DAMN IT รัก ไม่ ใส

        [Jaofa part]         เพี๊ยะ!!!         “นี่คือที่พี่ฟ้ากล้ามีคนอื่น”         เพี๊ยะ!!!         “และนี่คือที่พี่ฟ้ากล้าบอกเลิกหมี่”         ผมหน้าหันไปสองครั้งเล่นเอาปวดกรามเหี้ยๆ ลองเอาแขนเสื้อมาเช็ดขอบปากดูก็พบว่าเลือดแม่งไหลซิบ อีน้องมัดหมี่ตบกูซะเลือดกลบปาก มีคนห้ามแล้วว่าอย่าไปเอาน้องมันมาทำเมียเพราะนอกจากเป็นดาวโรงเรียนเก่าแล้วยังเป็นมือตบวอลเล่บอลตัวแทนจังหวัดด้วย         เล่นเอาหน้ากูหันเลยครับ มือคนหรือมือควายถามจริ๊ง!!         “รู้อะไรมั้ยน้อง” ผมนวดๆที่กรามตัวเองเบาๆและพยักหน้าบอกไอ้ลูคัสคนสนิทเชิงว่าเรื่องหญิงกูจัดการได้ไม่ต้องเข้ามายุ่ง         “อะไร พี่จะมาตอแหลอะไรอีก คนแบบพี่มันกะล่อนปริ้นปล่อน ตอแหลกลับกลอกไม่มีใครเกิน” อ่ะนี่ไหนๆก็เลิกแล้วด่ากูให้ยับเลย เชิญ...เต็มที่         “มีผู้หญิงสามประเภทที่ตบหน้าพี่ได้...” ผมก้าวสามขุมเข้าไปหาคนตัวเล็กที่มือหนักเป็นควายอย่างช้าๆ ผมเคืองนะเว้ย กล้าดียังไงมาตบหน้าหล่อๆของกูวะ!         “พี่จะทำอะไร...” คนตัวเล็กก้าวถอยหลังไปสามสี่ก้าวจนหลังไปชิดติดกับร่างของไอ้คัสคนเปรต มันสูงเหมือนเปรต ผมเลยเรียกมันแบบนั้น         “หนึ่งคือแม่...”         “...”         “สองคือน้องสาว...”         “...”         “และสามคือเพื่อนเกรียน ถ้าน้องไม่ใช่ น้องก็ไม่มีสิทธิ์มาทำหน้าหล่อๆกูเป็นรอย...” ผมดึงให้คนตัวสูงเท่าไหล่ผมออกห่างจากไอ้คัสเล็กน้อย เธอมองผมด้วยแววตาที่ต่างไปจากเดิม         ตอนผมบอกเลิกแม่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พอทีแบบนี้มาหงอยเป็นลูกแมว         เพี๊ยะ!!!!         “เข้าใจ๊?” ผมง้างมือและฟาดลงบนแก้มนิ่มๆนั่นในทันที ร่างของนางแบบสาววัยยี่สิบปีเต็มร่วงลงไปนั่งกับพื้น เธอตัวสั่นระริกและไม่ยอมตอบผม         “ฮ...ฮึก...พี่กล้าตบหมี่หรอ...” เธอร้องไห้ว่ะ สะเทือนใจจริงๆที่เห็นน้ำตาผู้หญิง         “ถามว่าเข้าใจมั้ย?” ผมนั่งลงไปกับพื้นแล้วถามเธอซ้ำ         “ที่ผ่านมามันคืออะไร หมี่ดีไม่พอหรอ หมี่รักพี่ยอมพี่ทุกอย่างนะ...ฮื่อออออ”         ผมโคตรเกลียดโมเม้นท์แบบนี้ของชีวิต ให้ตายเหอะว่ะ         “ใช่ครับ น้องยอมพี่ทุกอย่าง แต่น้องแม่งยอมคนอื่นด้วย กูไม่โอเคว่ะ อย่าคิดว่าไม่รู้นะน้องว่าเอาเงินที่กูเปย์ไปเลี้ยงต้อยคนอื่น ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็เลิกร้องได้ละ” ผมดันหัวคนหน้าสวยให้ออกห่างก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเก่ง         เก้าอี้ที่เป็นทองทั้งตัว บุด้วยผ้ากำมะหยี่สีแดงก่ำ มีเพชรฝังอยู่รอบๆ ยิ่งนั่งแล้วก็ยิ่งดูหล่อ         “พี่ฟ้า....