CHAPTER 5: THE WORDS THAT THE WIND CANNOT BRING
836 Words
INT. PRINCIPAL'S OFFICE - GABI
Ang malamig na silid ay biglang napuno ng tensyon nang ipinid ni Larissa ang pinto. Nakatayo si Jack sa kanyang harapan tila nagsusumamo ang mga tonight nito, ang kanyang anino'y humahabà sa sahig na marmol. May dala-dala siyang backpack at isang pusong tila nagmamadaling magbunyag ng lihim.
LARISSA
(naguguluhan, ngunit kontrolado)
"Jack... ano ba ang ginagawa mo rito? Alam mong wala kang appointment. Dapat nasa bahay ka na."
JACK
(diretso, matatag)
"Ma'am, kailangan lang talaga kitang makausap... personally. Hindi ako makatulog, hindi ako makakain... parang may kulang."
Tuloy tuloy na pahayag ni Jack, at parang may kuryenteng dumaloy sa hangin. Ang pagbukas ng pinto ay parang pagbukas ng isang bagong kabanata sa buhay ni Larissa - isang kabanatang takot siyang basahin ngunit hindi mapigilang paglaruan sa isip.
LARISSA (V.O.)
Apatnapu't isang taon na 'ko sa mundong ito. Bakit ngayon lang? Bakit isang labinsiyam na taong gulang ang biglang nagpaalab sa puso kong matagal nang namatay?
Si Larissa ay naglakad paliko sa kanyang desk, ang mga kamay ay nanginginig nang bahagya. Itinago niya ang mga ito sa bulsa ng kanyang blazer, nagkukunwaring inaayos ang mga papeles sa desk.
LARISSA
"Alam mo bang pwedeng ma-suspende ang isang estudyante sa pagpasok sa faculty office nang walang appointment? Lalo na sa ganitong oras?"
JACK
(hindi natitinag)
"Kung suspension ang kapalit ng katotohanan, handa ako."
---
ANG PAG-UUSAP NA PARANG LABANAN
JACK
(lumapit sa desk, nanlalambot ang tingin)
"Pasensya na kung nagdala ako ng komplikasyon... pero hindi ko mapigilang isipin ka. Kahapon, nang umalis ako dito, parang may bahagi ng puso ko ang naiwan sa opisina mong ito."
Napahinto si Larissa sa paglalakad. Parang may tinik na tumusok sa dibdib niya.
LARISSA
(matatag ang boses, ngunit may panginginig)
"Jack, alam mong hindi ito tama. Apatnapu't isang taon na ako, ikaw'y labing-siyam. Dalawampu't dalawang taon ang agwat natin. May mga linya na hindi dapat tawirin."
JACK
(ngiting may hapdi)
"Naiintindihan ko 'yon. Pero kahit anong sabihin mong 'bawal'... hindi ko kayang pigilan ang nararamdaman. Noong nakita kita kahapon, parang may nakilala akong tao - hindi si Principal Miller, kundi si Larissa. At gusto kong makilala pa siya."
LARISSA
(bulong na parang sa sarili)
"Ang katapatan... nakakatakot. Mas nakakatakot pa sa anumang faculty meeting o budget cut."
LARISSA (V.O.)
Apatnapu't isang taon kong itinago ang tunay na ako. Ngayon, isang binatang labinsiyam anyos lang ang nakakita... nakakaintindi...
---
ANG PAGLAPIT NA PARANG AGOS
Habang nag-uusap, unti-unting lumapit si Jack. Si Larissa ay tumayo malapit sa bintana, ang mga daliri ay kumakapit sa gilid ng kurtina.
LARISSA (V.O.)
Dalawampung taon akong naging maayos. Naging responsable. Ngayon, sa loob ng isang linggo, gusto kong sukuan ang lahat... para lang sa isang tingin mula sa kanya.
JACK
(malambing ngunit marubdob)
"Larissa... tignan mo lang ako. Pakiusap. Huwag mo akong tingnan bilang estudyante. Tingnan mo ako bilang lalaki... na naiintindihan ang panganib... pero handang harapin ito para lang masabi ang nararamdaman."
Bumaling si Larissa. At sa mga matang iyon—mga matang kulay tsokolateng madilim—nakita niya ang isang katotohanang hindi niya kayang tanggihan.
LARISSA
(mahina)
"Ang problema... nakikita kita bilang lalaki. At doon nagsisimula ang peligro. Dalawampu't dalawang taon ang pagitan natin, Jack. Hindi lang 'to numbers - ito'y buhay. Karanasan."
---
ANG HALOS PAGKAHIPO
Isang hakbang na lang, maaabot na ni Jack ang kamay ni Larissa. Nakita ni Larissa ang pagtibok ng pulso sa leeg ni Jack. Nakita ni Jack ang mabilis na pag-akyat-baba ng dibdib ni Larissa.
Biglang—
RIIING!
Tumunog ang telepono sa desk. Mabilis na sinagot ni Larissa.
LARISSA
(pahabol na tingin kay Jack)
"Tingnan mo? Ganyan ang realidad. Laging may pumipigil. Laging may reminder na apatnapu't isang taon na ako at labing-siyam ka lang."
---
ANG BABALANG DUMADATING
Pagkatapos ng tawag, umupo si Larissa sa kanyang swivel chair.
LARISSA (V.O.)
Dalawampung taon akong naging prinsipal. Dalawampung taon kong iningatan ang reputasyon ko. Ngayon, handa ko bang itapon ang lahat para sa isang labinsiyam na taong gulang?
JACK
(mahina ang boses)
"Ipangako mo lang... kahit ilang minuto. Hayaan mo akong maging Jack. Hayaan kitang maging Larissa. Kahit sandali lang."
LARISSA
(may bahid ng luha sa boses)
"Alam mo bang sa edad kong ito, dapat marunong na 'ko? Dapat alam ko na ang tama at mali? Pero bakit ngayon, sa'yo, naguguluhan ako?"
Biglang—may yabag sa labas. Mga hakbang na papalapit.
LARISSA
(may bahid ng panghihinayang)
"Umalis ka na, Jack. Bago mahuli ang lahat. Bago masira ang buhay mo dahil sa isang babaeng halos nanay mo na."
Umatras si Jack, ngunit sa kanyang mga mata—may liwanag. May pangako.
JACK
(hindi na lumingon)
"Hindi ako susuko... Larissa. Kahit dalawampu't dalawang taon pa ang pagitan natin."
Nang mag-isa na si Larissa, hinawakan niya ang kanyang dibdib.
LARISSA
(bulong sa sarili)
"Dalawampu't dalawang taon. Isang buhay na pagitan. Pero bakit parang ngayon lang ako talagang nabuhay?"
Sa labas, umiiyak ang hangin. Parang nagdadala ng mga salitang hindi kayang sabihin ng dalawang pusong nag-iingat. Isang pag-ibig na bawal sa paningin ng mundo, ngunit tapat sa paningin ng puso.
- Writer
