Tünelin sonu, sadece karanlık değil; bekleyen bir yüzleşmeydi.
Pınar ve Burak, dar geçitten geçip kapının önünde durduklarında, taş zeminden yükselen serinlik ayak bileklerine kadar tırmanıyordu. Kapının üzerindeki kanla çizilmiş çember artık parlıyordu. Hiçbir ışık kaynağı yoktu ama o sembol, içeriden gelen görünmez bir enerjiyle ışıldıyordu.
Burak dikkatlice eliyle kapıya dokundu. Taş, sıcak ve nabız atışı gibi titreşimliydi.
"Bu bir mühür," dedi. "Ve bizim açmamızı bekliyor."
Pınar bir adım öne çıktı. Boynundaki kolyeyi tuttu, gözlerini kapattı. Kolyedeki küçük çember parladı ve aynı anda kapıdaki sembol çatlamaya başladı. Sanki bir hafıza zinciri çözülüyordu.
Sonunda kapı ağır bir gürültüyle iki yana açıldı.
İçerisi... beklediklerinden çok daha farklıydı.
Burası bir tür arşivdi.
