CHAPTER 12: THE ART OF FALLING
861 Words
(Rafael's POV)
PAGKAUWI KO mula sa People's Park, ang puso ko ay parang lobong pinalipad ng hangin—masaya, malaya, pero takot na baka biglang sumabog. Ang bawat sandali kasama si Ameenah ay parang piraso ng langit na ibinaba sa lupa, at hindi ko alam kung gaano katagal ito magtatagal.
"Anak, ang saya-saya mo ngayon," puna ni Nanay habang naghahanda kami ng hapunan. "May magandang balita ka ba?"
"Maganda lang ang takbo ng project, Nay," sabi ko, nagpipilit maging normal.
Pero alam kong nakikita ni Nanay ang pagbabago sa akin. Nakikita niya ang paglalakad ko nang may bagong kumpiyansa, ang paggising ko nang mas maaga, ang ngiting hindi ko mapigilan.
Nang gabing iyon, habang nag-iisa ako sa aking kwarto, inisip ko kung ano kaya ang ginagawa ni Ameenah. Kung binuksan na niya ang regalo ko—isang maliit na sculpture na ginawa ko mula sa mga natirang materyales sa construction site. Isang abstract representation ng aming dalawa—ang crescent at ang cross, na magkasama sa iisang base.
Biglang may tumawag sa telepono ko. Si Ameenah.
"Rafa," bulong niya, "bukas ko na nga binuksan ang regalo mo. It's... it's beautiful. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko."
"Wala kang kailangang sabihin," tugon ko. "Basta alam mong galing iyon sa puso ko."
Tumahimik siya sandali, at maririnig ko ang paghinga niya sa kabilang linya. "Gusto kitang makasama bukas. Kasama si Sophie. Puwede ba?"
"Oo naman," agap kong sagot. "Saan?"
"Sa may Roxas Night Market. Doon tayo mag-dinner. Public place, so safe."
"Gagawin ko ang lahat para makasama ka," sabi ko. "Kahit saan, kahit kailan."
Kinabukasan, naghanda ako nang maaga. Kinabahan ako—hindi lang dahil makikilala ko ang best friend niya, pero dahil ito ang unang pagkakataon na magkikita kami sa isang social setting na parang normal na magkaibigan.
Nang dumating ako sa Roxas Night Market, nakita ko sila agad. Nakaupo sila sa isang maliit na table sa labas ng isang seafood stall, at si Sophie ay nakatingin sa akin na may curious na ngiti.
"Rafa, ito si Sophie. Sophie, si Rafa," pagpapakilala ni Ameenah.
"Nice to meet you," sabi ni Sophie, ini-assess ako mula ulo hanggang paa. "So ikaw pala ang lalaking nagpapangiti sa pinsan ko."
"Sophie!" singhal ni Ameenah, namumula.
"Ano? Totoo naman," ngisi ni Sophie. "So, Rafa, tell me about yourself. Anong ginagawa mo bukod sa pagpa-picture ng puso ng pinsan ko?"
At doon nagsimula ang isa sa pinaka-nakakatawa at nakakarelax na gabi ng buhay ko. Si Sophie ay diretsahan at masaya, at sa loob ng ilang minuto, para kaming magkakilala ng matagal na.
Habang kumakain kami ng sariwang seafood at nagkukuwentuhan, napansin ko kung paano nag-iingat si Ameenah—sine-scan ang paligid paminsan-minsan, nag-aadjust ng hijab, ngunit sa kabila nito, nakikita ko ang pagiging masaya niya. Ang tunay na masaya.
"Alam niyo," sabi ni Sophie habang kumakain ng isda, "dapat lang na maging masaya kayo. Mahirap ang mundo, kaya kapag may nakita kang nagpapasaya sa 'yo, hawakan mo na."
Tumingin si Ameenah sa akin, at sa mga mata niya, nakita ko ang parehong pag-asa at takot na nararamdaman ko.
Pagkatapos kumain, naglakad-lakad kami sa night market. Si Sophie ay sinadya yata ang pagiging slow para maiwan kaming dalawa ni Ameenah.
"Okay ka lang?" tanong ko kay Ameenah.
"Oo," ngiti niya. "Masaya ako. At nakakarelax na kasama ka si Sophie. Para bang... normal lang tayo. Normal na magkaibigan na nagkakagustuhan."
Ang salitang "nagkakagustuhan" ay parang kuryente na dumaan sa katawan ko.
"Ameenah," sabi ko, huminto sa harap ng isang stall na nagbebenta ng mga traditional crafts, "alam mong hindi lang gusto ang nararamdaman ko para sa 'yo, diba?"
Tumango siya, ang kany mga mata ay seryoso. "Alam ko, Rafa. At pareho din ang nararamdaman ko."
Sa gitna ng ingay at sigla ng night market, sa ilalim ng mga ilaw na parol at mga tawanan ng mga tao, parang kami lang ang dalawa ang nandoon. Ang mundo ay umikot sa paligid namin, at sa sandaling iyon, wala nang ibang mahalaga kundi ang nararamdaman namin para sa isa't isa.
"Gusto kitang halikan," bulong ko, "pero alam kong hindi puwede. Hindi dito, hindi ngayon."
Ngumiti siya, may malungkot na pag-unawa sa kanyang mga mata. "Balang araw, Rafa. Balang araw, kapag handa na ang mundo para sa atin."
Nang magpaalam na kami, hinarap ako ni Sophie nang seryoso.
"Rafa, ingatan mo siya," sabi niya. "Mahirap ang daan na tinatahak ninyo, pero kung mahal mo talaga siya, ipakita mo na karapat-dapat ka."
"Gagawin ko ang lahat para mapatunayan 'yon," pangako ko.
Habang nagmamaneho ako pauwi, naramdaman ko ang bigat ng responsibilidad at ang gaan ng pag-ibig. Mahal ko si Ameenah—totoong-totoo, walang duda. At kahit na alam kong maraming hadlang ang aming haharapin, handa akong labanan ang lahat para sa kanya.
Nang gabing iyon, bago matulog, nag-text siya sa akin.
"Salamat sa magandang gabi. At salamat sa pagmamahal mo. Hindi man perpekto ang mundo natin ngayon, pero perpekto ang pag-ibig mo para sa akin."
At sa mga salitang iyon, alam kong kahit anong mangyari, kahit anong hadlang ang aming harapin, ang pag-ibig naming dalawa ay mananatiling matatag—isang pag-ibig na kayang tumawid sa anumang pagitan, sa anumang kultura, sa anumang mundo.
- Writer
