หวังอี้เฉิงหันมาสบตาเธอ สายตาคมคายแฝงความเหนื่อยล้า
“ในอดีตฉันยังเด็กอ่อนแอไร้เส้นสาย ไม่สามารถปฏิเสธ เกือบครึ่งคือคนที่แม่ฉันยัดใส่มือ พวกเขาอยู่นานยิ่งกำจัดยาก เลยถูกผูกมัดมาตลอด”
แม้ภายหลังเขาจะมีคนของตัวเอง และสามารถกำจัดออกไปบางส่วนแต่ยังหลงเหลืออยู่หลายคน อีกทั้งพวกเขาฉลาดไม่เปิดช่องหรือทำอะไรที่ผิด ถึงขั้นตัดขาดไม่ส่งข่าวหานายผู้มีพระคุณ ด้วยรู้ว่าจะโดนเล่นงาน
“เธอชอบถามว่า…. ทำไมฉันถึงต้องไว้หน้าไป๋หลิน แม้เธอจะชอบวางอำนาจ สร้างคนว่ายากแล้ว ดึงลงมากลับยากกว่า ไม่อย่างนั้นคนจะมองว่าฉันเอาแต่ใจ เริ่มเอาใจออกห่าง ถูกโน้มน้าวให้ทรยศ”
หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือไปจับมือเขาแน่น ไม่ใช่ด้วยความสงสาร แต่ด้วยความรักจริงใจ
“แต่ตอนนี้…คุณไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วนะ”
ซูเสี่ยวหนิงยกฝ่ามือที่หนากว่ามากุมแก้มตน ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ทุกการกระทำนุ่มนวลอ่อนโยน
“ฉันอาจจะไม่ได้เก่งอ
