CHAPTER 13: PILLARS OF FAITH
948 Words
(Friday, 11:45 AM)
AMEENAH'S POV
ANG MALAMBOT na alpombra ng Davao Islamic Center ay parang yumakap sa aking mga tuhod habang ako'y nakaluhod. Sa aking paligid, ang maingat na bulong ng mga panalangin sa Arabic ay lumikha ng isang himig ng kapayapaan. Ito ang aking santuwaryo—ang lugar kung saan ako'y nagiging tunay na ako, hiwalay sa apelyido at mga inaasahan.
"Allahu Akbar," anang Imam, ang kanyang malalim at kapayapaang tinig ay nagpaalingawngaw sa buong prayer hall.
Sumunod ako sa mga galaw—Ruku', Sujood—ang mga pisikal na kilos na nagpapaalala sa akin ng aking pagkaalipin sa isang mas mataas na kapangyarihan. Sa babaeng posisyon, ang aking noo ay dumampi sa alpombra, sarado ang aking mga mata. Dito, sa ilalim ng belo ng aking hijab, ako ay ligtas. Dito, ako ay pantay-pantay.
Ngunit ngayon, kahit na sa banal na lugar na ito, ang aking isipan ay naglalakbay. Ito ay bumalik sa isang lalaki na may mabait na ngiti at mga kamay na kayang gumuhit ng mga pangarap. Paano ko mapagkakasya si Rafael sa mundong ito? Ang kanyang mga paniniwala sa mundong ito?
Pagkatapos ng prayers, ang aking ina ay lumapit, ang kanyang mga mata ay may banayad na pag-aalala. "Anak, ikaw ay tila malayo ang iyong iniisip kanina. May problema ka ba?"
Wala akong masabi. Paano ko sasabihin sa aking ina na ang problema ko ay ang pakiramdam na ang aking puso ay nahahati sa pagitan ng aking pananampalataya at ng isang pag-ibig na hindi inaasahan?
(Sunday, 9:00 AM)
RAFAEL'S POV
ANG MAALIWANAG na liwanag ng umaga ay pumapasok sa mga stained glass window ng San Pedro Cathedral, na nagpapakalat ng makulay na mga parsel ng liwanag sa mga lumang pew. Ang amoy ng insenso ay pamilyar at nakagagaan ng loob. Ito ang aming simbahan—ang lugar kung saan ang aking pamilya ay nananatiling matatag sa loob ng maraming henerasyon.
"Ang Panginoon ay sumainyo," anang Padre.
"At sumainyo rin nawa," tugon ng kongregasyon nang sabay-sabay.
Ngunit habang ako'y nakikibahagi sa mga panalangin, ang aking isipan ay wala sa mga salita. Ito ay nasa isang babae na may matalim na katalinuhan at isang pusong handang maglingkod. Paano ko mababalanse ang aking pagmamahal kay Ameenah sa aking pananampalataya? Ang kanyang mundo sa aking mundo?
Pagkatapos ng Misa, si Tito Ben ay lumapit at marahan na ipinatong ang kanyang kamay sa aking balikat. "Anak, sa loob ng isang buwan, ang iyong isipan ay parang nasa malayo. May nais mong ikwento?"
Napatingin ako sa malaking krus sa dambana. Paano ko ieeexplain na ang aking pagdududa ay hindi isang kawalan ng pananampalataya, kundi isang paghahanap para sa isang mas malalim na katotohanan?
AMEENAH'S POV
HABANG NAKAUPO kami sa bahay para sa hapunan ng pamilya, ang aking ama ay nagsimula ng isang masinsinang pag-uusap. "Ang pananampalataya ang siyang pundasyon ng ating pamilya. Ito ang nagpapanatili sa atin na matatag sa gitna ng mga hamon."
Ang kanyang mga salita ay parang mga butil ng bigas na tumatama sa aking plato. Tama siya. Ngunit hindi ba't ang pag-ibig ay isa ring mahalagang aral ng ating relihiyon? Ang pagmamahal sa kapwa nang walang pagtatangi?
RAFAEL'S POV
SAMANTALA, sa aming maliit na bahay sa Bankerohan, habang kami ay kumakain ng hapunan, ang aking ina ay nagbahagi ng kanyang mga alaala. "Ang iyong ama... siya ay isang mabuting tao. Isang mabuting Kristiyano. Itinuro niya sa akin na ang tunay na pananampalataya ay nasa pagmamahal sa kapwa, kahit na iba ang kanilang pinagmulan."
Parang kinurot ang aking puso. Ang mga salita ng aking ina ay direktang tumama sa aking kalagayan. Ito ba ang sagot sa aking mga pagdududa?
THE CONVERGENCE
(8:00 PM, Parehong Gabi)
AMEENAH'S POV
HABANG NAKATUNGO ako sa aking silid, nakita ko ang aking ina na nag-iisa sa hardin, tila malalim ang iniisip. Lumapit ako sa kanya.
"Inay," bulong ko, "paano kung ang iyong puso ay humihiling ng isang bagay na maaaring salungat sa iyong pananampalataya?"
Tumingin siya sa akin, ang kanyang mga mata ay may unawa na nagpatingkad sa aking kaluluwa. "Anak, ang pananampalataya ay hindi hadlang sa pag-ibig. Ito ang gabay upang mahalin nang tama—nang may respeto, pag-unawa, at kabutihan."
RAFAEL'S POV
PAGKATAPOS NG hapunan, hinatid ko si Tito Ben sa kanyang bahay. "Tito," nagtatanong ako habang naglalakad kami, "naniniwala ka ba na ang pag-ibig ng Diyos ay sapat upang pagbuklurin ang mga taong mula sa magkaibang mundo?"
Tumigil siya at tiningnan ako nang may malalim na pagmamahal. "Rafa, anak, ang Diyos ay hindi nagtatayo ng mga dingding sa pagitan ng mga puso. Ang Kanyang pag-ibig ay tulay, hindi hadlang."
FINAL SCENE
(10:00 PM, Parehong Gabi)
AMEENAH'S POV
HABANG NAKAHIGA ako sa aking kama, iniisip ko ang mga salita ng aking ina. Binuksan ko ang aking Qur'an at aking nabasa: "O sangkatauhan, nilikha Namin kayo mula sa isang lalaki at isang babae at ginawa Namin kayong mga bansa at mga tribo upang magkilala kayo." (49:13)
Ang mga salita ay nagbigay sa akin ng kapanatagan. Ang pagkilala sa isa't isa. Hindi ba't iyon ang tunay na diwa ng pananampalataya?
RAFAEL'S POV
HABANG NAKAUPO ako sa aking desk, binuksan ko ang aking Biblia. Aking nabasa: "There is neither Jew nor Gentile, neither slave nor free, nor is there male and female, for you are all one in Christ Jesus." (Galatians 3:28)
Parang may kumalma sa loob ko. Tama si Tito Ben. Ang pag-ibig ng Diyos ay para sa lahat.
THE CONNECTION
(11:00 PM)
BOTH POVs
BIGLANG UMINGAY ang aming mga telepono. Parehong mensahe, Parehong oras.
"Naaalala kita."
"I'm thinking of you."
At sa sandaling iyon, kahit na kami ay magkaiba, kahit na kami ay nagmula sa magkaibang mundo, nadama naming kaming dalawa ay iisa sa aming paghahanap ng pag-ibig, pag-unawa, at pananampalataya.
- Writer