ฮึก...หมี่ไม่ได้ทำนะ...หมี่....” ผมเบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้า ผมเกลียดเวลาผู้หญิงร้องไห้ด้วยความเสแสร้งชะมัด มันดูไม่เรียลเอาซะเลย         “ไอ้คัส ส่งแขก!”         “ไอ้พี่ฟ้า!! จะทำแบบนี้กับหมี่ไม่ได้นะ!!!” ผมมองคนตัวเล็กที่ถูกลากตัวออกไปโดยไอ้เปรตขายาว ไอ้คัสมันไม่ค่อยถนอมผู้หญิงที่ผมเขี่ยทิ้งเท่าไหร่ มันคงโยนไปที่ไหนซักที่         “เชี่ย...” ผมหันมองกระจกบานใหญ่ที่อยู่ซ้ายมือ เห็นมุมปากตัวเองมีเลือดซิปแล้วก็อดที่จะลุกจากเก้าอี้ไปมองจุดด่างพร้อยบนหน้าไม่ได้ “หน้าหล่อๆพังหมด”         ผมหันซ้ายหันขวาเงยหน้าก้มหน้าหมุนตัวเก๊กท่าอยู่หน้ากระจก ในหัวก็คิดว่าคนเหี้ยอะไรแม่งหล่อได้ขนาดนี้ ถ้าไม่ติดว่ามีรอยแตกที่มุมปากนี่เพอร์เฟ็คเลย ขายาว ขาว สูง หล่อ เท่ ผมไม่อยากอธิบายความหล่อของตัวเองว่ะ เพราะอธิบายไปแม่งก็เปลืองน้ำลายเปล่าๆ พูดจนไอ้คัสแก่ตายก็ไม่หมด         “ให้ผมเรียกหมอให้มั้ย?” ไอ้คัสมันเข้ามายืนมองผมที่ยืนลูบๆมุมปากตัวเอง         “...” ผมโบกให้มันเชิงว่าให้มันเรียกมาด่วนๆ         ปกติแล้วผมจะมีหมอประจำตัวมาตั้งแต่เด็ก เวลาผมไปต่อยตีกับใครก็จะมีคนมาทำแผลให้แค่คนเดียว ผมไม่ชอบให้ใครมาถูกเนื้อต้องตัวนอกจากเซ็กส์ ถ้าจะมาลวนลามผมล่ะก็หวังไปเถอะ ร่างกายผมเพอร์เฟ็คมากพอที่จะไม่ลดไปเกลือกกลั้วกับผู้หญิงธรรมดา คนที่ผมเลือกที่จะมีควงด้วยก็มีแต่ระดับท็อปทั้งนั้น ส่วนหมอประจำตัวก็คือเพื่อนที่เกรียนมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ         ชื่อมันคือสารเสพติดชนิดหนึ่งซึ่งผมก็ไม่เข้าใจตรรกะการตั้งชื่อของผู้ใหญ่แอ๊ดว่าจะตั้งชื่อลูกเป็นสารเสพติดหาอะไร ‘มอร์ฟีน’ มันน่าเอามาเป็นชื่อตรงไหนวะ ผมเลยเรียกมันแค่ว่าอีหมอ คำพูดติดปากมันก็คือคำว่า...         ‘ง่ายดี’         อีหมอมันเป็นพวกที่เอะอะอะไรก็เอาง่ายไว้ก่อน มันไม่ค่อยชอบเรื่องยุ่งยาก สมองมันไม่สามารถคิดเรื่องที่ซับซ้อนได้เพราะงั้นมันเลยเลือกที่จะเอาทางที่ง่ายที่สุด อย่างตอนที่ผมเจอมันครั้งแรกในชั้นเรียนตอนป. 