CHAPTER 2: THE WORDS THAT CANNOT BE SPEAKED
1139 Words
Lubhang napakatahimik ang opisina, tanging pintig ng puso lamang nila ang kanilang naririnig. Parang lahat ng ingay sa mundo ay kinain ng makapal na karpet at ng banayad na hum ng aircon. Tanging ang malalalim, bahagya pang ninenerbiyos na paghinga nila ang nauulinigan. Si Jack ay nakatayo pa rin sa kinaroroonan niya—parang naka-embed sa sahig, hindi makagalaw, hindi makatingin nang diretso kay Larissa. Parang nahuli siya sa isang sandali na masyadong masalimuot para unawain, masyadong matamis para takasan.
At habang patuloy na kinukuwento ni Larissa ang kanyang buhay—ang pagkainip, ang pangungulila sa sarili, ang mga umagang parang kopya ng kahapon—parang may nakikitang pagbabago. Isang bigat na parang invisible cloak ang unti-unting nahuhubad mula sa kanyang mga balikat. Inilayo niya ang tingin sa bintana, sa labas kung saan malaya ang mga ibon, marahil nahihiyang nagbubunyag ng mga bahaging matagal na niyang itinuturing na sira o hinayaan nalang niyang maabandona.
LARISSA
(Mahina,halos bulong, nalilito kung bakit niya isinasapuso ang isang halos estranghero)
“Alam mo,Jack… minsan, sa sobrang dami ng papel at meeting, nakakalimutan kong tao rin pala ako. Lagi na lang 'Principal Miller.' Lagi na lang trabaho, responsibilidad, problema ng ibang tao. Parang robot na nasira 'yung 'off' button.”
Hindi sinasadyang lumambot ang lahat ng linya sa mukha niya. Na parang sa unang pagkakataon sa loob ng mahabang panahon, hindi siya ang pinuno ng paaralan — kundi isang babae lang, simpleng napagod at nangulila.
Si Jack ay humugot ng isang hinga, isang tunog na puno ng pag-unawa na hindi karaniwan sa isang lalaki ng kanyang edad.
JACK
“Then I’m honored you told me.Kahit ngayon lang tayo nagkausap nang ganito. Parang... totoo.”
Wala itong halong panggaganyak. Wala ring pagnanasa na namumula sa libog. Simple lang, totoo. Ngunit sapat ang init ng mga salita upang magpainit ng isang espasyo sa dibdib ni Larissa na dapat ay naka-aircon din, katulad ng kanyang opisina.
Nag-angat ng tingin si Larissa — at doon, sa isang saglit na pwedeng maging walang hanggan, nagtagpo ang mga mata nila.
Isang t***k lang ng puso.
Pero sapat para mapuno ang silid ng isang kuryenteng hindi nakikita,isang enerhiyang nagpaalab sa balat nila pareho.
Mabilis siyang umiwas, ang kanyang mga daliri ay kusang humaplos sa manipis na tela ng kanyang blazer, nag-aayos ng isang bagay na hindi naman sira.
LARISSA
(Nagbabalik sa propesyonal na tono,isang maskarang mabilis na isinuot)
“Jack…we need to be careful. Sobrang careful. Hindi ako pwedeng ma-misinterpret. Hindi rin kita pwedeng hayaang mapahamak dahil sa isang sandali ng... katapatan.”
Tumango si Jack. Naiintindihan niya ang hangganan. Naiintindihan niya ang panganib na parang multo sa silid. Pero may mga salita pa ring nanggagalaiti sa kanyang lalamunan, mga salitang kailangan niyang ilabas bago siya pumutok.
JACK
“I’m not expecting anything from you,Ma'am. I swear. I just… felt something honest kanina. Parang... pagkagulat. At I’m not going to pretend na hindi ko naramdaman. Ayokong maging plastic.”
Natigilan si Larissa. Parang may invisible fist ang kumalabog sa dibdib niya. Hindi dahil sa kahulugan ng mga salita, kundi dahil sa nakakabulag na katotohanang iyon: Ayokong maging plastic. Gaano na ba siya katagal nagpapanggap? Gaano na ba siya katagal na isang maayos, perpektong prinsipal na nakalimutan nang maging totoo kahit kanino, pati na sa sarili?
