พื้นเพียง

ไตรภพ กาญจนานันท์

" น้องพาขวัญครับมาหาเพียงมา เหมียวๆ "

พื้นเพียงอยู่กับแมวน้อยของเขามาเป็นเวลาหลายวัน เจ้าแมวน้อยเลี้ยงง่ายไม่ค่อยร้อง เลยทำให้พื้นเพียงค่อนข้างอุ่นใจ เขากลัวว่าเจ้าแมวน้อยจะไม่อยากอยู่กับเขา 

พื้นเพียงนั่งอ่านหนังสือให้แมวน้อยฟัง ช่วงนี้เขาไม่เหงาเลยเพราะมีเจ้าแมวน้อยอยู่เป็นเพื่อน คอยฟังเขาบ่นไปเรื่อย

" จะค่ำแล้ว น้องพาขวัญของเพียงหิวหรือยังครับ หื้มม "

" เหมี๊ยว "

" คิกๆ น่ารักจัง "

 พื้นเพียงพาแมวน้อยมานั่งรอนมช้อยอยู่หน้าประตูลูกกรงหลังจากจัดการอาบน้ำและให้อาหารแมวน้อยแล้วสายตาก็มองหานมช้อยว่าจะมาตอนไหน โดยไม่รู้เลยว่าวันนี้ตนเองจะไม่ได้เจอนมช้อย

พื้นเพียงสะดุ้งตื่นมาในตอนตีสาม เขามองไปรอบๆห้องและประตูช่องเล็กๆข้างบน ทำไมวันนี้นมช้อยไม่มาหาเขา หรือว่านมช้อยจะไม่สบาย 

" หวังว่านมจะไม่เป็นอะไรนะครับ "

พื้นเพียงยืนมองประตูสักพักก็เดินกลับมานอนบนที่นอนตัวเองพร้อมกอดเจ้าแมวน้อยแล้วหลับไป

__________________________________________________________

ไตรภพ

ไตรภพ กาญจนานันท์ คือชื่อของนักธุรกิจมากความสามารถ เขามีธุรกิจมากมายทั้งในและต่างประเทศ ไตรภพเป็นลูกครึ่งไทยจีน แต่ส่วนใหญ่เขาจะอยู่จีนเพราะตัวเองย้ายไปอยู่จีนตั้งแต่อายุสิบสองปีจนตอนนี้เขาอายุยี่สิบห้าแล้ว เขาประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อยทั้งพื้นฐานครอบครัวก็ดีหนุนหลังเขาให้มีความสำเร็จเร็วขึ้น แต่ไตรภพมีอย่างหนึ่งที่เขายังทำไม่สำเร็จ ก็คือตามหาน้องน้อยของเขา ไตรภพตามหาพื้นเพียงมาหลายปีแต่ก็ยังไม่เจอ จนเขาท้อมาหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยถอยไม่เคยคิดที่จะเลิกตามหาเลยสักครั้ง

" ใกล้ถึงคฤหาสน์แล้วครับคุณไตร "

" อืม "

ไตรภพลูบแหวนเงินบนสร้อยคอเบาๆ แหวนวงนี้เขากับพื้นเพียงมีคนละวง เขาเป็นคนซื้อให้น้องน้อยเองกับมือ แต่ไม่รู้ว่าอีกวงไปอยู่ไหน ไตรภพไม่เคยอยากกลับบ้านเลยสักครั้ง เพราะบ้านหลังนั้นมีแต่ความทรงจำของเขากับน้องน้อย และเป็นที่ที่ทำให้น้องน้อยของเขาหายตัวไป แต่ที่วันนี้เขากลับมาบ้านเพราะแม่ของเขาอยากเจอตัว ผู้หญิงคนนั้นอยากเจอเขาทั้งที่ก็ไม่ได้ต้องการเขา

ไตรภพเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ เขาเจอแม่ของตัวเองนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกที่กำลังมองมาทางเขา ไตรภพยืนมองเธออยู่แบบนั้น เขาไม่ได้เดินเข้าไปหาด้วยซ้ำจนคนเป็นแม่ทนไม่ไหวต้องเอ่ยปากพูดกับลูกชายก่อน

" แกไม่คิดจะพูดกับฉันเลยรึไง "

" มีเรื่องอะไรก็พูดมาเถอะครับผมจะได้ไป "

" เหอะ! ฉันเป็นแม่แกนะ "

" หรอครับ "

" ไตรภพ!! "

"......"