1         ‘จะเป็นเพื่อนกับเราหรือจะต่อยกับเรา’         ‘เป็นเพื่อน’         ‘ทำไม’         ‘ง่ายดี’         และผมก็คบมันมาจนจบประถม ถ้าให้เปรียบเทียบเหมือนการเล่นเกม อีหมอจะเป็นเหมือนตัวฮีลเพื่อนในทีม มันเป็นผู้หญิงคนเดียวในฝูงผู้ชายห้องคิง เวลาไปมีเรื่องมันก็เลือกที่จะนั่งทำแผลให้พวกผมมากกว่าไปเป็นกรรมการเพราะมันง่ายกว่า และตอนที่จบม.6         ‘มึงจะเรียนไรฟีน’         ‘ไม่รู้ว่ะ ขี้เกียจคิด แล้วมึงว่ากูเรียนไรดี’         ‘เรียนหมอดิ เดี๋ยวกูให้ทุน’         ‘งั้นกูเรียนหมอแหละ’         ‘มึงควรคิดก่อนมั้ย หมอนะมึงไม่ใช่รับจ้างขับวินหน้าปากซอย’         ‘ไม่อ่ะ มึงให้ทุนแล้วนี่ พ่อกูเครียดๆเรื่องเงินพอดี เรียนหมอแหละ...’         ‘…’         ‘ง่ายดี’         ปัจจุบันอีหมอฟีนก็ยังคงทำงานอยู่ภายใต้อำนาจการปกครองของผมในนามโรงพยาบาลเจ้าฟ้า นอกจากผมจะหล่อแล้วผมยังจะรวยมากๆ มีโรงพยาบาล โรงแรม สนามกอล์ฟ สนามกีฬา ทีมฟุตบอล คาซิโน เรือสำราญและบลาๆเป็นชื่อของผมเอง และวันที่อีหมอเข้ามาทำงานในนามโรงพยาบาลผมได้ประมาณสามเดือน         ‘ทุกวันนี้มึงซุกหัวนอนอยู่ที่ไหนวะ ไม่เห็นจะกลับบ้านกลับช่อง’         ‘ห้องพักหมอโรงบาลมึงไง’         ‘นี่มึงไม่มีบ้านอยู่หรอ’         ‘ไหนๆก็ทำงานเกือบเต็ม 24 ชม.อยู่ละ อยู่แม่งนี่แหละ ง่ายดี’         ‘คืออย่างน้อยมึงควรจะมีห้องซุกหัวนอนป่ะ ทำตัวเหมือนขอทานไปได้ โรงแรมกูก็อยู่ใกล้ๆ’         ‘หรอวะ...’         ‘เออ! มึงเป็นหมอนะไม่ใช่คนไร้บ้าน มานอนห่าไรโรงบาล เปลืองค่าน้ำค่าไฟโรงบาลกูอีก’         ‘งั้นไปอยู่โรงแรมมึงแหละ เอาห้องเดียวกับมึงนะ กูไม่ค่อยกลับอยู่ละ’         ‘จะมาอยู่เหี้ยไรกับกูอีกล่ะ’         ‘ขี้เกียจซื้อเฟอร์ ห้องมึงมีพร้อมนี่ เดี๋ยวบอกให้คนมึงย้ายของกูเข้าได้เลย’         ‘มึงช่วยถามความสมัครใจจากเจ้าของห้องก่อนมั้ย กูบอกหรอว่าตกลง’         ‘ทำไมกูต้องถามมึงอ่ะฟ้า มึงเสนอมาเองนะ อยู่กับมึงแหละ ง่ายดี’         คือบางทีชีวิตแม่งก็ง่ายเกินไปสำหรับมัน ผมทนอยู่กับนิสัยติสท์ๆของมันมาตลอดหลายสิบปี นอกจากเบ้าหน้าที่สวยและนมคัพEของมันแล้ว...อีหมอมันก็ไม่ต่างจากผู้ชายบอยๆคนนึง คนล่าสุดที่มันคบแล้วทิ้งคือพยาบาลแผนกจ่ายยาที่เป็นผู้หญิง ตอนนี้ที่มันคบอยู่คือหมอหน้าเหมือนอาตี๋ที่อยู่หน้าซองเถ้าเด็กน้อยที่อยู่แผนกเดียวกับมัน         ผมบอกเลยถ้าจะหาร่างแยกของผมในเวอร์ชั่นผู้หญิงก็อีหมอนี่แหละ!!         [ Morphine part ]         “หมอคะ มาดูตรงนี้หน่อยค่ะ” พยาบาลประจำตัวฉันเดินมาเรียกฉันให้ตื่นจากการนอนพัก เมื่อคืนแม่งแทบไม่ได้นอน นั่งเย็บแผลคนไข้ทั้งคืน         ฉันผุดตัวลุกขึ้นจากเตียงขนาดสามฟุตในห้องพักแพทย์ ครั้งล่าสุดที่อาบน้ำคือสองวันก่อน ทั้งๆที่ผอ.โรงพยาบาลแม่งก็เป็นเพื่อนกัน ไม่รู้มันไปเอาแรงเกลียดชังฉันมาจากไหน ไอ้ฟ้ามันให้ฉันมาประจำอยู่วอร์ดพิเศษที่มีกว่า 50 เตียงธรรมดา 20 เตียงพิเศษและรับทั้งผู้ป่วยOPD อีกด้วย         เล่าก่อนว่าไอ้ฟ้าคือผู้ชายเหี้ยๆคนนึงที่โชคดีที่พ่อมันปั้นมาดี นอกจากความหล่อและรวยของมันแล้วมันก็คือขยะสังคมดีๆนี่แหละ มันสร้างโรงพยาบาลขึ้นและเปิดวอร์ดสำหรับแอดมิดคนไข้ที่มันไปซ้อมหรือไปมีเรื่องมา ส่วนใหญ่ที่มาก็จะเป็นเคสซ้ำๆที่ไม่ส่วนใดส่วนนึงของร่างกายแตกหัก หนักๆก็โดนยิง         และมันก็ให้ฉันมาประจำอยู่วอร์ดเวรนี่ไง!!         “หมอคะ...ตรงนั้นมัน...” นิ่มสะกิดฉันที่กำลังเย็บแผลด้วยความเบลอๆ เธอเป็นพยาบาลประจำวอร์ด และเป็นพยาบาลประจำตัวฉันด้วย         “อ่าว...” ฉันมองมือตัวเองที่ดันเย็บเกินแผลไปนิดหน่อย ผู้ชายที่ถูกฉีดยาชาเงยหน้ามองฉันและทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ให้ได้ ไปมีเรื่องมาจนคางแตกจนเห็นกระดูก ห้าวขนาดนั้นแต่เสือกกลัวเข็มไม่เกรงใจรอยสักตัวเองเลย         “หม๊อออออ” เขาร้องโอดครวญ         “อย่าร้อง โอ๋” ฉันขี้เกียจพูดปลอบมากเลยพูดไปแค่นั้น เย็บเกินมาสี่เข็มเอง “นิ่มจัดการต่อนะ”         “ค่ะ” นิ่มรับคำฉันเบาๆก่อนที่ฉันจะเดินออกมาเพื่อหากาแฟกิน เหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าเป็นช่วงเปลี่ยนเวรพอดี         ฉันกะว่าเปลี่ยนเวรจะกลับไปอาบน้ำที่ห้องซักหน่อย เริ่มเหม็นตัวเองขึ้นมาทุกที ก่อนหน้านี้ลูคัสลูกน้องไอ้เจ้าฟ้ามันมาบอกให้ฉันไปทำแผลให้เจ้านายมัน ด้วยความขี้เกียจบวกความยุ่งยากฉันเลยบอกให้คัสกลับไปบอกไอ้ฟ้าว่าให้เจ็บรอก่อน ออกเวรแล้วจะไปทำให้ อย่าเพิ่งตาย         ไอ้ฟ้ามันทำธุรกิจด้านมืดแถมยังเป็นเจ้าพ่อปล่อยเงินกู้ เพราะงั้นไม่ต้องแปลกใจที่วอร์ดนี้เตียงจะเต็มตลอดเวลา มันเป็นพวกห้าวเป้ง เรื่องต่อยตีคือมันเป็นที่หนึ่ง แต่ไม่รู้ว่าเป็นห่าอะไรถึงได้ไม่ยอมให้หมอคนอื่นทำแผลให้นอกจากฉัน คิดไปก็ยุ่งยาก เลยทำๆไป ไม่อยากคิดมาก         “ไปพักได้แล้วค่ะ” หมอน้ำเดินเข้ามาลูบหัวฉันเบาๆ เขาเป็นคนที่จะมาเปลี่ยนเวรและ...         