"THE PRINCIPAL: The Eyes That Dare Not Meet"

CHAPTER 3: THE UNEXPECTED CHANGES

Pagkalabas ni Jack sa malamig, air-conditioned na opisina, parang bumigat at uminit ang hangin sa hallway. Para siyang nalunod sa isang dagat ng ingay na biglang nawalan ng tunog. Ang tawanan ng mga estudyanteng naghihintayan, ang kaluskos ng mga libro at pag-slam ng mga locker, ang bulyaw ng isang guro sa malayo—lahat ay naging parang malabong background noise sa isang pelikula. Ang utak niya, na dapat ay nagpaplano para sa susunod na klase, ay umiikot-ikot lang sa iisang nakakalulong na tanong:

JACK (V.O.)

“Ano ba talaga ‘yung nangyari sa loob?… ‘There is something.’ Anong ‘something’? Bakit parang may bagyo sa loob ng dibdib ko?”

Habang naglalakad siya, hindi niya mapansin ang mga nakakasalubong niya. Napansin niyang mas mabilis ang t***k ng puso niya, isang mabigat, malalim na kabog na nararamdaman niya hanggang sa tenga. Para siyang nadulas sa isang damdaming hindi niya pinlano—o baka naman, matagal na niyang hinanap-hanap, at ngayon lang, sa pinakamaling lugar at panahon, niya natagpuan.

---

INT. LARISSA'S OFFISINA – SAME TIME

Nakatayo pa rin si Larissa sa harap ng saradong pinto, ang mga kamay ay nakadantay pa rin sa malamig na knob. Parang may bakas ng init doon mula sa kamay ni Jack.

LARISSA (V.O.)

(Naguguluhan, nag-panic)

“Bakit? Larissa, bakit? Anong klaseng hipno ang ginawa niya sa'yo? Bakit mo binuksan ang iyong sarili? Bakit mo sinabing… ‘There is something’? Tangina, prinsipal ka. Nasa loob ka ng opisina mo. At isa siyang estudyante.”

Umupo siya sa kanyang swivel chair, ang pakiramdam ay parang lumulubog. Tinakpan niya ang mukha gamit ang mga palad, hinayaan ang dilim na lunod ang kanyang paningin. Umiling-iling siya, sinusubukang alisin ang imahe ng mga tapat na mata ni Jack at ang sarili niyang boses na nagsasabing, "You can tell me."

LARISSA

(Mahina,sa sarili, puno ng panghihinayang)

“This is trouble,Larissa. Malalim, masarap, at nakamamatay na trouble. Alam mo ‘yan.”

Pero kahit anong pilit niyang ituon ang atensyon sa mga naka-display na papeles sa desk—mga budget reports, faculty memos—naglalaro pa rin sa isip niya ang tono ng boses ni Jack. Tapat. Diretso. Walang bahid ng pag-iilusyon o pang-uuyam. Para siyang nadarang sa isang init na matagal na niyang ipinagkait sa sarili, at ngayon, ito'y nag-aalab nang hindi niya mapigilan.

---

INT. CLASSROOM – FEW MINUTES LATER

Nakaupo si Jack sa Chemistry class, nakatitig sa whiteboard kung saan naka-sulat ang mga chemical formula. Pero ang nakikita niya ay ang paraan ng pagngiti ni Larissa kanina—ang maliit, hindi sinasadyang pagkilos ng kanyang mga labi. Ang pag-amin na, "There is something." Perpetual replay ang nangyayari sa isip niya, isang video clip na paulit-ulit na pinapatugtog, at sa bawat pag-ulit, lalong lumalim ang kanyang pagkalito.

Hindi niya alam kung dapat ba niya itong ikatuwa o ikatakot. Parehong emosyon ay naroon, nag-aagawan ng espasyo sa loob ng kanyang dibdib.

FRIEND (Mark):

(Umarkila sa kanya,bulong)

“Bro,you okay? Parang ang layo ng tingin mo. Wala ka sa planeta.”

Nagulat si Jack. Para siyang na-recall sa realidad.

JACK:

“Huh?Oo, okay lang. Medyo… distracted lang. Bagong school jitters, siguro.”

MARK:

(Pilyong ngisi,hinahaplos ang braso niya)

“Bagong school,bagong crush ‘yan, ‘no? ‘Yung tipong… nakaka-intimidate?”

Napahinto si Jack. Parang nanlamig ang dugo niya. 'You intimidate me.' Ang kanyang sariling mga salita, binalik sa kanya. Tiningnan niya si Mark, sinusubukang basahin kung may hinala ba o nagkataon lang. Pero ang mukha nito ay wala namang malisya, puro biro lang.

JACK:

(Walang imik,mabilis na umiling)

Hindi niya sinagot.Hinarap na lang ulit ang notebook.

At doon, sa katahimikan sa pagitan nila, nagsimulang tumibok ang hinala ni Mark.