" งั้นฉันจะไม่อ้อมค้อมล่ะ แกต้องมาช่วยฉันทำงานที่บริษัทที่บ้าน มัวแต่ทำให้พ่อแกอยู่นั้นแหละ ไม่เคยคิดจะช่วยฉันบ้าง "

" ไม่ครับ แค่ประเทศนี้ผมยังไม่อยากกลับมาเลยถ้าไม่จำเป็น "

" แล้วอะไรที่สำคัญกับแก ไอ้เด็กพื้นเพียงนั้นน่ะหรอ ฉันบอกแกกี่รอบแล้วว่ามันตายไปแล้ว!! "

" ไม่!! ตรอบใดที่ผมยังหาเขาไม่เจอผมไม่มีทางเชื่อ แล้วถ้าวันไหนผมหาพื้นเพียงเจอ อย่าหวังว่าคุณจะได้เห็นหน้าผม "

กรี๊ดดดด 

ไตรภพเดินออกมาจากบ้านด้วยความโมโหถ้าเขาไม่เจอแม้แต่โครงกระดูกของน้องน้อยของเขา เขาไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด แต่ก่อนที่ไตรภพจะจะเดินถึงรถเขาก็เดินชนหญิงชราซะก่อน  

" เป็นอะไรไหมครับ "

" ม ไม่เป็นอะไรค่ะ คุณหนูไตรภพใช่ไหมค่ะ โตเป็นหนุ่มแล้วนะคะเนี่ย "

" นมช้อย นมช้อยสบายดีไหมครับ "

" ก็ดีค่ะคุณหนู แล้วนี่คุณหนูจะกลับมาอยู่บ้านไหมค่ะ "

" ไม่ครับ นมครับ ได้ยินข่าวน้องพื้นเพียงบ้างไหมครับ "

" ไม่!! ม ไม่ค่ะ นมขอตัวก่อนนะคะ "

ไตรภพมองนมช้อยที่เผลอขึ้นเสียงใส่เขาแล้วรีบเดินออกไป ทำไมนมช้อยต้องตกใจขนาดนั้นทั้งๆที่เขาก็แค่ถาม ไตรภพส่ายหน้าเบาๆเขาคิดว่านมช้อยคงตกใจที่ถามถึงคนที่หายตัวไปนาน

___________________________________________

ไตรภพนั่งดื่มอยู่ที่บาร์แห่งหนึ่งกับ เดช เพื่อนสมัยเรียนอยู่ที่ไทยของเขาซึ่งตอนนี้ก็เป็นถึงตำรวจแล้ว ไตรภพนั่งดื่มอยู่นานเขาไม่พูดอะไรสักคำ จนเดชคิดว่าเพื่อนเขาเป็นใบ้

" นี่มึงไม่คิดจะพูดอะไรเลยหรอว่ะ "

"......"

" โอเค "

" มึง เจอเบาะแสอะไรไหมว่ะ "

" เห้ออ หลายปีแล้วนะไอ้ไตรมึงยังไม่ลืมอีกหรอ "

" ไม่ กูไม่มีทางลืม "

" เออๆ เดี๋ยวกูสืบต่อไป นี่กูทำเพื่อมึงเลยนะเพื่อน แต่หลายปีมานี้ไม่มีวี่แววเลยว่ะ ไม่รู้หายไปได้ยังไงแบบไร้ร่องรอยแบบนี้ "

" หาให้เจอ "

" ครับๆ "

ไตรภพลูบแหวนแล้วนึกถึงหน้าน้องน้อยของเขาเวลายิ้มอยู่ เขาทรมานมาหลายปีกับการหายตัวไปของพื้นเพียงไม่มีวันไหนเลยที่เขาจะไม่คิดถึง 

" ไปอยู่ไหนนะ รู้ไหมว่าพี่คิดถึง "

__________________________________________________

คฤหาสน์ตระกูลกาจนานันท์

" นมช้อย ขึ้นไปหาฉันบนห้อง "

" ค่ะ "

นมช้อยเดินตามวิดาขึ้นไปบนห้องทำงานของเธออย่างกังวน เพราะวันนี้เธอได้ยินว่าวิดากับไตรภพทะเลาะกัน เขากลัวเรื่องจะเดือดร้อนถึงคุณหนูของเขา

" วันนี้ไม่ต้องเอาอะไรไปให้มัน "

" ทำไมค่ะ "

" ฉันสั่ง! หรือจะให้ฉันลงไปตบมัน! "

" ม ไม่ค่ะ เดี๋ยววันนี้นมไม่ไปก็ได้ "

" ดี หึ "

นมช้อยเดินออกมาจากห้องด้วยความลนลาน อีกแล้ว วิดาไม่ให้เธอเอาอะไรไปให้พื้นเพียงอีกแล้ว เวลาหงุดหงิดหรือโมโหวิดาชอบสั่งให้เธอไม่ต้องเอาอาหารไปให้พื้นเพียงเสมอ จนเธอเองไม่มั่นใจว่าวันแบบนั้นจะมาอีกเมื่อไหร่เธอจึงชอบขนอาหารไปให้พื้นเพียงเยอะๆ เวลาเธอไม่ได้ไปพื้นเพียงยังจะพอมีอาหารอยู่บ้าง

_______________________________________________

​

ไตรภพ กาญจนานันท์