เป็นแฟนฉันเอง         ไม่ต้องมาถามว่าทำไมฉันถึงคบกับหมอใกล้ตัว ก็เขามาจีบ ฉันก็เลยคบ ใครเข้ามาจีบฉันก็คบหมดแหละ ส่วนใหญ่คือทนไม่ไหวและขอเลิกเอง สาเหตุส่วนใหญ่คือฉันไม่มีเวลา ในหัวฉันไม่อยากคิดเรื่องอื่น รกสมอง มาจีบก็คบ ขอเลิกก็เลิก เวลาจะอาบน้ำยังไม่มี ไม่ต้องให้พูดถึงเรื่องความรักหรอก อะไรง่ายๆก็เอาไว้ก่อน         “ไปนะ” ฉันตีแก้มนุ่มๆของหมอน้ำเบาๆ ก่อนจะเดินออกมาจากโรงพยาบาล         โรงแรมที่ฉันซุกหัวนอนอยู่ปัจจุบันก็คือโรงแรมที่โคตรจะใกล้โรงบาล อยู่ชั้นเดียวกับไอ้ฟ้าคือชั้นบนสุด ไม่เสียค่าเช่า แค่เอาไว้อาบน้ำและกลับมานอนเป็นครั้งคราว ฉันไม่เรียกมันว่าบ้านเพราะมันเหมือนที่เก็บของมากกว่า         เมื่อลิฟต์เปิดฉันก็เดินผ่านเฟอร์ที่ดูหรูหราอลังการงานสร้างตั้งแต่ทางเข้ายันห้องเก็บน้ำยาล้างห้องน้ำ ไอ้ฟ้ามันเป็นพวกหลงตัวเองขึ้นหัวสมอง ของที่อยู่กับมันคือต้องดี ห้องรับแขกที่นี่เลยกลายเป็นเหมือนแบบจำลองของพระราชวังบักกิ้งแฮมขนาดย่อม คนดีๆที่ไหนแม่งจะเอาเพชรมาติดเก้าอี้แล้วนั่ง         หล่อรวยอย่างเดียวทำไม่ได้หรอก ต้องโง่ด้วย         ห้องฉันอยู่ตรงทางเดินที่ปูด้วยพรมสีแดงทางซ้าย ห้องไอ้ฟ้าอยู่ฝั่งขวา และด้วยความขี้เกียจที่จะตื่นเพราะมันมาปลุกเวลาหลับเพื่อเร้าหรือให้ทำแผลเลยผลักประตูไม้ที่สูงประมาณ 15 ฟุตเข้าไปหามันเอง ห้องไอ้ฟ้าก็ไม่ต่างจากห้องรับแขกเมื่อกี้หรอก อย่าให้บรรยายเลย ขี้เกียจ         “เชี่ย นึกว่าผี มึงช่วยเคาะหน่อยได้ป่ะ เปิดมากูแก้ผ้าอยู่ทำไง” ไอ้ฟ้าเงยหน้าจากแมคบุคที่อยู่ตรงหน้ามองฉันที่เดินเข้าไปนั่งโซฟาตัวยาวข้างๆมัน         “คงอุบาทตาแย่” ฉันตอบไปแบบนั้น มองปากมันที่เหมือนมีคราบเลือดที่แห้งติดอยู่         “อย่ามาอีหมอ ร่างกายกูเนี่ยพระเจ้าปั้นนะจ๊ะ จะดูมั้ย” มันไม่ว่าเปล่าแต่กลับทำท่าจะดึงชุดคลุมอาบน้ำที่ใส่อยู่ออก         “ถ้าไม่สงสารตัวเอง มึงช่วยสงสารตากูด้วย” ฉันเลื่อนมือไปจับหน้ามันหันไปหันมาเพื่อดูแผลในจุดอื่น ไอ้ฟ้ามันเป็นพวกเจ็บเกินเบอร์ แผลเล็กเท่ามดดำทำน้ำตาลหกมันก็เล่นใหญ่เหมือนโดนยิงแสกกบาลได้ แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันหล่อ บางทีก็เสียดายความหล่อของมัน ไม่น่าเหี้ย...         “ตาแอ๊ดอ่ะนะ”         ชื่อคุ้น เหมือนชื่อพ่อ...สัส!!         ผัวะ!!         “เพื่อนเล่นมึงหรอ ไปหยิบกล่องยามา อย่าลีลา!!!”