Lumapit siya nang isang hakbang — hindi masyado, isang hakbang lang. Pero sapat na para maramdaman ni Jack ang kanyang presensya, ang kanyang amoy—isang malamig, malinis na pabango na dati'y nakakatakot, ngunit ngayon ay parang nakakapagpakalma sa kanyang mga nerbiyos.
LARISSA
“Honesty is good.It's rare. Pero may mga hangganan tayong hindi dapat tawirin. Mga linya na kapag nalagpasan mo na, hindi mo na mababalikan.”
Huminga siya nang malalim, parang nag-iipon ng lakas para sa isang bagay na mali, ngunit kailangan.
LARISSA
“Kaya ito na lang ang gagawin natin.Simula ngayon, kapag may naramdaman kang… kakaiba. Kapag nahirapan kang huminga. Kapag hindi mo na mapigilan ang ngiti… you tell me. Hindi para ipush. Hindi para magkalat ng apoy.”
Napatingin si Jack, naguguluhan.
LARISSA
“…kundi para hindi tayo gumawa ng pagkakamali na hindi natin napag-isipan.Para alam ko kung kailangan mong ilayo ang sarili mo. At para alam ko rin kung kailangan kong lumayo.”
Nagulat si Jack. Hindi niya inaasahan ito. Ang lakas ng loob ng babaeng ito na harapin ang bagay na ito nang diretso, sa halip na itaboy siya o kaya'y magkunwaring walang nangyari.
JACK
“So…we acknowledge it?”
(May tensyonadong tono,ngunit totoong ngiti sa kanyang mga labi)
“This…whatever this is? It exists?”
Natigilan si Larissa. Hinabol niya ang hininga. Tinignan niya ang binata—ang mga matang tapat, ang puwesto ng mga kamay, ang buhok na bahagyang magulo. At sa unang pagkakataon mula nang magsimula ang usapang ito, hindi niya itinago ang buong katotohanan.
LARISSA
(Mahina,halos nahihiya, ngunit totoo)
“There is something.Yes. Pero we keep it here—”
Tinuro niya ang sahig sa pagitan nila,parang isang invisible circle.
“—sa isip.Sa salita. Hindi sa kilos. Hindi sa hawak. Hindi sa titig na masyadong matagal.”
Hindi alam ni Jack kung paano tatanggapin iyon. Masakit ba? Parang pag-asa ba? Ang alam niya lang ay parang may mga butterflies na nagwawala sa tiyan niya at tumitibok ang puso niya nang mas mabilis kaysa sa normal.
Biglang, may kumatok sa pinto.
TOK. TOK. TOK.
“Principal Miller?You have a 2 PM meeting with the department heads.”
Pareho silang napahinto, parang dalawang kriminal na nahuli sa akto. Nagpalit agad si Larissa ng postura — bumalik ang pagiging istriktong pinuno, ang mga balikat ay tumuwid, ang baba ay umangat. Ngunit may bahagyang pagkabigla sa mga mata niya, isang dilim ng pagkasira ng momentum.
Mabilis niyang binuksan ang pinto, sapat lang para makausap ang tao sa labas, itinago ang tensyon at init na kanina'y parang apoy sa maliit na silid.
LARISSA
(Pormal,malamig, at epektibo)
“I’ll be there in a minute.Thank you.”
Pagharap niya ulit kay Jack, nagbago na ang tono niya. Mas composed, mas kontrolado, ang propesyonal na maskara ay mahigpit na nakasuot. Pero hindi na niya kayang itago ang isang katotohanan: may nangyaring hindi dapat nangyari… pero ang liwanag sa mga mata nila pareho ay nagsasabing hindi nila ito kayang balewalain.
LARISSA
“You should go to your next class.And Jack…”
Huminto siya. Tumingin nang sandali — isang tingin na mahirap bigyang-kahulugan. May babala, may paalala, pero mayroon ding isang napakaliit na pag-amin.
LARISSA
“…next time you come here,knock first. Para handa ako. Para… hindi tayo mabigla.”
Tumango si Jack. Wala siyang magawa. Wala siyang masabi.
At sa paglabas niya sa malamig na opisina papunta sa mainit, maingay, at walang kamalay-malay na hallway, isang bagay lang ang sigurado:
Hindi ito ang huling pag-uusap nila.
At ang lihim na sila lang dalawa ang nakakaalam…nagsisimula nang kumapal sa hangin, parang isang pangakong hindi masabi.
- Writer