---

INT. FACULTY HALL – LATE AFTERNOON

Habang naglalakad papunta sa meeting room, napahinto si Larissa nang makita ang sariling repleksiyon sa malaking salamin sa hallway. She looked normal. Professional. Calm. Nakaayos ang buhok, walang kupas ang lipstick, maayos ang blazer. Isang perpektong larawan ng isang prinsipal na may kontrol.

Pero ang mata niya…

May kakaibang liwanag na hindi niya nakikita sa sarili sa loob ng mahabang panahon.Isang uri ng liwanag na alam niyang delikado. Isang kinang ng buhay.

LARISSA (to herself):

(Mahigpit,parang paalala)

“Get it together,Larissa. Isa siyang estudyante. Siyam-na-put-dalawang taon lang. You’re the principal. You’re the adult. Boundaries. Boundaries!”

Pero kahit anong paalala niya sa sarili, parang may echo sa loob ng katawan niya. Isang kakaibang kilig, isang init, na dumampi sa kanya kanina at ayaw na mawala. Parang tatak na.

---

EXT. SCHOOL COURTYARD – DISMISSAL TIME

Si Jack ay nakaupo sa isang bench malapit sa flagpole, nag-iisa. Gusto niyang mawala ang tensyon sa kanyang dibdib, pero parang may kumukuyog na paru-paro sa tiyan niya. Maya-maya, biglang may dumaan na pamilyar na figure na naka-blazer—si Larissa, naglalakad patungo sa faculty parking area. Tila may dala-dala siyang mabigat na folder at ang kanyang tumbler.

Hindi sila nagkasalubong ng tingin. Walang lingon. Walang kibo.

Pero sa pagdaan niya,parang tumigil ang oras para kay Jack. Naramdaman niya ang hangin na gumalaw, at sa loob ng isang saglit, naamoy niya ang pabango nito—isang malinis, sopistikadong amoy na hindi niya malilimutan.

At nang makalayo na ito, may narinig siyang boses mula sa isang grupo ng mga estudyante.

STUDENT 1:

“Si Principal Miller talaga…ang lakas ng dating. Solid pa rin magdala. Parang hindi tumatanda.”

STUDENT 2:

“Oo,pero parang mas… seryoso siya ngayon. Medyo weird. Parang may iniisip.”

Napahawak si Jack sa strap ng kanyang backpack. Napatingin sa sementadong lupa, ang puso ay biglang sumikip. Ang mundo nila, na dati'y hiwalay at malayo, ay ngayon lang nagsimulang magkahiwa-hiwalay na umikot sa isang bituing hindi nila mapangalanan. At kailangan niyang siguraduhin na hindi siya madadala ng alon patungo sa isang pampang na wala sa kanyang mapa.

---

INT. LARISSA'S CAR – EVENING

Nakapark si Larissa sa loob ng kanyang sasakyan, hindi pa umaalis. Nakahawak siya sa manibela, ang mga daliri ay mahigpit na nakakapit. Ang stereo ay naka-off, at ang katahimikan sa loob ng sasakyan ay parang isang pisikal na presensya.

LARISSA:

(Bulong sa hangin)

“Why did I say he can tell me if he feels something?That’s not a boundary—that’s an invitation. That’s a thread. And why did I… lock the door? Para kanino ko pinoprotektahan ang ating usapan? Para sa kanya? O para sa akin?”

Umiling siya, isang maliit, halos hindi makitang galaw. Pero sa dilim, may ngiting hindi niya maikubli. Isang malungkot, ngunit totoong ngiti.

LARISSA:

(Mas malambot na bulong,puno ng pagtataka)

“Because someone finally saw me.Not the principal. Not the leader. Not the problem-solver. Just… me. Larissa. And he wasn’t even trying.”

Ipinatong niya ang noo sa manibela at isinara ang mga mata.

Tapos huminga siya nang malalim, hinayaan ang bigat ng araw na lumabas kasabay ng kanyang hininga.

---

INT. JACK'S ROOM – NIGHT

Nakahiga si Jack sa kanyang kama, nakatingin sa kisame na pinaglaruan ng anino ng mga sasakyan sa labas. Naglalaro sa utak niya ang mga nangyari, parang isang director na nire-edit ang pinakamahalagang eksena sa buhay niya.

Tapos, bigla siyang ngumiti. Isang maliit, lihim na ngiti na para lang sa kanyang sarili at sa dilim. Hindi ito dahil sa pagnanasa o sa anumang masamang intensyon. Ito'y dahil sa kakaibang koneksyon na hindi niya maipaliwanag—isang tulay na biglang nabuo sa pagitan ng dalawang mundo na dapat ay magkalayo.

JACK:

(Mahina,sa nakangiting labi)

“What is happening to us?”

At sa katahimikan ng gabi, pareho silang nagtanong ng parehong tanong — sa magkaibang lugar, sa magkaibang kama, sa magkaibang buhay, ngunit iisang kaba, iisang takot, at iisang pag-asa ang daladala.