อหลายเท่า ตะวันฉ่ยนึกต่อว่าตัวเองในใจที่แพ้ให้กับธรรมชาติ แพ้ให้กับเขาเหมือนทุกครั้ที่ผ่านมา 

ตั่บ ตั่บ ~~~~~~ 

"ฉันจะเสร็จแล้ว อืมแรงๆอีกเมียจ๋า!" 

เมียอย่างนั้นหรือ? เธอทำหน้านิ่งอย่าเห็นได้ชัด พอเห็นเธอเริ่มช้าลงจนทำให้พายุไม่ได้อย่างใจเขาลุกขึ้นพร้อมดันเธอนอนลงก่อนจะจัดการต่อจนเสร็จสิ้น 

30นาทีผ่านไป 

ตะวันฉายนอนเปือยเปล่ามีเพียงผ้าห่มที่ปิดกายของเธอและเขาเอาไว้ น้ำตาใสๆของตะวันฉายไหลอาบแก้มทั้งสองข้างเธอได้แต่พยายามไม่ให้เสียงดังจนพายุได้ยิน เพราะเวลาเขาเห็นเธอร้องไห้เขายิ่งโมโหมากขึ้น ตะวันฉายสะดุ้งขึ้นเมื่อจู่ๆ แขนของชายหนุ่มมาพาดตัวของเธอ 

"จะทำอะไรอย่านะ คุณบ้าไปเเล้วรึไงแล้วนี่จะไปไหนฉันไม่ไปกับคุณนะพายุ ปล่อยเดี๋ยวนี้!" เขาไม่ฟังก่อนจะเลี้ยวรถไปอีกทาง 

สองมือบางกำเข็มขัดนิรภัยแน่นเธอมองไปตามทางที่เขาพาไปด้วยท่าทีที่หวาดกลัว แววตาแดงก่ำเหมือนคนกำลังร้องไห้ของตะวันฉายทำให้พายุภัคโมโหขึ้นไปกว่าเดิมอีก 

เขาขับรถคันหรูมาที่บ้านพักต่างอากาศแถบชานเมือง บ้านหลังนี้ห่างไกลผู้คนมากนัก มีเพียงตาจันและเมียมาดูแลให้อาทิตย์ละครั้งสองครั้ง เมื่อรถจอดนิ่งแววตาของคนตัวเล็กก็ยิ่งมองเขาอย่างสั่นเครือ ชายหนุ่มเปิดประตูรถก้อนจะเดินอ้อมมาอีกทางพร้อมเปิดประตูออกมาอย่างแรง 

"ลงมาสิ!" เขาพูดโทนเสียงต่ำ เธอส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง 

"ก็บอกว่าให้ลงมาไง ได้อยากลองดีใช่ไหม!" เขาพูดจบก็ก้มตัวปลดเข็มขัดนิรภัยออกก่อนจะดึงตัวของตะวันฉายออกมาจากรถ 

"ตะวันเจ็บนะ คุณมันบ้าไม่มีใครเกิน!"เธอร้องเจ็บเมื่อแรงที่กระชากเธอมันรุนแรงจนเธอรับไม่ไหว เมื่อได้ยินคำด่าท้อของหญิงสาวเขายิ่งชอบใจที่เห็นเธอเจ็บ 

"เจ็บสิดี จะได้จำว่าไม่ควรมาอวดดีกับฉันเธอเป็นใคร แล้วฉันเป็นใครหัดจำใส่ใจไว้ด้วย" ชายหนุ่มไขกุญแจบ้านก่อนจะเหวี่ยงตัวของเธอเข้าไป คำพูดของเขามันทำให้เธอเจ็บไม่น้อย 

"ฉันรู้ว่าฉันเป็นแค่คนต่ำต้อย ไม่สูงส่งเหมือนคุณ แต่ฉันก็เป็นคนนะคะไม่ใช่สิ่งของ ฉันมีเลือดมีเนื้อ มีหัวใจไม่ต่างจากคุณ!" สิ้นคำพูดมือหนาของพายุก็เข้ามาบีบคางมนอย่างไม่พอใจ เขาดันตัวเธอจนไปติดกำแพงห้อง จู่ๆหยดน้ำตาของตะวันฉายก็ไหลออกมาจนโดนมือเขา สีหน้าเรียบนิ่งของพายุเปลี่ยนไปเมื่อเห็นเธออย่างนั้น 

"อยากออกไปจากขีวิตฉันมากใช่ไหมห๊ะ อยากเป็นอิสระมากเลยสินะ ใช่สิปีกกล้าขาแข็งแล้วนิ สงสารแม่จริงๆที่เลี้ยงคนไม่เชื้องอย่างเธอ!"

"คุณพายุเลิกพูดแบบนี้สักที ตะวันไม่เคยอยากจะทิ้งคุณแม่ แต่ตะวันแค่ไม่อยากเป็นที่รองรับอารมณ์ของคุณ" 

"หึ! ก็เป็นไปแล้วนิ เธอไม่ควรจะบ่นนะ รู้ไหม?" เขาขยับมากระซิบข้างใบหูของเธอเสียงแหบแห้งของเขายิ่งทำให้เธอกลัวเขามากขึ้น เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่พูดอะไรออกมา สายตาที่มองตามซอกคอขาวระหงของตะวันฉายที่มีร่องรอยอยู่นิดๆ เขาย่อมรู้ดีว่าเธอพยายามปกปิดรอยที่เขาทำไว้ ริมฝีปากหนายักได้รูปของพายุขบเม้นซอกคอเธออย่างแรง พร้อมซุกไซร้ไปมา หญิงสาวพยายามดันตัวเขาออกแต่ยิ่งเธอขัดขืนเขายิ่งกอดรัดเธอแน่นขึ้น ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่กลิ่นกายในตัวของเธอ มันเหมือนยาเสพติดที่ทำให้เขาต้องการตลอดเวลา มืออีกข้างยกขึ้นมาปลดกระดุมที่เหลือก่อนจะดึงเสื้อนักศึกษาเธอออกมาอย่างง่ายดาย 

"อย่าคะ อย่า!" เธอร้องห้ามเมื่อเขาอุ้มเธอลงนอนบนเตียงคิงไซร์ เขาไม่ฟังพร้อมดันตัวเธอนอนลง มือทั้งสองจับมือของเธอขึ้นเหนือหัวก่อนริมฝีปากร้อนระอุเริ่มทำงานอีกครั้ง เขาสอดแทรกลิ้นซากเข้าไปสำรวจปากบางได้รูปอย่างช่ำชอง ถึงแม้ว่าตะวันฉายจะพยายามเบี่ยงหน้าหนีแต่ก็ยังหนีเขาไม่ได้ 

ผ่านไปไม่นานเสื้อผ้าของหล่อนก็ไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียวจากฝีมือของเขา พายุลุกขึ้นนั่งพร้อมปลดกระดุมเสื้อออกเผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องเป็นชั้นๆ ผิวกายของเขาขาวนวลสมกับเป็นลูกคนมีชาติตระกูล